Καλά Χριστούγεννα!

Το σώμα φωνάζει...αυτό που σωπαίνει το στόμα!

Ακόμα και η Κουκουβάγια θέλει αγάπη!

'Ενα βίντεο που είδα στην τηλεόραση και μου άρεσε πολύ!
Ακόμα και τα "άγρια" ζώα έχουν ανάγκη από αγάπη και τρυφερότητα!

Κάποιοι άνθρωποι παραμένουν πληγωμένα παιδιά

Είναι κάποιοι άνθρωποι τι κι αν έχουν ενηλικιωθεί χρόνια τώρα, δεν έχουν μεγαλώσει συναισθηματικά.

Είναι  πληγωμένα παιδιά  από την παιδική τους ηλικία που δεν μπόρεσαν ποτέ να κλείσουν οι πληγές τους και πορεύτηκαν στη ζωή με αυτές.

Ότι κι αν πέρασαν είναι ακόμα εδώ, ζουν το παρόν τους μέσα από το εφιαλτικό παρελθόν. Πότε δεν μπορούν να ζήσουν στο τώρα…

Τα φαντάσματα  προηγούμενων χρόνων είναι πάντα εδώ  όταν κι αν συμβεί.

Έχεις μπροστά σου έναν ενήλικο αλλά ουσιαστικά βλέπεις ένα παιδί ανασφαλές, τρομαγμένο, θυμωμένο, αδύναμο, πληγωμένο που δεν μπορεί να εμπιστευτεί, να χαρεί, να αγαπήσει αληθινά και ουσιαστικά να ζήσει.

Ο φόβος σε όλο του το μεγαλείο!

Κι όταν ακόμα αυτοί οι πληγωμένοι άνθρωποι γίνονται γονείς τότε οι ρόλοι αντιστρέφονται.

Το παιδί γίνεται γονιός για τους γονείς που δεν μπόρεσαν ποτέ να μεγαλώσουν.

Παιδί σε ρόλο γονέα.

Πόσο μεγάλο βάρος είναι για αυτό να στηρίζει το γονιό ειδικά την μητέρα, να της δίνει νόημα να ζει, ειδικά όταν η σχέση με τον πατέρα είναι δυσλειτουργική έως ανύπαρκτη.

Αυτό το παιδί να καταπιέζει συνεχώς τον εαυτό του  να είναι το ιδανικό παιδί για να ικανοποιεί τους γονείς του, για να μπορεί να  έχει την αποδοχή και την αγάπη τους.
 Για αυτό το παιδί οι γονείς του είναι όλος του ο κόσμος!

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ίσως γιατί τα έζησα και βλέποντας την μητέρα μου πια  να επιθυμεί να φύγει από τη ζωή σιγά- σιγά, συνειδητοποιώ ακόμα μια φορά  το  ρόλο που είχα επωμιστεί εδώ και χρόνια, πόσο την στηρίζω και πόσο πολύ θέλω να το αλλάξω όλο αυτό.

Αλλά και πόσο το παρατηρώ να συμβαίνει μέσα σε οικογένειες, σε δικούς μου ανθρώπους αλλά δεν έχω το δικαίωμα να ανακατεύομαι στις ζωές των άλλων, απλά ποτέ δεν ξέρεις διαβάζοντας το κάποιος άνθρωπος κάπου να βοηθηθεί.

Μου είπες προχτές μητέρα ότι ήμουν η ζωή σου…

Άρχισες να μου μιλάς και πάλι για τη ζωή σου, για τα γεγονότα της παιδικής σου ηλικίας που δεν ξεπέρασες ποτέ ...

Μπορεί να είχα μπροστά μου μια γυναίκα εβδομήντα πέντε ετών αλλά αληθινά είχα  μπροστά μου το πληγωμένο κοριτσάκι των πέντε ετών.

Σου χάιδεψα τα μαλλιά κι έφυγα, δεν μπορούσα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο για σένα ήρθε η ώρα να ζήσω για μένα.

Δεν ήθελα να είμαι η ζωή σου, ήθελα η ζωή σου να ήσουν εσύ η ίδια για τον εαυτό σου.

Είναι μεγάλο βάρος να ζούμε για τους άλλους και μέσα από τους άλλους.

 Σε αυτή τη ζωή ερχόμαστε να ζήσουμε για εμάς.

Βάζω φωτογραφίες δικές μου από τα παιδικά μου χρόνια.

Είναι μια επιλογή μιας και δεν θέλω να ξαναβάλω εικόνες από το google λόγω πνευματικών δικαιωμάτων. 

Αλλά και σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ένα στόχο ζωής να κάνω αυτό το παιδί όσο πιο ανεξάρτητο,χάρουμενο και ευτυχισμένο γίνεται!

Είμαι ο εαυτός μου-ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΣΑΤΙΡ

Είμαι εγώ.

Σ’ όλο τον κόσμο δεν υπάρχει κανένας άλλος ακριβώς σαν κι εμένα. Υπάρχουν άνθρωποι, που μου μοιάζουν σε μερικά σημεία, αλλά κανένας δεν είναι ολότελα όμοιος με εμένα. Επομένως ότι προέρχεται από εμένα είναι απόλυτα δικό μου γιατί εγώ μόνος μου το διάλεξα. Μου ανήκει ότι έχω: το σώμα μου και όλα όσα κάνει, το μυαλό μου με τις ιδέες του και τις σκέψεις του, τα μάτια μου και οι εικόνες όσων βλέπουν, τα συναισθήματά μου, όποια κι αν είναι αυτά: θυμός, χαρά, αποκάρδιωση, αγάπη, απογοήτευση, ενθουσιασμός, το στόμα μου και τα λόγια που ξεστομίζω: ευγενικά, γλυκά ή σκληρά, σωστά ή λαθεμένα. Η φωνή μου δυνατή ή σιγανή και όλες μου οι πράξεις, άσχετα αν κατευθύνονται προς εμένα ή προς τους άλλους.

Δικές μου είναι όλες μου οι φαντασιώσεις, τα όνειρά μου, οι ελπίδες μου, οι φόβοι μου.

Δικοί μου οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες μου και όλες μου οι αποτυχίες και τα λάθη μου.

Γιατί σε μένα ανήκει όλος ο εαυτός μου, μπορώ να γνωριστώ βαθιά, στενά μαζί του. Έτσι μπορώ να τον αγαπάω και να ‘μαι φίλος μαζί του, με όλες τις πλευρές. Μπορώ λοιπόν να βάλω όλο τον εαυτό μου να δουλέψει για το συμφέρον μου. Μερικές πλευρές του εαυτού μου με βάζουν σε απορία, το ξέρω και άλλες μου είναι τελείως άγνωστες. Όσο όμως διατηρώ φιλικές σχέσεις μαζί του και τον αγαπάω, μπορώ με θάρρος και ελπίδα να αναζητώ λύσεις για τα αινίγματα και τρόπους για να ανακαλύψω πιο πολλά πράγματα για μένα. Όπως κι αν μοιάζω κι αν φαίνομαι, ότι λέω και κάνω, ότι σκέφτομαι κι αισθάνομαι σε οποιαδήποτε στιγμή, όλα αυτά είμαι εγώ. Κι αυτό είναι κάτι αυθεντικό και δείχνει που βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή.

Όταν αργότερα εξετάσω πώς έμοιαζα και πώς φαινόμουν, τι έκανα και τι είπα, τι σκέφτηκα και πως αισθάνθηκα, κάποια σημεία μπορεί να είναι ακατάλληλα. Μπορώ να τα πετάξω τα ακατάλληλα και να κρατήσω όσα αποδείχθηκαν κατάλληλα και να εφεύρω κάτι καινούριο για να αντικαταστήσω ότι πέταξα.

