Ευγένιος Τριβιζάς «Ένα δέντρο μια φορά The Boy And The Tree»

http://www.youtube.com/watch?v=Voz9S4xb0xM



Καλή χρονιά, με υγεία, χαρά, αγάπη και αισιοδοξία
 αλλά και με περισσότερο συναίσθημα και ανθρωπιά.
Να είναι ένας χρόνος που θα μας φέρει περισσότερη συνειδητότητα
και αγάπη για τον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας!

Ανάρτησα ένα πολύ όμορφο παραμύθι του Ε. Τριβιζά με υπέροχη μουσική και πολλά μηνύματα και ιδιαίτερα συγκινητική! Να είστε όλοι καλά και να περνάτε όμορφα!

Έφυγε και το καλοκαιράκι....

 Η πιο αγαπημένη μου εποχή! Αν και ήταν πάρα πολύ ζεστό το  καλοκαίρι  φέτος, ήταν υπέροχο!                      

Μόνο η αίσθηση να είσαι μέσα στη θάλασσα είναι απίστευτη!

Κάτι στη Βλαχιά Ευβοίας για μια βουτιά με καλή παρέα.

Αλλά και στην Ελαφόνησο της Λακωνίας, στον υπέροχη παραλία του Σίμου!

Στη Αγαπημένη Μονεμβασιά για άλλη μια φορά! 

Δεν υπάρχει περίπτωση να κατεβώ στα μέρη 

του άντρα μου και να μην περάσω από εκεί!

Αλλά το πιο σημαντικό από όλα η καλή παρέα με ένα ζευγάρι που γνωριζόμασταν χρόνια

αλλά μετά από  αυτό το ταξίδι γίναμε καλοί φίλοι!

Γελάσαμε,χαρήκαμε, μοιραστήκαμε όμορφες στιγμές!

Παντού υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν, αν έχεις τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής σου 

πάντα ανοιχτά θα τους βρεις!

Αυτό το λέω και θα το λέω μια ζωή.

Καλό Φθινώπορο γιατί κάθε εποχή έχει τη χάρη της!

Να είμαστε καλά και να ακούμε περισσότερο την καρδιά μας!

Τα παιδιά γνωρίζουν για μας περισσότερα από όσο εμείς για τον εαυτό μας

«Τα παιδιά γνωρίζουν για μας περισσότερα από όσο εμείς για τον εαυτό μας, για το τι συμβαίνει στην οικογένεια, κι ας το κρατούν επτασφράγιστο μυστικό οι μεγάλοι. Ξεχωρίζουν αυτόματα ποιος ξένος είναι καλός άνθρωπος, τις προθέσεις του, την ψυχική του ποιότητα, αγαπούν σπαρακτικά, θυσιαστικά τα σκυλάκια, τα πουλιά, όλα τα ελάχιστα και ασθενή του κόσμου, γιατί καταλαβαίνουν τη μετοχή τους στην Αλήθεια. 

Και πόσο δύσκολο να θες να διδάξεις στα παιδιά του Παραδείσου τους κανονισμούς της δικής μας κατάστασης, της πτώσης μας. Να τα προσαρμόσεις! Πού;…Να τους αφαιρείς την αγαλλίαση, την έκσταση, κάνοντάς τα όλο και πιο λογικά, συμβατικά λογικά, να τα πονηρεύεις να επιζήσουν. 

Για να επιζήσουν θα πρέπει να τους μειώνεις και να τους λερώνεις το να ζουν. 

Να τα κατεβάσεις από το υπέρλογο όπου ταξιδεύουν σαν άγγελοι και να τα προσγειώσεις στον κόσμο που τόσο συμβιβασμένα και μίζερα φτιάξαμε όπως-όπως οι μεγάλοι. 

