Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Δικαιολογία ή συμπόνια;



Σήμερα είχα μια συζήτηση με μια φίλη μου σχετικά με τους ναρκομανείς. Μιλάω για τους χρήστες και όχι για εμπόρους.
Είναι κάτι πολύ έντονο εδώ στη Χαλκίδα και στην ευρύτερη περιοχή, ειδικά στην πλατεία αγοράς, όχι μόνο το βράδυ αλλά και κατά τη διάρκεια της μέρας.
Ότι ανέφερε στη συζήτηση είναι απόψεις των ανθρώπων που λειτουργούν με το μυαλό και έχει σταματήσει η ουσιαστική επικοινωνία με την καρδιά τους.
Λόγια σκληρά όπως: Δεν με νοιάζει αν πεθάνουν, να καθαρίσει η κοινωνία, τους λες ότι είναι μια κακιά συνήθεια και δεν το κόβουν, δεν τους μαζεύουν να τους βάλουν στη φυλακή και άλλα πολλά.
Δεν άντεξα και μίλησα… Αυτά τα παιδιά πως ξέρεις τι έχουν βιώσει; Σε τι συνθήκες μεγάλωσαν; Μέσα στο φόβο, χωρίς αγάπη, κατανόηση, με γονείς που δεν ανέλαβαν την ευθύνη του ρόλου τους, για να τα αγαπήσουν πραγματικά.
Φοβισμένες ψυχές που αρνούνται τη ζωή.
Πως κρίνεις χωρίς να ξέρεις, μόνο από μια εικόνα, που ουσιαστικά αυτό που σε ενοχλεί είναι ότι σου χαλάει την αισθητική σου; Πως μπορείς να είσαι αδιάφορη μπροστά στο θάνατο κάποιου ανθρώπου;
Σε ένα ουσιαστικά ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, που τους κλείνει στη φυλακή για να βουλιάξουν ακόμη περισσότερο και να οδηγηθούν πιο γρήγορα στο θάνατο;
Και οι υπόλοιποι ναρκομανείς της Χαλκίδας, οι κρυμμένοι καλά δυστυχισμένοι και φοβισμένοι για ζωή, άνθρωποι;
Που προσπαθούν να γεμίσουν την χωρίς ουσία ζωή τους με υλικά αγαθά;
Πίσω από το χρήμα και την οικονομική και επαγγελματική επιφάνεια, συχνάζουν και εργάζονται σε γνώριμα στέκια για να εξασφαλίσουν την ακριβή κόκα τους.
Μόνο που αυτοί δεν ενοχλούν γιατί είναι κρυμμένοι πίσω από το προσωπείο της εικόνα τους που δεν χαλά την αισθητική μας, αλλά πολλές φορές είναι και αποδεχτή, είναι trendy.
Διάσημοι, σόουμπιζ και τα σχετικά.
Δικαιολογίες! Μου απάντησε.

Έχουμε μάθει να λειτουργούμε σαν ρομπότ, νιώθουμε, αγαπάμε με το μυαλό. Για την καρδιά καμία συζήτηση, την έχουμε απομονώσει!
Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε άνθρωποι.
Ναι, λειτουργώ με το συναίσθημα και το χαίρομαι!
Πολλοί μου προσάπτουν ότι δικαιολογώ τους ανθρώπους .
Δεν δικαιολογώ αλλά συμπονώ.
 Είμαστε άνθρωποι με σκοτεινά κομμάτια, με αδυναμίες, με εξαρτήσεις, δεν είμαστε τέλειοι.Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν,που δεν είναι τόσο δυνατοί να βγουν από το σκοτάδι που ζουν και χρειάζονται βοήθεια, συμπόνια, αγάπη, στοργή.
Είναι πληγωμένα παιδιά που δεν μεγάλωσαν.
Αλλά τι εύκολο είναι να βάζουμε ταμπέλες!
Αυτοί που κρίνουν δεν θέλουν να δουν τα δικά τους σκοτάδια, τη δική τους ανεπάρκεια, τους φόβους και τα λάθη τους, τις εξαρτήσεις τους.

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Αυτή κι αν είναι αγάπη!




Το είδα σήμερα το πρωί στην τηλεόραση και συγκινήθηκα.
Ήταν απίστευτο!
Η δύναμη της αγάπης του ανθρώπου με ένα ζώο που δυστυχώς μας έχουν μάθει να το αντιμετωπίζουμε μόνο με το φόβο.
Και δεν είναι το μοναδικό!

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Ένα μικρό διάλειμμα...