Βλέπω, ακούω, αισθάνομαι, σκέπτομαι, λέγω και πράττω.

Έχω τα εργαλεία που χρειάζομαι για να επιζήσω, να ‘μαι κοντά με τους άλλους, να ‘μαι παραγωγικός, να καταλαβαίνω και να βάζω σε τάξη μες το νου μου το πλήθος των ανθρώπων και των πραγμάτων έξω από εμένα.

Είμαι κύριος του εαυτού μου και, επομένως, μπορώ να τον οργανώσω.

Είμαι εγώ και είμαι πολύ εντάξει.

ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΣΑΤΙΡ

Παυλοπέτρι Λακωνίας

Αν και τα πρώτα χρόνια δεν είχα και την καλύτερη σχέση με τα Βάτικα Λακωνίας- δηλαδή με τους ανθρώπους του, αλλάζοντας με τα χρόνια ως άνθρωπος, άλλαξε κι αυτό!

Άρχισα να βλέπω με άλλο μάτι αυτόν τον τόπο!

Ανακάλυψα ένα πολύ πρόσφατο ντοκιμαντέρ του BBC που αναφέρεται στην βυθισμένη πόλη στο Παυλοπέτρι Λακωνίας, κοντά στην Νεάπολη Βοιών και ακόμα πιο κοντά στην όμορφη Ελαφόνησο!

Αξίζει πραγματικά να το δείτε κι ας μην έχει ελληνικούς υπότιτλους.

Για περισσότερες πληροφορίες ρίξτε μια ματιά εδώ:

http://www.pinnokio.gr/2011/10/blog-post_1829.html

Έτσι για να μην ξεχναμε τι όμορφη πατρίδα που έχουμε, πόσο αξίζει και δυστυχώς που φτάσαμε!

Θέλει αρετή και τόλμην η ελευθερία

Μουσική Μίκη Θεοδωράκη
Ποίηση Ανδρέα Κάλβου
Ερμηνεία: Μαρία Φαραντούρη, Μίκης Θεοδωράκης
Δίσκος: Τα τραγούδια του Αγώνα - 1974

Όσοι το χάλκαιον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι,
θέλει αρετή και τόλμην
η ελευθερία.

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει νουν αληθείας)
επτέρωσε τον Ίκαρον
και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κι επνίγη
θαλασσωμένος.

Αφ΄υψηλά όμως έπεσεν,
και απέθανεν ελεύθερος.

Αν γένεις σφάγιον άτιμον
ενός τυράννου,
νόμιζε φρικτόν τον τάφον

Προσοχή στις φωτογραφίες που κάνετε ανάρτηση

Τον Αύγουστο του 2010 έκανα ανάρτηση σχετικά με τις διακοπές στην Κρήτη και ανάρτησα μια φωτογραφία που βρήκα από το google  τυχαία χωρίς να ξέρω ότι υπόκειται σε πνευματικά διακαιώματα.
Αναγκάστηκα να τη διαγράψω για να μην έχω επιπτώσεις στο μπλόγκ μου.
Αν και στο ίντερνετ ο ένας κλέβει τον άλλον...
Ανακάλυψα το παλιό μου URL από το προηγoύμενο μπλογκ που έκλεισα, http://www.metafteratispsichis.blogspot.com/ να χρησιμοποιείται από άλλον μπλόγκερ καθώς και την ονομασία μου αλλά καμία σχέση το περιεχόμενο.
Ας το είχα κατοχυρώσει. Τέλος πάντων μην κάνουμε στους άλλους αυτό που δεν θέλουμε να μας κάνουν.
Κι αν είναι να κάνουμε μια ανάρτηση ας τσεκάρουμε κι αν είναι να αντιγράψουμε ας κάνουμε ένα λινγκ ώστε να σεβαστούμε κι αυτόν που το γράφει. 
Τέλος καλό, όλα καλά, ελπίζω γιατί και να μου κλείσουν το μπλογκ, εγώ θα ανοίξω άλλο!

και δόξα τω Θεώ

Να ζει κανείς ή να μη ζει ;

Όχι! Δεν σκέφτομαι να αυτοκτονήσω! Είμαι μια χαρά!

Απλά είναι το μεγαλύτερο δίλημμα του ανθρώπου σε αυτή τη ζωή, που έρχεται κάποια στιγμή και χρειάζεται να αποφασίσεις αν θα ζήσεις ουσιαστικά, αληθινά, ελεύθερος από τα δεσμά του φόβου, μέσα στην αγάπη, ή θα παραμείνει δέσμιος του φόβου, αλυσοδεμένος στη φυλακή που έφτιαξες ο ίδιος για τον εαυτό σου.

Η παίρνεις την ευθύνη του εαυτού σου και δημιουργείς τη ζωή σου ή μένεις σε μια κατάσταση θύματος και αφήνεσαι έρμαιο του καταστάσεων θεωρώντας ότι τα εξωτερικά γεγονότα και οι άλλοι είναι το εμπόδιο για να ζήσεις.

Ακούγοντας στην τηλεόραση την συνέντευξη του Ματθαίου Γιώσαφατ σχετικά με την κρίση στην Ελλάδα μου έκανε εντύπωση πιο πολύ από όλα η φράση ότι: 

« Οι Έλληνες είναι ένας ανώριμος λαός και μέσα από αυτή την κρίση θα ωριμάσουν.»

Κάθε κρίση στη ζωή του ανθρώπου  πέρα από τον πόνο που προκαλεί, μπορεί να είναι μια ευλογία για αυτόν, είτε είναι οικονομική κρίση  αλλά και οποιοδήποτε άλλο  γεγονός, μια απώλεια, μια αρρώστια.

Αν δεν καταρεύσει το παλιό, το αρρωστημένο, δεν έρχεται το καινούριο.

Είναι το καμπανάκι της αφύπνισης ,είναι το πέρασμα του στην αλλαγή, στην απόκτηση περισσότερης συνειδητότητας, στην ανακάλυψη της πνευματικότητας και στην επαφή με τον εαυτό του, την ωρίμανση.

Η αλήθεια είναι ότι ζούμε πολύ δύσκολες εποχές ως τραγικές θα μπορούσα να πω. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για τον κάθε Έλληνα είναι ότι όλα είναι ρευστά. Βιώνει μια διαρκή ανασφάλεια, όλα όσα είχε στηρίξει την ύπαρξη του, τη ασφάλεια που ένιωθε μέσα από τα υλικά αγαθά, την εργασία του, τη ζωή που είχε φτιάξει για να νιώθει ότι έχει αξία και  να νιώθει σιγουριά καταρρέουν ένα –ένα. Κι αν είχε φτιάξει στο μυαλό του μια ζωή σίγουρη τώρα δεν είναι σίγουρος ούτε καν για την επόμενη μέρα.

Κι όμως η ζωή είναι ανασφάλεια!

Κι εμείς μένει να κατανοήσουμε αυτό, να αναθεωρήσουμε πολλά πράγματα όπως τις ασυλλόγιστες σπατάλες, την ανάγκη να γεμίσουμε το κενό της ψυχής μας με καταναλωτικά αγαθά, την αξία του ανθρώπου μέσα από το έχειν. Δανειστήκαμε και βάλαμε μια θηλιά για σχεδόν όλη της ζωή μας, χωρίς να σκεφτούμε και πιστεύοντας ότι θα έχουμε πάντα και όλα θα είναι ωραία και καλά για πάντα.