Να τους περιορίσεις την απέραντη ύπαρξη σε μια κοσμική, άρα υποκριτική ύπαρξη. Ίσως γι’ αυτό είναι συχνά μελαγχολικά κι απόμακρα, ίσως γι’ αυτό όσο πάνε προς την εφηβεία μας βγάζουν το θυμό τους. 

Μια αχνή αίσθηση εξορίας στο βλέμμα τους ανατέλλει από νωρίς.»

Μ.ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ

Tα λιανοτραγουδα - Φ. Νταντωνακη - Δ. Ψαριανοs

Οτι πιο ερωτικό και μελωδικό έχει γραφτεί για τον έρωτα...
Τον αληθινό έρωτα κι όχι την "καψούρα" που συναντάμε σχεδόν πάντου σήμερα.
Πόσο ελεύθεροι χρειάζεται να είναι δύο άνθρωποι για να το νιώσουν όλο αυτό
με μαγικό τρόπο! Και όταν λέω ελεύθεροι εννοώ από ανάγκες, να είναι ο εαυτός τους
και να αγαπούν τον άλλον για αυτό που είναι πραγματικά χωρίς προσδοκίες...

Αλκίνοος Ιωαννίδης - Ανάγκη να σε πάρω εγώ

Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες!
Το τραγούδι είναι από το θεατρικό έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ "Ο κύκλος με την κιμωλία" μιλά για μια υπηρέτρια που αναλαμβάνει να μεγαλώσει το παιδί που η βασίλισσα έχει εγκαταλείψει για να σωθεί από τον πόλεμο, αυτή η γυναίκα ενώ στην αρχή το νιώθει σαν βάρος μετά το αγαπά σαν σαν δικό της παιδί. Αργότερα εμφανίζεται η πραγματική μάνα και το διεκδικεί στα δικαστήρια ,όμως στο τέλος ο δικαστής δίνει το παιδί στην υπηρέτρια.
Γιατί μάνα δεν είναι μόνο αυτή που γεννά ένα παιδί αλλά και αυτή που το μεγαλώνει, το ζει, το πονά,το νιώθει.
Και αν το δούμε πιο βαθιά, χρόνια πολλά στον κάθε άνθρωπο που θέλει να πάρει ένα ρόλο μητέρας για τον εαυτό του, να αγκαλιάσει, να  αγαπήσει, να προστατεύσει το εσώτερο παιδί του!

Ν. Kαζαντζάκης Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά

Εκπληκτικός!Μέγιστος Ν.Καζαντζάκης!

CATASTROIKA (ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ)

Αξίζει να το δείτε!Ειδικά τώρα που πάτε να ψηφίσετε!

Ωριμότητα - Mario de Andrade

Ενόψει της αυριανής ημέρας της επετείου της χούντας των συνταγματαρχών του ΄67

 Γενικά δεν μιλάω για πολιτικά θέματα, όμως τον τελευταίο καιρό ακούω πολλά. Ακούω από πολλούς ανθρώπους να λένε τι καλά να είχαμε τη χούντα. Αν και εγώ πιστεύω ότι τώρα έχουμε  ένα άλλο είδος χούντας στην Ελλάδα και απογοητεύομαι όταν σκέφτομαι ότι αυτοί  που επαναστάτησαν  για να σωθούμε από τους δυνάστες  έγιναν ακόμα  χειρότεροι.

Ότι η γενιά της μεταπολίτευσης είναι η γενιά που κατάστρεψε την Ελλάδα! Μια γενιά που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί την εξουσία που απόκτησε στα χέρια της.

 Άρα το θέμα ήταν ποιος θα έχει την εξουσία και όχι η ελευθερία.

Όμως δεν επικεντρώνομαι σε αυτό, αλλά ότι θέλουμε την αλλαγή στην πατρίδα μας και στη ζωή μας με τον ίδιο τρόπο, με το φόβο απλά αλλάζουν τα πρόσωπα.  