Γεια σας φίλοι μου!Κάνω ένα μικρό διάλειμμα για λίγο.
Κάτι που θέλω να εστιαστώ στον εαυτό μου για πράγματα που θέλω να αλλάξω,κάτι που είναι η μητέρα μου στο νοσοκομείο, δεν έχω χρόνο για να κάνω μια ανάρτηση όπως θα την επιθυμούσα,
για την συνέχεια των διακοπών αλλά και για κάποιους άλλους προβληματισμούς μου,που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας,
 θα τα πούμε σε λίγες μέρες. Να πω την αλήθεια που και που ξεκλέβω λίγο χρόνο και βλέπω τα ιστολόγιά σας αλλά δεν προλαβαίνω να αφήσω σχόλια.
Να προσέχετε τον εαυτό σας, τις ιώσεις και τα κρυολογήματα αυτόν τον καιρό!Φιλάκια!

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Βαφές 2010! Δεν είναι αυτό που νομίζετε!

Όχι δεν είναι αυτό που νομίζετε! Καμία σχέση!
Είναι ένα όμορφο χωριό στα Χανιά της Κρήτης!
Βαφές Αποκορώνου Κρυονερίδος.
Ήθελα πάρα πολύ να βρεθώ σε ένα πανηγύρι και να γλεντήσω με κρητική μουσική. Αν και δεν είμαι άνθρωπος που αγαπώ την παράδοση, θεωρώ ότι οι Κρητικοί έχουν στο DNA τους μια λεβεντιά,μια αυθεντικότητα και μια απλότητα που μου αρέσει πολύ. Όπως και τα τραγούδια τους που είναι γεμάτα συναίσθημα, όλο μιλούν για αγάπη.
Ήθελα να ζήσω μια όμορφη βραδιά κι αυτό έγινε δυο μέρες πριν φύγουμε.
Το μόνο μου λάθος ήταν ότι δεν ξέρω, αλλά για αμέλησα να έχω εκείνο το βράδυ μαζί μου τη φωτογραφική μου μηχανή. Προσπαθώντας από το κινητό να βγάλω κάποιες φωτογραφίες,δεν τα κατάφερα και καλά. 'Ομως όλη αυτή η βραδιά είναι μέσα στην καρδιά μου!
Βρεθήκαμε λοιπόν σε αυτό το χωριό και το πρώτο που με μάγεψε ήταν το σημείο που είχε στηθεί η ορχήστρα. Ένα πανέμορφο παραδοσιακό βενετσιάνικο σπίτι του 1616.




Οι υπόλοιπες φωτογραφίες δεν βγήκαν καλές, αλλά μπορείτε να το δείτε στην ιστοσελίδα της ταβέρνας: http://www.kourtsa.gr/pages/contact.html είναι ένας πολύ όμορφος χώρος με πολύ καλό φαγητό.
 Οι μουσικοί και οι ιδιοκτήτες της ταβέρνας μάς υποδέχτηκαν εγκάρδια και χωρίς να το καταλάβουμε, όλοι πολύ γρήγορα γίναμε μια παρέα! Κάτι το κρασί, οι τσικουδιές, οι μπύρες καθώς ήπιαμε όλο το Βόσπορο, τα τραγούδια τους να μιλούν για αγάπη και για θάλασσα, μέχρι κι εγώ σηκώθηκα να χορέψω αν και δεν το συνηθίζω.
Η φωνή του τραγουδιστή Γιάννη Κακλή, αλλά και η λύρα του Γιώργου Χαλκιαδάκη ηχούσαν θεϊκά στα αυτιά μου και άγγιζαν την καρδιά μου. Αλλά και οι υπόλοιποι μουσικοί που δυστυχώς δεν ξέρω τα ονόματά τους ήταν υπέροχοι. Όλα ήταν υπέροχα εκείνη τη βραδιά που έλεγες: Θεέ μου να μην τελειώσει!
Κάποια στιγμή κοινή μας φίλη από την παρέα σιγοτραγουδήσε το "όσο βαρούν τα σίδερα" και μας εξέπληξε τόσο όμορφα, δεν ήξερα μέχρι τώρα ότι είχε τόσο καλή φωνή!
Οι μουσικοί την φώναξαν στο πάλκο να τραγουδήσει μαζί τους!
Έχω βίντεο αλλά σέβομαι ότι η φίλη μου δεν θέλει να βγει στο Ίντερνετ οπότε θα βάλω ένα άλλο τραγούδι σχετικό με την βραδιά:
Είναι από άλλο πανηγύρι,αλλά έτσι να πάρετε μια ιδέα!
Κάνω ανάρτηση με το τραγούδι τέρμα και με ένα ποτήρι κρασί δίπλα!
Να είστε καλά φίλοι μου!Να είναι καλά όλος ο κόσμος και να περνάει όμορφα,όλες τις εποχές!Κι όχι μόνο τα καλοκαίρια και στις διακοπές.