Αλλά δεν υπάρχει για πάντα, η ζωή έχει σκαμπανεβάσματα. 

Κρύβονται πολλές πεποιθήσεις μέσα από όλο αυτό που βιώνουμε και τώρα θα αλλάξουν. Θα βγούμε από πολλά καλούπια που είχαμε φτιάξει.

Θα γίνουν πολλές ανατροπές, θα περάσουμε μέσα από το χάος για να μπορέσουμε να αναγεννηθούμε.

Να ζήσουμε αληθινά, ουσιαστικά, απλά, λιτά, με περισσότερο συναίσθημα, συμπόνια, συντροφικότητα,  λιγότερο εγωισμό.

Θα μάθουμε να ζητάμε βοήθεια, να μοιραζόμαστε, να προσφέρουμε ανιδιοτελώς, θα γκρεμιστεί η έπαρσή μας, θα αναδυθεί ο  αληθινός εαυτός μας πια.

Κάποτε αγοράζαμε ότι περιττό υπήρχε, τώρα κάθεσαι μπροστά στο ράφι και αναρωτιέσαι: Το έχω πραγματικά ανάγκη για να το αγοράσω;

Ερχόταν το σαββατοκύριακο και δεν υπήρχε περίπτωση να μην βγεις έξω για φαγητό ή ποτό. Τώρα μαζεύεσαι τα βράδια με φίλους, βάζεις ένα μεζέ και κάνεις πιο ουσιαστικά παρέα.

Εκτιμάς αγαθά που κάποτε τα προσπερνούσες και δεν έδινες σημασία.

Ανακαλύπτεις ρούχα και παπούτσια παλαιότερων χρόνων που είχες καταχωνιάσει γιατί δεν ήταν της μόδας,  τα φοράς και χαίρεσαι γιατί σου μοιάζουν σαν καινούρια.

Δεν αγοράζεις βιβλία, αλλά ανταλλάσεις με φίλους.

Δίνεις πράγματα που δεν χρειάζεσαι σε συνανθρώπους που τα έχουν ανάγκη.

Ψωνίζεις με σύνεση αυτά που σου χρειάζονται απολύτως και δεν έχεις πια τρόφιμα να σαπίζουν στο ψυγείο σου.

Αράζεις το αυτοκίνητο των 1800cc  και χρησιμοποιείς μηχανάκι ή τα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Και δεν μιλώ θεωρητικά αλλά είναι ένας τρόπος ζωής τον τελευταίο καιρό μια και ο σύζυγος μου είναι εδώ και τέσσερις μήνες άνεργος.

Αυτό που έμαθα στη ζωή μου είναι ότι τα γεγονότα είναι ουδέτερα, ανάλογα την οπτική του καθενός μπορεί να είναι αρνητικά ή θετικά.

Ακόμα και από αυτή την κρίση που βιώνουμε έχει τα θετικά της.

Ακούγονται πολλά, για πτώχευση, για κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα ακούγονται και θα γίνουν πολλά.

Χρειάζεται  ψυχική ισορροπία , όχι φόβος! Ο άνθρωπος έχει τη δύναμη να προσαρμόζεται και να αντέχει τα πάντα! Χρειάζεται να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και το Θεό.

Κλείστε τις τηλεοράσεις, κάνουν αφάνταστο κακό, τα προγράμματα τους ή που θα φοβίζουν ή που θα αποβλακώνουν τον θεατή.

 Προσπαθήστε να μην μιλάτε συνέχεια για την κρίση, ανοίξτε άλλα θέματα συζήτησης.

Να μην εστιάζεστε στο τι δεν έχετε αλλά να νιώθετε ευγνωμοσύνη για αυτό που έχετε!

Κι αυτή είναι η υγεία σας, η ζωή σας , οι δικοί σας άνθρωποι, οι φίλοι, το καθημερινό φαγητό.

Υπομονή, πιστεύω ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ!Απλά χρειάζεται να περάσουμε μέσα από αυτό, άλλος τρόπος δεν υπάρχει. 

Η Χαλκίδα που χάθηκε

Οι ομορφιές της Εύβοιας!

Αν και φέτος δεν πήγαμε διακοπές λόγω δύσκολης οικονομικής κατάστασης, δεν παραπονιέμαι γιατί ζω στην εξοχή και περνώ τον καιρό μου στη θάλασσα που αγαπώ πολύ!
'Ετσι αναπάντεχα ήρθε πριν λίγες μέρες ένα αγαπημένο φιλικό μας ζευγάρι και φύγαμε δυο μονοήμερα για  μπανάκι σε κοντινές παραλίες της Εύβοιας.
Στη Χιλιαδού και μετά για φαγητό στη Στενή και στον Λιμιώνα στην νότιο Εύβοια.

Ξετρελάθηκα με τη Χιλιαδού!Ήταν υπέροχη θάλασσα πεντακάθαρη,κρυστάλινη, δεν ήθελα να βγω!
Δεν περίμενα ότι η Εύβοια θα έχει τόσο όμορφες παραλίες, που είναι ένας σχετικά κοντινός και οικονομικός προορισμός.
Στη συνέχεια κάναμε μια στάση στην Στενή στην Αγία Κυριακή, που αγαπώ πολύ και πηγαίνω εδώ και πολλά χρόνια.

Όπως πάντα όλο και κάποια γατούλα βρίσκω!


Και για ένα μπανάκι στον Λιμνιώνα,στους Αγίους Αποστόλους στη νότιο Εύβοια (υπάρχει κι άλλη παραλία με το ίδιο όνομα στην Εύβοια που είναι και αυτή υπέροχη!)

Η παραλία της Κορασίδας από ψηλά, στο όμορφο εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου

Ο δρόμος της επιστροφής ....
Περάσαμε πολύ όμορφα με δικούς μας ανθρώπους που αγαπάμε πολύ αλλά και γεμάτοι γαλήνη από την επαφή με τη φύση!
Οι φωτογραφίες και τα λόγια δεν μπορούν να περιγράψουν την ομορφιά και τα συναισθήματα!
Έπονται και άλλες φωτογραφίες!




Η ημερομηνία στις φώτο, άσχετη!

Ότι ζητώ να βρω στους άλλους τα ζητώ πρώτα από τον εαυτό μου

Συνειδητοποιώ πόσο συρρικνώνουμε τον πραγματικό μας εαυτό για διάφορους λόγους όπως για να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου ,για να είμαστε αποδεκτοί από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, από ανασφάλεια και από φόβο μήπως μείνουμε μόνοι, μήπως μας κακοχαρακτηρίσουν από τα λεγόμενα μας, μήπως πούμε και χάσουμε την ταμπέλα του «καλού παιδιού» μια ταμπέλα που φορτωθήκαμε στην πλάτη μας από παιδιά από την οικογένεια μας, από την κοινωνία, φτάνοντας στο σημείο να τρέχουμε πάντα για να αποδείξουμε ότι είμαστε αυτό,  λέγοντας πάντα ναι και πολλές φορές καταπιέζοντας τον εαυτό μας να πούμε όχι, ακόμα και για κάτι απλό, πόσο μάλλον για κάτι σημαντικό.

