Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Δικαιολογία ή συμπόνια;



Σήμερα είχα μια συζήτηση με μια φίλη μου σχετικά με τους ναρκομανείς. Μιλάω για τους χρήστες και όχι για εμπόρους.
Είναι κάτι πολύ έντονο εδώ στη Χαλκίδα και στην ευρύτερη περιοχή, ειδικά στην πλατεία αγοράς, όχι μόνο το βράδυ αλλά και κατά τη διάρκεια της μέρας.
Ότι ανέφερε στη συζήτηση είναι απόψεις των ανθρώπων που λειτουργούν με το μυαλό και έχει σταματήσει η ουσιαστική επικοινωνία με την καρδιά τους.
Λόγια σκληρά όπως: Δεν με νοιάζει αν πεθάνουν, να καθαρίσει η κοινωνία, τους λες ότι είναι μια κακιά συνήθεια και δεν το κόβουν, δεν τους μαζεύουν να τους βάλουν στη φυλακή και άλλα πολλά.
Δεν άντεξα και μίλησα… Αυτά τα παιδιά πως ξέρεις τι έχουν βιώσει; Σε τι συνθήκες μεγάλωσαν; Μέσα στο φόβο, χωρίς αγάπη, κατανόηση, με γονείς που δεν ανέλαβαν την ευθύνη του ρόλου τους, για να τα αγαπήσουν πραγματικά.
Φοβισμένες ψυχές που αρνούνται τη ζωή.
Πως κρίνεις χωρίς να ξέρεις, μόνο από μια εικόνα, που ουσιαστικά αυτό που σε ενοχλεί είναι ότι σου χαλάει την αισθητική σου; Πως μπορείς να είσαι αδιάφορη μπροστά στο θάνατο κάποιου ανθρώπου;
Σε ένα ουσιαστικά ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, που τους κλείνει στη φυλακή για να βουλιάξουν ακόμη περισσότερο και να οδηγηθούν πιο γρήγορα στο θάνατο;
Και οι υπόλοιποι ναρκομανείς της Χαλκίδας, οι κρυμμένοι καλά δυστυχισμένοι και φοβισμένοι για ζωή, άνθρωποι;
Που προσπαθούν να γεμίσουν την χωρίς ουσία ζωή τους με υλικά αγαθά;
Πίσω από το χρήμα και την οικονομική και επαγγελματική επιφάνεια, συχνάζουν και εργάζονται σε γνώριμα στέκια για να εξασφαλίσουν την ακριβή κόκα τους.
Μόνο που αυτοί δεν ενοχλούν γιατί είναι κρυμμένοι πίσω από το προσωπείο της εικόνα τους που δεν χαλά την αισθητική μας, αλλά πολλές φορές είναι και αποδεχτή, είναι trendy.
Διάσημοι, σόουμπιζ και τα σχετικά.
Δικαιολογίες! Μου απάντησε.

Έχουμε μάθει να λειτουργούμε σαν ρομπότ, νιώθουμε, αγαπάμε με το μυαλό. Για την καρδιά καμία συζήτηση, την έχουμε απομονώσει!
Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε άνθρωποι.
Ναι, λειτουργώ με το συναίσθημα και το χαίρομαι!
Πολλοί μου προσάπτουν ότι δικαιολογώ τους ανθρώπους .
Δεν δικαιολογώ αλλά συμπονώ.
 Είμαστε άνθρωποι με σκοτεινά κομμάτια, με αδυναμίες, με εξαρτήσεις, δεν είμαστε τέλειοι.Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν,που δεν είναι τόσο δυνατοί να βγουν από το σκοτάδι που ζουν και χρειάζονται βοήθεια, συμπόνια, αγάπη, στοργή.
Είναι πληγωμένα παιδιά που δεν μεγάλωσαν.
Αλλά τι εύκολο είναι να βάζουμε ταμπέλες!
Αυτοί που κρίνουν δεν θέλουν να δουν τα δικά τους σκοτάδια, τη δική τους ανεπάρκεια, τους φόβους και τα λάθη τους, τις εξαρτήσεις τους.

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλή τοποθέτηση "Ενοχλούμαστε με ότι χαλάει την αισθητική μας", αν δεν μας αγγίζει το πρόβλημα, δεν πάει να καεί ο κόσμος όλος.

Εγώ έχω ένα φίλο ναρκομανή, που το έκοψε και έχτισε μία ζωή δημιουργική και γόνιμη. Και είναι και γ@μ@ τα παιδιά και τον παραδέχομαι. Αλλά πρέπει να έχεις πολυ δυνατό κίνητρο για την ζωή... εδώ όλοι οι άλλοι δεν το έχουν ... πως να το έχουν αυτοί...

Σας χαιρετώ

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ.
ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕΣ.ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΡΙΝΕΙΣ ΓΙΑΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ.ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΟΝΕΙΡΑ ΠΟΥ ΚΑΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ.

IANIS (Giannis Doganis) είπε...

Και οι υπόλοιποι ναρκομανείς …, οι κρυμμένοι πίσω από το χρήμα και την οικονομική και επαγγελματική επιφάνεια…

Αυτοι και αν είναι ναρκομανεις!