Δεν καταλαβαίνουμε  ότι ο φόβος δεν θα μας πάει ποτέ μπροστά, εκτός πια αν είναι τόσο «χαραγμένη» στο DNA μας η  υποδούλωση, ο φόβος ώστε μόνο να μπορούμε να λειτουργούμε ως σκλάβοι.

Τελικά τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους ίσως να μην τα ξεπεράσαμε ποτέ!

Όσο ο άνθρωπος δεν αποτάσσει το φόβο, θα ελκύει ανάλογες καταστάσεις και εξουσιαστές!

Μόνο μια αλλαγή συνειδητότητας θα έφερνε και αλλαγή στο πολιτικό τοπίο.

Αλλαγή με την ίδια λανθασμένη επιλογή δεν γίνεται.

Είναι σαν να προσπαθείς να ανοίξεις την πόρτα με το λάθος κλειδί και ενώ βλέπεις ότι δεν ταιριάζει, εκεί επιμένεις!

Η αλήθεια είναι ότι ήμουν πολύ μωρό στα χρόνια της χούντας και  οι μνήμες προέρχονται  από διηγήσεις των γονιών μου κι ότι έψαξα και έμαθα με τα χρόνια, ακόμα και μέσα από το πολιτικό τραγούδι. Ντοκιμαντέρ σχετικά με τους συνανθρώπους μας  που σάπιζαν στις εξορίες και στα μπουντρούμια.

Μάνες που έχασαν τα παιδιά τους, σπίτια που έκλεισαν.

Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή είχαμε καλή οικονομική κατάσταση;

Επειδή δεν είχαμε αύξηση του πληθωρισμού; Επειδή χάρισε τα δάνεια;

Μόνο η συνειδητότητα μπορεί να φέρει την αλλαγή, όσο κινούμαστε επιφανειακά, φως δεν πρόκειται να δούμε.

Κι αν δεν κινηθούμε κάθετα βαθιά μες  στην ψυχή μας , να γίνουμε υπεύθυνοι και ώριμοι άνθρωποι , λευτεριά και λύτρωση δεν πρόκειται να δούμε!

                                              

George Frideric Handel - Sarabande

Εκπληκτικό!Ακουγόταν στο σίριαλ "Πορφύρα και Αίμα" την δεκαετία του '70 αλλά και στην ταινία "Μπεν Χουρ" Το λατρεύω!

Μανώλης Μητσιάς - Τσάμικος (Χατζηδάκις - Γκάτσος)

Στα κακοτράχαλα τα βουνά
με το σουράβλι και το ζουρνά
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.
Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής
κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.

Δική τους είναι μια φλούδα γης
μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλυτώσουν αυτή τη φλούδα
απ' το τσακάλι και την αρκούδα.
Δες πώς χορεύει ο Νικηταράς
κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.

Από την Ήπειρο στο Μοριά
κι απ' το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανηγύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν' ο Θεός
και δραγουμάνος του ο λαός.


Πόσο επίκαιρο ακόμα και σήμερα που οι ξένες δυνάμεις θέλουν να εξοντώσουν 
την πατρίδα μας

ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

Ένας άνεργος και αχρείαστος Άτλας!

Κάποια μέρα θα φύγω μακριά και θα είμαι ελεύθερος
 Και θα αφήσω τους στείρους, στη στείρα σιγουριά τους
 Θα φύγω χωρίς ν’ αφήσω νέα διεύθυνση 
Και θα περπατήσω σε κάποια γυμνή ερημιά 
Για να παρατηρήσω τον κόσμο εκεί 
 Και τότε θα περιπλανιέμαι ξέγνοιαστος
 Σαν ένας άνεργος και αχρείαστος Άτλας