Υποχωρούμε, παραχωρούμε, αφήνοντας χώρο στους άλλους να εισβάλουν στη ζωή μας, ανεχόμαστε, καταπιεζόμαστε, φοβούμενοι να δείξουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, αυτό που αληθινά θέλουμε, αυτό που αληθινά πιστεύουμε και μένουμε σε σχέσεις που δεν μας γεμίζουν αλλά καλύπτουν  ανάγκες και καθησυχάζουν τους φόβους μας, ή και από μια άλλη εκδοχή της αιώνιας υποχρέωσης.

Αυτοί οι άνθρωποι κάποτε έκαναν κάτι σημαντικό για μας και για αυτό νιώθουμε ότι τους οφείλουμε κάτι για πάντα.

Ρόλοι, προσωπεία, ψευδαισθήσεις

Πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν όλο αυτό το παιχνίδι που παίζει το εγώ και θεωρούν ότι αυτό είναι η ζωή!

Αν όμως έχεις τα μάτια της ψυχής ανοιχτά, βλέπεις ότι αυτό δεν είναι η ζωή αλλά ένας ρόλος που έμαθες αλλά και επέλεξες να συναναστρέφεσαι γιατί εξυπηρετούσε ανάγκες σε κάποια φάση της ζωής σου για να κατευνάζει τους φόβους σου!

Λες κι αν πεις όχι σταματάς να είσαι καλός άνθρωπος, γιατί μάθαμε λανθασμένα ότι το να προστατεύουμε τον εαυτό μας και να μας θέτουμε ως προτεραιότητα είναι εγωισμός.

Και δεν είναι εγωισμός το να προσφέρεις συνέχεια και να νοιάζεσαι πρώτα τους άλλους, πάντα πρώτα οι άλλοι, οι συνάνθρωποι μας να είναι ευχαριστημένοι πρώτα οι άλλοι και μετά εμείς, πολλές φορές ξεχνώντας τον εαυτό μας και αυτό το ονομάζουμε αγάπη προς τους άλλους. Ένα παιχνίδι εξάρτησης είναι κι αυτό, ένα παιχνίδι να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας, να μη δούμε εμάς, κατάβαθα και αληθινά, τους φόβους μας, τον πόνο μας, τις ανησυχίες μας, τα θέλω μας αλλά ζώντας τη ζωή μας μέσα από τους άλλους, γαντζωμένοι σε ότι είναι έξω από εμάς.

Κι αυτό το ονομάζουμε αγάπη και αλτρουισμό;

Ο άνθρωπος που έχει αγαπήσει πραγματικά τον εαυτό του, που έχει εμπιστοσύνη και αγάπη και σεβασμό για τον εαυτό του και είναι ανεξάρτητος μπορεί και να αγαπήσει αληθινά τους συνανθρώπους του χωρίς να ξεπέφτει σε παιχνίδια ανάγκης, μόνο τότε μπορεί να προσφέρει αληθινά, να συμπονήσει, να αγαπήσει με όλο του το είναι, όλα τα αλλά είναι υποκατάστατα αγάπης για να γεμίσει ο άνθρωπος το κενό του εαυτού του.

Ναι μπορείς να είσαι καλά όταν δεν είναι ο άλλος καλά, γιατί δεν χρειάζεται να καταρρέεις όταν καταρρέει ο άλλος αλλά κρατώντας ισορροπία  μπορείς να τον βοηθήσεις.

Μόνο οι άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι που στηρίζονται σε ότι είναι έξω από αυτούς καταρρέουν.

Μπορεί όσα γράφουν να εμπεριέχουν κι ένα θυμό, ναι έχουν ένα θυμό, γιατί βαρέθηκα όλα αυτά τα παιχνίδια που παίζονται, βαρέθηκα να τρέχω να αποδείξω , θέλω να είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος, ανεξάρτητος και να μην υπάρχει αυτό το «για να» είμαι με κάποιον άνθρωπο.

Βαρέθηκα τη γκρίνια, τη μιζέρια που επικρατεί παντού, θέλω αληθινές και απλές σχέσεις, ανθρώπους, υπευθύνους, αισιόδοξους, χαρούμενους.

Ανθρώπους που να ζουν στο ΤΩΡΑ χωρίς φαντάσματα και εμμονές του παρελθόντος, πέρα από καλούπια.

Θέλω ΑΛΗΘΕΙΑ και ΟΥΣΙΑ και όλα όσα ζητώ να βρω στους άλλους

ΤΑ ΖΗΤΩ ΠΡΩΤΑ ΑΠΌ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.

Adele- Rolling in the deep

Το ακούω ξανά και ξανά! Αν και είναι περσινό τραγούδι,τώρα το ανακάλυψα και  μου αρέσει πάρα πολύ!

Διαφημίσεις ίντερνετ και εξάρτηση...και ο φόβος να ζεις!

Κοιτάζω αυτή τη διαφήμιση ξανά και ξανά.
Στην αρχή μπορεί να γελάσεις λίγο μετά αν τη δεις πιο βαθιά, θα δεις έναν νέο άνθρωπο που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το ίντερνετ, είναι τόσο εξαρτημένος που δεν μπορεί να χαρεί την απλότητα,την ομορφιά τη γαλήνη που του προσφέρει η φύση.
Να βρίσκεσαι σε αυτό το όμορφο καφενεδάκι μέσα στη θάλασσα, μπροστά στο κύμα και να μη μπορείς να το απολαύσεις!
Να απολαύσεις ακόμα και τη στιγμή που είσαι μόνος με τον εαυτό σου, πέρα από κάθε θόρυβο από οτιδήποτε καθημερινό, κουραστικό.
Απλά να ζεις τη στιγμή!Όμως η πλύση εγκεφάλου που γίνεται μέσα από την τηλεόραση είναι απίστευτη! Υπάρχουν πάρα πολλές διαφημίσεις εταιριών παροχής ίντερνετ, που σε παροτρύνουν να έχεις ίντερνετ σε κάθε στιγμή της ζωής σου.





Έψαχνα ένα βίντεο με ένα ζευγάρι που η σύντροφος κλείνει δωμάτιο σε ένα όμορφο ξενοδοχείο χωρίς τηλεόραση και ίντερνετ και ο σύντροφος τρέχει να προμηθευτεί από κάποιο κατάστημα ασύρματο στικάκι για ίντερνετ.
Δεν μπορεί να απολαύσει την ηρεμία, την επαφή με τη  γυναίκα του, την επικοινωνία, τον έρωτα αυτό το θεϊκό νησί!
Ο κόσμος δεν είναι έτσι, η ζωή δεν είναι αυτή που μας πλασάρουν μέσα από μια εικονική πραγματικότητα.
Είναι η αληθινή σχέση με τον εαυτό μας, με τον σύντροφο μας, με τους φίλους και συνανθρώπους μας.
Το ίντερνετ είναι ένα μέσο επικοινωνίας, αλλά θέλει ένα μέτρο και μια αυτοπειθαρχία, θέλει μια συνειδητότητα για να μπορείς να βάλεις ένα όριο πόσο και πότε χρειάζεται να το χρησιμοποιείς για να μη χάνεις στιγμές από τη ζωή σου!

Το παιδί που μεγάλωσε...

Την εβδομάδα που μας πέρασε έκλεισε ένας σημαντικός γεγονός στη ζωή μου.

Η ψυχοθεραπεία. Βέβαια μπορεί να τελείωσαν αυτά τα τέσσερα συναρπαστικά χρόνια αλλά η εξέλιξη του ανθρώπου δεν σταματά μέχρι να κλείσει τα μάτια του για πάντα.