Καλο βραδυ να εχουμε!

η Γοργονα mare mare είπε...

Ειρήνη μου, όλα αυτά τα λένε άνθρωποι που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους.
Οι ουσίες είναι το καταφύγιο που δεν είχαν, η μάνα που δεν τα αγκάλιασε πραγματικά, ο πατέρας που τα απέρριψε γιατί δεν του εκπλήρωσαν τις προσδοκίες του,ο δάσκαλός που δεν τα μάζεψε κοντά του.
Εύκολα θύματα μιας κοινωνίας που δεν δίνει εναλλακτικούς τρόπους εκτόνωσης
Χαίρομαι που υπάρχουν και κάποιοι ευαίσθητοι άνθρωποι που καταλαβαίνουν

Φιλάκια

Thalassenia είπε...

Τους καταλαβαίνω και τους συμπονώ. Και κάτι παραπάνω γιατί θεωρώ ότι δεν φταίνε.
Αλλά ποιός από εμάς θέλει να κάνει κάτι περισσότερο από να δώσει λίγα χρήματα. Ποιός μπορεί να ασχοληθεί με κάποιον ναρκομανή, να του δώσει μεροκάματο, να τον φροντίσει, να το παλέψει για να τον σώσει?
Εκεί είναι η βοήθεια και η αποδοχή.
Αν απλά λέω τους συμπονώ και δεν κάνω κάτι, είναι σαν να αδιαφορώ.

Πόσοι κάνουμε κάτι γι αυτούς?
Σκεφτόμαστε με την καρδιά αλλά κρατάμε αποστάσεις.

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

@Καλημέρα Οδοιπόρε,ζούμε μια εποχή που τα πάντα τα κρίνουμε από την εικόνα.Και εγώ έχω δύο παρόμοιες εμπειρίες από δικούς μου ανθρώπους που ξέφυγαν και έφτιαξαν τη ζωή τους και είμαι πολύ υπερήφανη για αυτούς!

@Καλημέρα Σκρουτζάκο μου καλό μήνα!
Αυτό λέω,δεν βοηθάμε γιατί φοβόμαστε,τουλάχιστον να μην κρίνουμε.

@Καλημέρα Γοργόνα μου,έτσι είναι ακριβώς όπως τα λες,έχω και μια εμπειρία από πρόσωπο που δεν πήρε ποτέ αγάπη από τους γονείς του, και τελικά δεν μπόρεσε να ξεφύγει,πέθανε πολύ νέος πριν τρία χρόνια.

@Καλημέρα Θαλασσένια,έχεις δίκιο,κανείς δεν βοηθάει ή ίσως ελάχιστοι για να μην είμαι απόλυτη.
Αναγνωρίζω ότι φοβόμαστε,εδώ δεν αποδεχόμαστε εύκολα γενικά τους ανθρώπους γύρω μας πόσο μάλλον τους ανθρώπους με αυτά τα προβλήματα.

@Καλό μήνα σε όλους,να είστε καλά!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

@Καλημέρα Ianis,δεν το συζητώ,το συναντώ πολύ συχνά,είναι μια πιο γενικευμένη κατάσταση και εδώ στη Χαλκίδα,αλλά βλέπω ότι είναι αποδεκτή από την κοινωνία.
Παντού φοβισμένοι άνθρωποι.

ANAZHTHΣH είπε...

Ο φόβος και η ανεπάρκειά μας μας κάνει κάποιες φορές επιθετικούς.
Τελικά έχει πολλά πρόσωπα η δυστυχία...
Καλησπέρα Ειρήνη μου.

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Ειρήνη μου, εύκολο είναι πάντα το να κρίνεις, και Δύσκολο έως και απέραντα μακρινό κι απλησίαστο το να σταθείς κοντά και να βοηθήσεις. Έτσι είναι γιατί νομίζουμε ότι ο πυρετός κι ο θάνατος είναι πάντα για τους άλλους, και δεν στέλνουμε ποτέ να ρωτήσουμε για ποιόν χτυπάει η καμπάνα..

Αν θές μπές εδώ http://anemondixtia.blogspot.com/2010/10/blog-post.html
και πρόσθεσε συνέχεια ιστορίας.
Φιλιά

Φόβος..... είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Φόβος..... είπε...

Εναντιώνομαι στις ταμπέλες. Μα δεν μπορώ και την απραξία. Ξέρω ελάχιστους που ήθελαν να δουλέψουν και επιβίωσαν αξιοπρεπώς παίρνοντας τη ζωή στα χέρια τους. Οι περισσότεροι αναλώνονται στο ίδιο περιθώριο, και λένε όχι σε ευκαιρίες για δουλειά επιμένοντας στη ζητιανιά ή στις ληστίες οικογενειακών προσώπων.

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

@Γεια σου Ρεγγίνα,θα μπω να ρίξω μια ματιά!

@Γεια σου Φόβε,σίγουρα θα υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά όσους γνώρισα ήταν πολύ καλά παιδιά.