Σήμερα είχα μια συζήτηση με μια φίλη μου σχετικά με τους ναρκομανείς. Μιλάω για τους χρήστες και όχι για εμπόρους.
Είναι κάτι πολύ έντονο εδώ στη Χαλκίδα και στην ευρύτερη περιοχή, ειδικά στην πλατεία αγοράς, όχι μόνο το βράδυ αλλά και κατά τη διάρκεια της μέρας.
Ότι ανέφερε στη συζήτηση είναι απόψεις των ανθρώπων που λειτουργούν με το μυαλό και έχει σταματήσει η ουσιαστική επικοινωνία με την καρδιά τους.
Λόγια σκληρά όπως: Δεν με νοιάζει αν πεθάνουν, να καθαρίσει η κοινωνία, τους λες ότι είναι μια κακιά συνήθεια και δεν το κόβουν, δεν τους μαζεύουν να τους βάλουν στη φυλακή και άλλα πολλά.
Δεν άντεξα και μίλησα… Αυτά τα παιδιά πως ξέρεις τι έχουν βιώσει; Σε τι συνθήκες μεγάλωσαν; Μέσα στο φόβο, χωρίς αγάπη, κατανόηση, με γονείς που δεν ανέλαβαν την ευθύνη του ρόλου τους, για να τα αγαπήσουν πραγματικά.
Φοβισμένες ψυχές που αρνούνται τη ζωή.
Πως κρίνεις χωρίς να ξέρεις, μόνο από μια εικόνα, που ουσιαστικά αυτό που σε ενοχλεί είναι ότι σου χαλάει την αισθητική σου; Πως μπορείς να είσαι αδιάφορη μπροστά στο θάνατο κάποιου ανθρώπου;
Σε ένα ουσιαστικά ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, που τους κλείνει στη φυλακή για να βουλιάξουν ακόμη περισσότερο και να οδηγηθούν πιο γρήγορα στο θάνατο;
Και οι υπόλοιποι ναρκομανείς της Χαλκίδας, οι κρυμμένοι καλά δυστυχισμένοι και φοβισμένοι για ζωή, άνθρωποι;
Που προσπαθούν να γεμίσουν την χωρίς ουσία ζωή τους με υλικά αγαθά;
Πίσω από το χρήμα και την οικονομική και επαγγελματική επιφάνεια, συχνάζουν και εργάζονται σε γνώριμα στέκια για να εξασφαλίσουν την ακριβή κόκα τους.
Μόνο που αυτοί δεν ενοχλούν γιατί είναι κρυμμένοι πίσω από το προσωπείο της εικόνα τους που δεν χαλά την αισθητική μας, αλλά πολλές φορές είναι και αποδεχτή, είναι trendy.
Διάσημοι, σόουμπιζ και τα σχετικά.
Δικαιολογίες! Μου απάντησε.
Έχουμε μάθει να λειτουργούμε σαν ρομπότ, νιώθουμε, αγαπάμε με το μυαλό. Για την καρδιά καμία συζήτηση, την έχουμε απομονώσει!
Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε άνθρωποι.
Ναι, λειτουργώ με το συναίσθημα και το χαίρομαι!
Πολλοί μου προσάπτουν ότι δικαιολογώ τους ανθρώπους .
Δεν δικαιολογώ αλλά συμπονώ.
Είμαστε άνθρωποι με σκοτεινά κομμάτια, με αδυναμίες, με εξαρτήσεις, δεν είμαστε τέλειοι.Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν,που δεν είναι τόσο δυνατοί να βγουν από το σκοτάδι που ζουν και χρειάζονται βοήθεια, συμπόνια, αγάπη, στοργή.
Είναι πληγωμένα παιδιά που δεν μεγάλωσαν.
Αλλά τι εύκολο είναι να βάζουμε ταμπέλες!
Αυτοί που κρίνουν δεν θέλουν να δουν τα δικά τους σκοτάδια, τη δική τους ανεπάρκεια, τους φόβους και τα λάθη τους, τις εξαρτήσεις τους.