Το ομορφότερο ταξίδι στη ζωή είναι αυτό της αναζήτησης του εαυτού, της ψυχής, κι ας χρειάζεται να περάσεις μέσα από πόνο και σκοτάδι, μέσα από το χάος,  όλο αυτό το καινούριο που θα αναγεννηθεί δεν περιγράφεται!

Πήγα το 2007 και παρόλο τα τριάντα πέντε μου χρόνια, συναισθηματικά ήμουν ένα παιδί των πέντε ετών. Αφάνταστα τρομαγμένη, μέσα στη θλίψη χωρίς να βλέπω κάπου φως. Μην έχοντας ιδέα τι είναι εαυτός γιατί  ήμουν πλήρως ταυτισμένη με τους γονείς μου, ιδιαίτερα με την μητέρα μου, ζώντας μέσα από το «πρέπει» μέσα σε καλούπια και σε ρόλους που με έπνιγαν μέρα με τη μέρα, ένιωθα χαμένη, διαλυμένη σε κομμάτια…

Κι αυτό το μικρό φοβισμένο παιδί, μάζεψε τα κομμάτια του μέσα από πολύ πόνο, ανακάλυψε τον εαυτό του που δεν είχε ιδέα τι σήμαινε αυτό.

Μπόρεσε να γιατρέψει τις πληγές του, συγχωρώντας τον εαυτό του και τους άλλους, μέσα σε ένα κλίμα αγάπης και αποδοχής που υπήρξε μέσα στην ομάδα και ειδικά από την ψυχοθεραπεύτρια που πήρε ένα ρόλο μάνας, μπόρεσε να ανοίξει το συναίσθημα του, να μοιραστεί τα εσώψυχά του και αυτόν τον πόνο να τον κάνει δύναμη και να ωριμάσει, και να σταματήσει να αναζητά μια μάνα και ένα πατέρα να το αγαπήσουν, να το στηρίζουν και να το προστατεύουν αλλά αυτό το παιδί να είναι αυτό ο γονιός για τον εαυτό του. Και τότε ανακάλυψε ότι μεγάλωσε! 

Μεγάλωσα! Μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά πόσοι άνθρωποι γύρω μας μπορεί ηλικιακά να είναι ώριμοι αλλά συναισθηματικά παραμένουν μικρά παιδιά που αναζητούν την αγάπη που δεν πήραν από τους γονείς τους, πονούν και υποφέρουν γι’ αυτό, έχουν θυμό και μέσα από τις σχέσεις τους είτε φιλικές είτε συντροφικές ψάχνουν αυτή τη μάνα ή τον πατέρα που θα ήθελαν να έχουν. Σχέσεις εξαρτημένες, χωρίς να μπορούν να αγαπήσουν πραγματικά τους ανθρώπους που έχουν δίπλα τους, αλλά τον ρόλο που τους προβάλουν. Κι έτσι η ψυχή τους μένει πάντα με ένα κενό, απογοητευμένη γιατί ο συνάνθρωπος τους δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τους, σε όλο αυτό που είχαν φτιάξει στο μυαλό τους.

Και αν δεν το συνειδητοποιήσουν σε όλη τους τη ζωή θα επαναλαμβάνεται το ίδιο παιχνίδι…και πάντα θα έχουν ένα κενό μέσα στη ψυχή τους.

 Ένα θυμό και ένα φόβο και τη γνωστή απογοήτευση ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι, ότι δεν υπάρχουν σχέσεις, ότι δεν υπάρχει αγάπη σε αυτόν τον κόσμο. Και κάθε φορά θα επιλέγουν ανθρώπους για να τους επιβεβαιώσουν αυτόν τον κανόνα.

Αλήθεια, η πιο σημαντική σχέση της ζωής του ανθρώπου είναι οι γονείς, και ιδιαίτερα η σχέση μητέρας - παιδιού.

Τι ωραία θα ήταν οι γονείς να ήταν συνειδητοποιημένοι και ισορροπημένοι για να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί!

Σίγουρα υπάρχουν και τέτοιοι γονείς, όμως ο κόσμος δεν είναι τέλειος , πολλές φορές φέρνουμε στον κόσμο ένα παιδί εγωιστικά για να γεμίσουμε το κενό της δικής μας εξέλιξης, για να αναπληρώσει ένα κομμάτι του εαυτού μας, κανείς γονιός δεν είναι τέλειος  ας γίνουμε εμείς γονείς για το εσώτερο μας παιδί, ας το αγκαλιάσουμε με αγάπη να ακούσουμε τα θέλω του, τους φόβους του, τις ανασφάλειες του, να το αποδεχτούμε για να  βρούμε γαλήνη στη ψυχή μας.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη ψυχολόγο μου αλλά και στην ομάδα μου, στην Μαρία και την Λία που με βοήθησαν πάρα πολύ αυτά τα χρόνια και έχω την τύχη να τις έχω φίλες, σας  αγαπώ πολύ!

Θεέ μου...

Θεέ μου δώσε μου τη γαλήνη να δέχομαι τα πράγματα που δεν μπορώ να αλλάξω
το κουράγιο να αλλάζω τα πράγματα που μπορώ
και τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά

Αυτογνωσία

Χτες κατέβηκα για λίγες ώρες στον Πειραιά για μια δουλειά. Είχα πολλά χρόνια να πάω, δεν υπήρχε λόγος.

Πέρασα κι απ' έξω από το πατρικό μου σπίτι στην Αμφιάλη.

Τότε ξέσπασα σε κλάματα, δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου!

Δεν ήταν από πόνο αλλά από συγκίνηση, τριάντα δύο χρόνια ζωής εκεί!

Το μυαλό μου γύρισε αρκετά χρόνια πίσω…όταν ήμουν παιδί αλλά και στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου.

Είχα και μια συζήτηση απόψε με μια πολύ καλή φίλη…

Μιλούσα για πολλά γεγονότα του παρελθόντος  σαν να μην ήμουν εγώ που τα είχα ζήσει και τώρα πια είχα όλες τις απαντήσεις για αυτά, τίποτα δεν μου ήταν άγνωστο.

Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος, είναι στιγμές  που με τρομάζει αυτό!

Πόσο πολύ μπορεί να αλλάξει ο άνθρωπος, που μπορεί να οδηγήσει αυτός τη ζωή του κι όχι η ζωή αυτόν, έστω και ασυνείδητα!

Τι τεράστια δύναμη έχει να ανατρέψει αρρωστημένες καταστάσεις, να αλλάξει πορεία ζωής, φτάνει να το θελήσει ολόψυχα, να καίγεται να αλλάξει!

Να γκρεμίσει ότι τον φοβίζει, να μετουσιώσει τον πόνο σε δύναμη, να βυθιστεί μέσα στα  σκοτάδια του, να περάσει μέσα από αυτά και μέσα από το χάος να ξαναγεννηθεί, ένας καινούριος άνθρωπος, να αναδυθεί ο  αληθινός εαυτός,  πέρα από ρόλους και καλούπια.

 Δεν μιλώ εγωιστικά, αλλά μιλώ για αυτόν τον θησαυρό που όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας και ο εγωισμός μας δεν το αφήνει να βγει στην επιφάνεια.

Η αυτογνωσία αυτή η λέξη που δυστυχώς φοβίζει ακόμα πολλούς ανθρώπους χωρίς να ξέρουν ότι είναι η λύση για όλα τους τα προβλήματα.

Είναι ο τρόπος για να δημιουργήσουν μια ζωή αληθινή, όμορφη, είναι η λύση για να βγουν από τα δεσμά τους που έχουν εγκλωβιστεί.