 Έχω καιρό να γράψω κάτι προσωπικό και να μοιραστώ σκέψεις και συναισθήματα στο μπλογκ μου. Είχα ανάγκη να μείνω λίγο στη σιωπή, στην εσωστρέφεια, για να δω που βρίσκομαι πραγματικά,τι είναι αλήθεια και τι ψευδαίσθηση. Διάβαζα αυτό το ποίημα που βρήκα σε ένα βιβλίο του Dyer και κάτι μου έκανε. Σαν ένας άνεργος και αχρείαστος Άτλας! Έτσι αισθάνομαι αυτό τον καιρό, πολλές ασφάλειες που είχα καταρρέουν οικονομικές και συναισθηματικές γιατί δεν τις χρειάζομαι πια. Οι δικοί μου άνθρωποι τραβούν το δρόμο τους και εγώ το δικό μου και δεν με έχουν ανάγκη.
 Τελείωσαν ρόλοι που με προσδιόριζαν χρόνια και με φέρνουν μπροστά στον εαυτό μου, στην ευθύνη του εαυτού μου και στο να ζήσω για μένα και όχι για τους άλλους και μέσα από τους άλλους. Τέλειωσε λοιπόν κι ρόλος του Άτλαντα! 
Του ήρωα που στήριζε όλους κι όλα, κι ένιωθε σημαντικός και χρήσιμος μέσα από αυτό τον ρόλο. Πήρα απόφαση ότι για τους γονείς μου δεν μπορώ να κάνω κάτι, πήραν κι αυτοί την αληθινή τους υπόσταση, ο γιος μπήκε είκοσι χρόνων και ο ρόλος της μητέρας τελείωσε. Ο σύζυγος μια χαρά τα πάει, βρίσκεται στην Ιταλία και στην Ισπανία μετά, για επαγγελματικό ταξίδι. Εξελίσσεται και αυτός. Οι σχέσεις έχουν γίνει πιο αληθινές, πιο ανάλαφρες και ουσιαστικές.
 Να ήμαστε λοιπόν Ειρήνη! Έλα μου ντε! Και ελεύθερη είμαι, και στον εαυτό μου στηρίζομαι , διαφοροποιημένη πλήρως από τους γονείς μου, είμαι πια ένας άλλος άνθρωπος.
 Όμως πόσο παράξενο μου φαίνεται αυτό! Πόσο οικείο χρειάζεται να γίνει! 
Δεν υπάρχουν εμπόδια κι όμως τι παράξενη αίσθηση είναι αυτή! Είναι στιγμές που έχει μια θλίψη, νιώθω ότι βρίσκομαι σε ακόμα άλλο ένα μεταβατικό στάδιο στη ζωή μου για την εξέλιξη μου. Μια αλλαγή, μια ευκαιρία για ζωή! 
 Τώρα στα σαράντα μου, μού ανοίγονται δρόμοι ,που δεν είχα την ευκαιρία να ζήσω στα είκοσι μου χρόνια. Θέλω αυτά τα χρόνια της ωριμότητας που έρχονται να είναι όμορφα, δημιουργικά, χαρούμενα! Δεν θέλω να είμαι από τους ανθρώπους που γερνούν και πονούν για όσα δεν έκαναν, για όσα δεν τόλμησαν από φόβο. Αλήθεια! 
Πόσο μας έμαθαν να ζούμε μέσα από τους άλλους, να βάζουμε πρώτα αυτούς και μετά τον εαυτό μας. Ο ρόλος της μάνας! Τα κορίτσια «εκπαιδεύονται» από μικρά να είναι μητέρες. Σου λένε να βάζεις πάνω από όλα το παιδί σου, να ζεις για το παιδί σου, να βλέπεις σε αυτό τον εαυτό σου, να στηρίζεσαι σε αυτό, να προβάλεις σε αυτό όλα σου τα όνειρα, όλες σου τις προσδοκίες, αυτά δηλαδή που συμβαίνουν στις περισσότερες οικογένειες. Ξαφνικά έχω μπροστά μου ένα παλικάρι, που είναι ένας άλλος άνθρωπος, κι όχι εγώ , με όνειρα, με επιθυμίες. 
Αλλά κανείς δεν σε μαθαίνει να ζεις για σένα, να είσαι τόσο πλήρης με τον εαυτό σου ώστε όλη αυτή την αγάπη, την αληθινή αγάπη να την δώσεις ολόψυχα στους δικούς σου ανθρώπους, χωρίς να παίζεις παιχνίδια, χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα. Αυτά εν ολίγης! Τα έγραψα όπως μου ήρθαν χωρίς να διορθώσω κάτι, έτσι σκέψεις και συναισθήματα μέσα από την καρδιά!