Να χαρούν πραγματικά τη ζωή, να έχουν αληθινές σχέσεις αγάπης με τους συνανθρώπους τους κι όχι σχέσεις ανάγκης.

Η αυτογνωσία είναι  η απάντηση για όλα…

      Πρέπει να καείς από την ίδια σου την φλόγα , πώς να ξαναγεννηθείς αν δεν γίνεις πρώτα στάχτη ; Φ. Νίτσε

Η σχολή των Θεών

Το βιβλίο αυτό είναι ένας χάρτης ένα σχέδιο διαφυγής.

Διδάσκει τη διαδρομή που ακολούθησε ένας καθημερινός άνθρωπος για να ξεφύγει από την υπνωτική υποβολή του κόσμου, από την μεμψίμοιρη και όλο κατηγορίες περιγραφή της ύπαρξης, να αποδράσει από την πορεία μιας ήδη προδιαγεγραμμένης μοίρας.

Πετώντας όλη τη σαβούρα: Πεποιθήσεις, φόβους, αρνητικά συναισθήματα, σκουριασμένες ιδέες. Να κάνει την υπέρβαση νικώντας τον ίδιο τον εαυτό του, αναγνωρίζοντας και αντιμετωπίζοντας την πιο σκοτεινή πλευρά του εαυτού του. Όλα όσα αποκρίνουν τον άνθρωπο από την θεϊκή του υπόσταση.

Στην επιστροφή του στην ουσία των πραγμάτων, στην γνησιότητα, στην αγάπη όπου ο θάνατος και ο χρόνος δεν υπάρχουν.

Το βιβλίο αυτό είναι η ιστορία της  αναγέννησης ενός καθημερινού ανθρώπου επιτομή μιας ανθρωπότητας σε παρακμή, ηττημένης.

Το ταξίδι της επιστροφής στην ύπαρξη, είναι μια νέα διέξοδος στην αναζήτηση της χαμένης ακεραιότητας.

Πρωταρχική προϋπόθεση για να ξεκινήσουμε αυτό το ταξίδι είναι η συνειδητοποίηση της δικής μας κατάστασης ως κατάσταση σκλαβιάς.

Η πρωταρχική αιτία όλων των προβλημάτων του κόσμου από την ενδημική φτώχεια ολόκληρων περιοχών του πλανήτη μέχρι την εγκληματικότητα και τους πολέμους, είναι ότι η ανθρωπότητα σκέφτεται και συναισθάνεται με τρόπο αρνητικό. Τα αρνητικά συναισθήματα κυριαρχούν στον κόσμο που γνωρίζουμε.

Είναι πλασματικά κι όμως καταλαμβάνουν κάθε γωνιά της ζωής μας.

Για να αλλάξει η μοίρα του ανθρώπου χρειάζεται να αλλάξει η ψυχολογία του, το σύστημα των πεποιθήσεων του και τα πιστεύω του.

Χρειάζεται να ξεριζωθεί από τα βάθη της μια τυραννική και αντιμαχόμενη και θανάσιμη νοοτροπία.

Όλα αυτά που βλέπουμε, αγγίζουμε, βιώνουμε, αισθανόμαστε είναι η πραγματικότητα σε όλη της την πολυμορφία, δεν είναι τίποτα άλλο από την προβολή ενός αόρατου σύμπαντος που υπάρχει πάνω από τον κόσμο μας και είναι η αληθινή του αιτία. Όλες μας οι σκέψεις, τα συναισθήματα, οι φαντασιώσεις μας είναι όλα ορατά.  

Οι ελπίδες μας, οι φιλοδοξίες μας, τα μυστικά μας, οι φόβοι μας κι όλα μας τα προαισθήματα, οι έλξεις, οι επιθυμίες, οι αντιπάθειες, οι αγάπες, τα μίση, ανήκουν στον ανεπαίσθητο, αμυδρό αλλά πραγματικό κόσμο του Είναι.

Αλλάζοντας το Είναι μας αλλάζουμε την πραγματικότητα μας, αλλάζουμε τον κόσμο μέσα από την ισχυρότητα της σκέψης.

Κανένα γεγονός δεν μπορεί να συμβεί εξωτερικά στον άνθρωπο χωρίς την, έστω και ασυνείδητη συγκατάθεση του.

Τίποτα δεν μπορεί να τύχει, χωρίς να περάσει μέσα από την ψυχολογία του.

Το πεπρωμένο του ανθρώπου είναι ο καθρέπτης του εσωτερικού του κόσμου, του Είναι του.   

Δεν είναι η εξωτερικές συνθήκες που δημιουργούν το πεπρωμένο του ανθρώπου αλλά ο άνθρωπος δημιουργεί  το πεπρωμένο του.

Η ευτυχία, ο πλούτος, η γνώση, η θέληση, η αγάπη δεν μπορούν να ανακτηθούν από έξω, δεν μπορούν να δοθούν αλλά μονάχα να εν-θυμηθούν.

Είναι αναφαίρετα αγαθά της ύπαρξης, επομένως φυσική κληρονομιά κάθε ανθρώπου.

Καμία πολιτική, θρησκεία, ή φιλοσοφικό σύστημα δεν μπορεί να μετατρέψει την κοινωνία από έξω προς τα μέσα. Μονάχα μια προσωπική επανάσταση, μια ψυχολογική αναγέννηση, μια θεραπεία του Είναι, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από κύτταρο σε κύτταρο, θα μπορέσει να μας οδηγήσει σε μια παγκόσμια ευημερία, σε μια κοινωνία πιο ευφυή, πιο αληθινή, πιο ευτυχισμένη.

  

Το νόημα της ζωής- Βίκτορ Φρανκλ

Κάθε Τρίτη μετά την ομάδα  κάνω μια βόλτα στα μαγαζιά της Χαλκίδας και συνήθως ο δρόμος μου με οδηγεί σε ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο όπου συνήθως μπαίνω για να «βάλω στο μάτι» τι βιβλία θα διαβάσω. Αγοράζω κάποιο και όλο και έχω κάποιο άλλο στα υπ΄όψιν.

Είναι και το οικονομικό πρόβλημα βλέπετε που έχουμε περιορίσει τι αγοράζουμε. Αλλά δεν μπορώ  χωρίς κάποιο  βιβλίο!

Έτσι λοιπόν στα χέρια μου έπεσε το βιβλίο του Β. Φράνκλ «Το νόημα της ζωής» που το γνώριζα από καιρό αλλά δεν είχα επιλέξει να το διαβάσω.

Το βρήκα συγκλονιστικό, πως ο άνθρωπος έχει τη δύναμη να αντέξει τα πάντα ακόμα και τα πιο φρικαλέα, όπως ο συγγραφέας κατά τον εγκλεισμό του για τρία χρόνια σε τέσσερα διαφορετικά στρατόπεδα  συγκέντρωσης απογυμνωμένος από κάθε τι που τον συνέδεε με τη ζωή μέχρι την ημέρα της απελευθέρωσής του. Η απώλεια όλων των αγαπημένων του προσώπων από τους Ναζί, και η δύναμη του να συνεχίσει τη ζωή του, να δημιουργήσει τη σχολή της Λογοθεραπείας , της «Τρίτης Σχολής Ψυχοθεραπείας της Βιέννης» και να δώσει διαλέξεις σε όλο τον κόσμο.

Μέσα στο βιβλίο του συχνά αναφέρεται τα λόγια του Νίτσε:

«Όποιος έχει ένα γιατί να ζήσει  μπορεί να αντέξει το κάθε πως.»

Αν ο άνθρωπος έχει ένα νόημα για να ζει μπορεί να υπομένει τα πάντα.

Το νόημα γεμίζει την ανθρώπινη ύπαρξη μέσα από την επιδίωξη της πραγμάτωσης τριών κατηγοριών αξιών:

1. Δημιουργικότητας: Αφοσίωση σε προσωπικές δραστηριότητες και ιδιαίτερα στην εργασία.

2. Εμπειρίας: Αγάπη και τέχνη.

3. Προσωπικής στάσης: Θετική και δημιουργική αντιμετώπιση της αναπόφευκτης οδύνης.

Ο Β. Φράνκλ υποστηρίζει ότι : Δυνάμεις πέρα από τον έλεγχο σου μπορούν να σου πάρουν όλα όσα έχεις εκτός από ένα, την ελευθερία σου να επιλέξεις πως θα αντιδράσεις στην κατάσταση. Δεν μπορείς να ελέγχεις τι συμβαίνει στη ζωή σου αλλά πάντα μπορείς να ελέγχεις τι θα αισθανθείς και τι θα κάνεις σχετικά με αυτό που σου συμβαίνει.

Έτσι ποτέ δεν μένουμε δίχως τίποτα εφόσον διατηρούμε την ελευθερία να επιλέξουμε πως θα αντιδράσουμε.

"Τότε άδραξα το νόημα του μεγάλου μυστικού που έχουν να μεταδώσουν η ανθρώπινη ποίηση ,η ανθρώπινη σκέψη και πίστη:

Η σωτηρία του ανθρώπου  είναι μέσα από την αγάπη και μέσα στην αγάπη.

Κατάλαβα πως ένας άνθρωπος που δεν του έχει απομείνει τίποτα στον κόσμο  μπορεί και πάλι να αισθανθεί ευδαιμονία έστω κι αν μονάχα για μια σύντομη στιγμή καθώς συλλογίζεται τους αγαπημένους του.

Το μυαλό μου ήταν γαντζωμένο στην εικόνα της γυναίκας μου.

Μια εικόνα διέτρεξε το νου μου: Δεν ήξερα αν ήταν ακόμα ζωντανή.

Ήξερα ένα πράγμα μονάχα – το οποίο έχω μάθει πολύ καλά τώρα πια.

Η αγάπη πάει πολύ πιο πέρα από την σωματική υπόσταση του αγαπημένου προσώπου. Βρίσκει βαθύτερο νόημα στην πνευματική του οντότητα και στον εσώτερο εαυτό του. Το εάν είναι ή όχι πράγματι παρών το εάν είναι ή όχι ακόμα ζωντανός παύει με κάποιον τρόπο να είναι σημαντικό.

…τίποτα δεν μπορούσε να αγγίξει τη δύναμη της αγάπης μου, τις σκέψεις μου και την εικόνα της αγαπημένης μου."

Απώλεια....

Τα τελευταία χρόνια νιώθω το Πάσχα να είναι μια γιορτή που αγγίζει τη ψυχή μου πάρα πολύ.

Τα Θεία Πάθη, ο Γολγοθάς, η Σταύρωση, η Ανάσταση , το Πάσχα.

Χρόνια πριν ζώντας στην άγνοια, ήταν μια γιορτή χωρίς κάποια ιδιαίτερη ουσία για μένα  δεν με άγγιζε ψυχικά και ήταν κάτι έξω από μένα.

«Ένα καταναγκαστικό έργο» λόγω άγνοιας από την οικογένεια και κυρίως από τους εκπροσώπους της εκκλησίας.

Κυρίως λειτουργώντας μέσα από «πρέπει» χωρίς να γνωρίζω το βαθύτερο νόημα των πραγμάτων όχι μόνο για το Πάσχα αλλά και για άλλα γεγονότα της ζωής μου.

Χαιρόμουν πολύ όμως όταν έκανα Πάσχα στο χωριό μαζί με τα αγαπημένα πρόσωπα. Στεναχωριόμουν όταν ήμουν παιδί και σκεφτόμουν τι υπέφερε ο Χριστός στον Σταυρό.

Θα μου πείτε: Τώρα θυμήθηκες το Πάσχα , πάει πέρασε!

Μπορεί να πέρασε πριν λίγες μέρες ημερολογιακά.

Όμως είναι κάτι που το βιώνει κάθε άνθρωπος που βρίσκεται εν ζωή.

Κάθε άνθρωπος σηκώνει τον δικό του Σταυρό, ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά, σταυρώνεται, υποφέρει, θρηνεί. Είναι η ψυχή του που υποφέρει και ζητά τη Λύτρωση, την Ανάσταση , την Αιώνια ζωή.

Δύο συγκλονιστικά γεγονότα αυτών των ημερών, ο μικρούλης που χάθηκε το βράδυ  της Ανάστασης από τη φωτοβολίδα, τόσο ξαφνικά.

Η απώλεια ενός πολύ νέου ανθρώπου που ήταν συγγενής αγαπημένων μας φίλων,  με έναν τρόπο τόσο ξαφνικό, μια απώλεια τόσο τραγικά αναπάντεχη που δεν σου αφήνει περιθώρια να το αποδεχτείς, να αποχαιρετήσεις.

Νιώθοντας μέσα μου ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία, και πιστεύοντας  ότι ακόμα και τα πιο τραγικά γεγονότα γίνονται εν σοφία Θεού.

Αυτές οι δοκιμασίες συμβαίνουν για την εξέλιξη της ψυχής των ανθρώπων.

Μέσα από το χάος, το πένθος, τον αβάσταχτο πόνο ο άνθρωπος μπορεί να ξαναγεννηθεί, δύναμη του η πίστη στον εαυτό του, η πίστη στο Θεό, η «παρεξηγημένη»εσωστρέφεια, η στροφή βαθιά μέσα στον εαυτό του,στη ψυχή του, χωρίς άρνηση (αν και αρχικά αυτή είναι η πρώτη αντίδραση μπροστά στην απώλεια) με αποδοχή για όσα βιώνει, με υπομονή, θα οδηγηθεί  στην λύτρωση στην Ανάσταση, στο πέρασμα (Πάσχα) στην απέναντι όχθη. Θα είναι πια ένας άνθρωπος καινός.

   

Έφυγε ο μικρός Χρήστος που χτυπήθηκε από φωτοβολίδα

Όλοι είμαστε συγκλονισμένοι από το χαμό του επτάχρονου που τραυματίστηκε σοβαρά από ναυτική φωτοβολίδα το βράδυ της Ανάστασης στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στη Δροσιά Χαλκίδας.
Όλοι προσευχόμασταν να γίνει ένα θαύμα και να σωθεί ο μικρούλης.
Δυστυχώς δεν άντεξε και έχασε τη μάχη...
Τι να πεις μπροστά σε αυτήν την απώλεια, σε αυτούς τους γονείς...αβάσταχτος ο πόνος.
Μα σκέφτομαι και αυτό το εικοσιπεντάχρονο παλικάρι που φέρθηκε τόσο ασυνείδητα.
Καταστράφηκε η ζωή του θα ζήσει μέσα στη φυλακή με πόνο και ενοχές.
Πόσοι άνθρωποι υποφέρουν αυτή τη στιγμή από ένα μοιραίο λάθος.
Επιτέλους πότε θα τελειώσει αυτό το "έθιμο" με τις κροτίδες και τα βεγγαλικά που γίνεται όλο και πιο επικίνδυνο και κάθε χρόνο χάνονται ψυχές.
Καλό σου ταξίδι αγγελούδι μου

Τούτος είναι σύντροφοι ο καινούριος Δεκάλογός μας! Ασκητική

Καθένας έχει το δρόμο τον εδικό του που τόνε φέρνει στη λύτρωση 

ο ένας την αρετή και ο άλλος την κακία.