Η γυναίκα

Οι γυναίκες κατανοούν περισσότερο τους ρυθμούς της ζωής γιατί  ζουν όλη τους τη ζωή ακολουθώντας ρυθμούς. Ακολουθούν τον ρυθμό της ίδιας της ζωής.

Οι γυναίκες είναι πιο ικανές να ακολουθήσουν τη  ροή της ζωής από ότι οι άντρες. Οι άντρες θέλουν να σπρώχνουν, να τραβούν, ν’ αντιστέκονται, να κατευθύνουν τη ροή.

Οι γυναίκες τη βιώνουν και πλάθονται μαζί της για να δημιουργήσουν αρμονία.

Η γυναίκα ακούει τη μελωδία των λουλουδιών στον άνεμο, βλέπει την ομορφιά του Αθέατου, νιώθει τα τραβήγματα, τις έλξεις και τις ωθήσεις της ζωής.

Γνωρίζει πότε είναι η ώρα να τρέξει και πότε είναι η ώρα να αναπαυθεί.

Πότε είναι η ώρα να γελάσει και πότε είναι η ώρα να κλάψει.

Πότε είναι η ώρα να κρατήσει και πότε είναι η ώρα να ελευθερώσει.

Από το βιβλίο

Συζήτηση με το Θεό

Βιβλίο 2

Neale Donald Walsch

Αγάπη (Χαλίλ Γκιμπράν "Ο Προφήτης)

Tότε η Αλμήτρα είπε: Μίλησε μας για την Αγάπη.

Κι εκείνος, ύψωσε το κεφάλι του κι αντίκρισε το λαό κι απλώθηκε βαθιά ησυχία.

Και με φωνή μεγάλη είπε:

Όταν η αγάπη σε καλεί, ακολούθησε την, μ΄όλο που τα μονοπάτια της είναι τραχιά κι απότομα. Κι όταν τα φτερά της σε αγκαλιάσουν, παραδώσου, μόλο που το σπαθί που είναι κρυμμένο ανάμεσα στις φτερούγες της μπορεί να σε πληγώσει.

Κι όταν σου μιλήσει, πίστεψε την, μ' όλο που η φωνή της μπορεί να διασκορπίσει τα όνειρά σου σαν το βοριά που ερημώνει τον κήπο.

Γιατί όπως η αγάπη σε στεφανώνει, έτσι και θα σε σταυρώσει. Κι όπως είναι για το μεγάλωμα σου, είναι και για το κλάδεμά σου.

Κι όπως ανεβαίνει ως την κορφή σου και χαϊδεύει τα πιο τρυφερά κλαδιά σου που τρεμοσαλεύουν στον ήλιο,

Έτσι κατεβαίνει κι ως τις ρίζες σου και ταράζει την προσκόλληση τους στο χώμα.

Σα δεμάτια σταριού σε μαζεύει κοντά της.

Σε αλωνίζει για να σε ξεσταχυάσει.

Σε κοσκινίζει για να σε λευτερώσει από τα φλούδια σου.

Σε αλέθει για να σε λευκάνει.

Σε ζυμώνει ώσπου να γίνεις απαλός.

Και μετά σε παραδίνει στην ιερή φωτιά της για να γίνεις ιερό ψωμί για του Θεού το άγιο δείπνο.

Όλα αυτά θα σου κάνει η αγάπη για να μπορέσεις να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου και με τη γνώση αυτή να γίνεις κομμάτι της καρδιάς της ζωής.

Αλλά αν από το φόβο σου, γυρέψεις μόνο την ησυχία της αγάπης και την ευχαρίστηση της αγάπης,

Τότε, θα ήταν καλύτερα για σένα να σκεπάσεις τη γύμνια σου και να βγεις έξω από το αλώνι της αγάπης. 

Και να σταθείς στον χωρίς εποχές κόσμο όπου θα γελάς, αλλά όχι με ολάκερο το γέλιο σου και θα κλαις, αλλά όχι με όλα τα δάκρυά σου.

Η αγάπη δε δίνει τίποτα παρά μόνο τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά από τον εαυτό της. Η αγάπη δεν κατέχει κι ούτε μπορεί να κατέχεται, γιατί η αγάπη αρκείται στην αγάπη.

Όταν αγαπάς, δε θα 'πρεπε να λες: "Ο Θεός είναι στην καρδιά μου", αλλά μάλλον "Εγώ βρίσκομαι μέσα στην καρδιά του Θεού".

Και μη πιστέψεις ότι μπορείς να κατευθύνεις την πορεία της αγάπης, γιατί η αγάπη, αν σε βρει άξιο, θα κατευθύνει εκείνη τη δική σου πορεία.

Η αγάπη δεν έχει καμιά άλλη επιθυμία εκτός από την εκπλήρωσή της. 

Αλλά αν αγαπάς κι είναι ανάγκη να έχεις επιθυμίες, ας είναι αυτές οι επιθυμίες σου: Να λιώσεις και να γίνεις σαν το τρεχούμενο ρυάκι που λέει το τραγούδι του στη νύχτα.

Να γνωρίσεις τον πόνο της πολύ μεγάλης τρυφερότητας.

Να πληγωθείς από την ίδια την ίδια τη γνώση σου της αγάπης. Και να ματώσεις πρόθυμα και χαρούμενα.

Να ξυπνάς την αυγή με καρδιά έτοιμη να πετάξει και να προσφέρεις ευχαριστίες για μια ακόμα μέρα αγάπης.

Να αναπαύεσαι το μεσημέρι και να στοχάζεσαι την έκσταση της αγάπης.

Να γυρίζεις σπίτι το σούρουπο με ευγνωμοσύνη στην καρδιά

Και ύστερα να κοιμάσαι με μια προσευχή για την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου και μ' έναν ύμνο δοξαστικό στα χείλη σου.

(Αποσπάσιμα από το βιβλίο του Χαλίλ Γκιμπράν "Ο Προφήτης, Ο κήπος του Προφήτη". Εκδόσεις Μπουκουμάνης) 

Τι σημαίνει να είσαι αυθεντικός - Osho

Όσσο, τι σημαίνει να είσαι αυθεντικός; Ποια είναι η φύση και ο τρόπος ζωής του αυθεντικού ανθρώπου;
Αυθεντικός είναι εκείνος που έχει ξεφύγει από την προσωπικότητα του. Υπάρχουν δύο λέξεις: Προσωπικότητα και Ατομικότητα.
Η προσωπικότητα είναι η ψεύτικη ταυτότητα, που σου δίνεται από την κοινωνία. Και η ατομικότητα είναι αυτό που η φύση σου έχει δώσει. Η ατομικότητα είναι υπαρξιακή. Η προσωπικότητα... είναι κοινωνική.
Σε κανονικές συνθήκες, ο καθένας ζει ως προσωπικότητα. Γι’ αυτό και η ζωή δεν είναι αυθεντική. Είναι ψεύτικη, είναι παραπλανητική, είναι υποκριτική. Ο άνθρωπος όχι μόνο κοροϊδεύει τους άλλους, αλλά κοροϊδεύει και τον ίδιο του τον εαυτό. Κοροϊδεύει τους άλλους και κοροϊδεύει και τον εαυτό του.
Η λέξη προσωπικότητα προέρχεται από το ελληνικό θέατρο. Στο ελληνικό θέατρο, όλοι οι ηθοποιοί φορούν προσωπεία, μάσκες. Δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι ο ηθοποιός, βλέπεις μόνο ένα προσωπείο και ακούς τη φωνή του ηθοποιού που βγαίνει μέσα από αυτό.
Στα λατινικά η λέξη προσωπείο ονομάζεται περσόνα. Η λέξη περσόνα σημαίνει ήχος, ήχος που βγαίνει από μια μάσκα. Δε μπορείς να διακρίνεις ποιο είναι το αληθινό πρόσωπο.
Με τον καιρό, έχουμε ξεχάσει την καταγωγή της λέξης «προσωπικότητα».
Παρατήρησε όμως τον εαυτό σου και θα εκπλαγείς: όλα όσα είσαι είναι δανεισμένα. Όλες οι σκέψεις σου είναι δανεισμένες. Νιώθεις αβεβαιότητα, ακόμη και για τα συναισθήματα σου.
Διάφοροι άνθρωποι μου στέλνουν γράμματα και μου λένε: «Νομίζω πως είμαι ερωτευμένος.» Θαυμάσια… Δεν μπορούν να εμπιστευτούν ούτε το συναίσθημα τους. Νομίζουν!
Η προσωπικότητα σου σε περιβάλει από παντού και η ατομικότητα σου γίνεται κάτι σχεδόν κρυμμένο. Ποτέ δεν της επιτρέπεις να ζήσει – επειδή η κοινωνία δεν θέλει να ζήσεις ελεύθερα σύμφωνα με τις επιταγές της φύσης σου. Η κοινωνία θέλει να ζεις με τον τρόπο που εκείνη βρίσκει χρήσιμο.
Η προσωπικότητα είναι πολύ χρήσιμη. Ποτέ δεν εξεγείρεται, είναι πάντοτε σκλάβα. Δεν έχει τα κότσια να πει όχι. Ξέρει μόνο να λέει «μάλιστα κύριε.» Ακόμη και σε στιγμές που η εσώτατη ύπαρξή σου λέει όχι, η προσωπικότητα σου εξακολουθεί να λέει «μάλιστα κύριε.»
Ζεις μια ζωή μοιρασμένη, διχασμένη. Η κοινωνία υποστηρίζει την προσωπικότητα σου, γι’ αυτό και η προσωπικότητα έχει γίνει πολύ ισχυρή. Δεν υπάρχει όμως κανένας που να υποστηρίζει την ατομικότητα σου. Γι’ αυτό και η ατομικότητα – που είναι η φύση σου, που είναι η αληθινή σου δύναμη, που είναι η αυθεντική σου ύπαρξη – παραμένει στο σκοτάδι, καταπιεσμένη.
Με ρωτάς: ποιος είναι ο αυθεντικός άνθρωπος;
Αυθεντικός άνθρωπος είναι ο άνθρωπος με το εξεγερμένο πνεύμα. Εξεγείρεται εναντίον της δικής του προσωπικότητας, όποιο και να’ ναι το κόστος. Δεν είναι προδιατεθειμένος να συμβιβαστεί σε ότι αφορά την ελευθερία του. Του είναι προτιμότερο να πεθάνει παρά να σκλαβωθεί.
Όλη μου η διδασκαλία στοχεύει στο να φέρει την αυθεντική ύπαρξη στην επιφάνεια, από τις κρυμμένες, σκοτεινές γωνιές όπου την έχεις σπρώξει.
Osho


Το κείμενο είναι παρμένο από τo facebook του "Επτά ομόκεντροι κύκλοι αυτογνωσίας"

Αγαπημένη Μονεμβασιά!