Αν ο δρόμος που οδηγάει στη λύτρωση σου είναι η αρρώστια, η ψευτιά, η ατιμία, χρέος σου να βυθιστείς στην αρρώστια, στην ψευτιά, την ατιμία, για να τις νικήσεις αλλιώς δε σώζεσαι.

Αν ο δρόμος που οδηγάει στη λύτρωσή σου είναι η αρετή, η χαρά, η αλήθεια, χρέος σου είναι να βυθιστείς στην αρετή, στη χαρά, στην αλήθεια, για να τις νικήσεις, να τις αφήσεις πίσω σου. Αλλιώς δε σώζεσαι.

Δεν πολεμούμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια, αναιμικιά , ουδέτερη , πάνω από τα πάθη αρετή. Πάρα με άλλα σφοδρότερα πάθη.

Αφήνουμε την θύρα μας ανοιχτή στην αμαρτία. Δε βουλώνουμε τα’ αυτιά μας να μην ακούσουμε τις Σειρήνες. Δε δενόμαστε από φόβο  στο κατάρτι μιας μεγάλης ιδέας, μήτε παρατούμε το καράβι και χανόμαστε γρικώντας, φιλώντας τις Σειρήνες. Παρά εξακολουθούμε την πορεία μας, αρπάζουμε και ρίχνουμε τις Σειρήνες στο καράβι μας και ταξιδεύουν κι αυτές μαζί μας .

Τούτη είναι σύντροφοι, η καινούρια Ασκητική μας!

Ο Θεός φωνάζει στην καρδιά μου: Σώσε με!

Άκου την καρδιά σου και ακλούθα τον.

Σύντριψε το σώμα σου και ανάβλεψε: Όλοι είμαστε ένα!

Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι συ.

Αγάπα τα ζώα και τα φυτά, γιατί ήσουν και συ και τώρα σε ακολουθούν πιστοί συνεργάτες και δούλοι.

Αγάπα το σώμα σου μονάχα με αυτό στη γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνεματώσεις την ύλη.

Αγάπα την ύλη απάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει. Πολέμα μαζί του.

Να πεθαίνεις κάθε μέρα. Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν’ αρνιέσαι ότι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη αρετή δεν είναι να ΄σαι ελεύτερος , παρά να μάχεσαι για ελευτερία.

Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: «Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;» Πολέμα!

Η επιχείρηση του Σύμπαντου , για μιαν εφήμερη στιγμή, όσο ζεις, να γίνει επιχείρηση δική σου. Τούτος είναι, σύντροφοι, ο καινούριος δεκάλογός μας!

Ν.Καζαντζάκης

Επτά πυρηνικοί επιστήμονες ζουν στη Γαύδο

Στο νησί της Γαύδου, στον οικισμό Βατσιανά, ζουν περισσότερα από 10χρόνια, εφτά Ρώσοι. Στην πλειοψηφία τους πυρηνικοί επιστήμονες, που βρέθηκαν στο Τσέρνομπιλ, ώστε να αξιολογήσουν την καταστροφή. Από τους ελάχιστους που επέζησαν του πυρηνικού όλεθρου, αποφάσισαν να ζήσουν στην Γαύδο, στο νοτιότερο μέρος της Ελλάδας, εφαρμόζοντας ένα πρότυπο τρόπο ζωής, βασισμένο στη χρήση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και κυρίως «σε όσα τους προσφέρει η ίδια η φύση». 
Για τους 7 «νέους» κατοίκους του νησιού, η Γαύδος είναι το μέρος όπου μπόρεσαν να εφαρμόσουν τα επιστημονικά τους «πιστεύω» στην πράξη, δημιουργώντας, φιλοσοφώντας, δουλεύοντας, ανακαλύπτοντας μέσα από τη φύση για την ζωή. Μέλημά τους είναι η προσωπική τους συμβολή στο νησί και στους κατοίκους, που με τόση θέρμη τους υποδέχτηκαν και αγκάλιασαν.
«Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε βρει καλύτερο μέρος στο κόσμο για να ζήσουμε από τη Γαύδο. Εδώ κάνουμε τα πάντα, όλες τις δουλειές. Είμαστε επιστήμονες, φιλόσοφοι, εργάτες, μηχανικοί αυτοκινήτων. 
Αν και οι ίδιοι μίλησαν αρχικά για ένα «πείραμα» που επιχειρούν στο νησί, γρήγορα ανέπτυξαν τη δική τους καθημερινότητα, επενδύοντας με ιδέες και κατασκευές στο χώρο που τους «φιλοξενεί» πάνω από μία δεκαετία.
Το σπίτι τους, χτισμένο στα Βατσιανά από τους ίδιους, βρίσκεται στο υπέδαφος κάτω από μία αυτοσχέδια καταπακτή. Επιστημονικά αρχεία, βιβλία, αλλά και χώροι ξεκούρασης έχουν τη δικής τους θέση. Αξιοποιώντας την αιολική ενέργεια έχουν φτιάξει το δικό τους ανεμόμυλο, που βρίσκεται στην αυλή του σπιτιού, ενώ για έκτακτες περιστάσεις -και μόνο- υπάρχει μία ντιζελογεννήτρια. Την έλλειψη νερού που αποτελεί σοβαρό πρόβλημα κυρίως σε ακριτικά νησιά , «καταπολεμούν» με την αφαλάτωση του θαλασσινού νερού και με μία συσκευή συμπύκνωσης της ατμοσφαιρικής υγρασίας... φερμένη από τα μέρη τους.
Διάφορες παράξενες κατασκευές έχουν την τιμητική τους στο σπίτι των επιστημόνων. Ένας θερμοσίφωνας, φτιαγμένος από άδεια γυάλινα μπουκάλια σε σχήμα πυραμίδας, ζεσταίνει το νερό που καταλήγει στη ντουζιέρα, ενώ μία συσκευή που λειτουργεί με κρητική «τσικουδιά» αντικαθιστά την οξυγονοκόλληση.
Στο σπίτι τους δεν θα χρειαστεί ποτέ να εγκαταστήσουν κλιματιστικό, όση ζέστη κι αν έχει. Φύκια, λάσπη και πέτρες έχουν μονώσει με εξαιρετικό τρόπο την ταράτσα, καταφέρνοντας να διατηρούν εσωτερική θερμοκρασία 10 βαθμούς μικρότερη από την εξωτερική.
Παράλληλα, δεν αρκούνται σε κατασκευές απαραίτητες για την διευκόλυνση της καθημερινότητας. Έχουν δημιουργήσει μία δεξαμενή με καθρέφτες σε διαφορετικές γωνίες. Τοποθετώντας μία λάμπα κάθετα, το βράδυ το σημείο γίνεται ορατό «ακόμα και από τους δορυφόρους», ενώ -όπως υποστηρίζουν- «το έκαναν για πλάκα όπως και πολλά άλλα».
Με μεθόδους διαβίωσης πρωτότυπες και φιλικές προς το περιβάλλον προσπαθούν να συμβάλλουν όσο μπορούν στην ενεργειακή αυτονομία του νησιού. Με την ίδια αποφασιστικότητα που αρνήθηκαν να υποβληθούν σε χημικές φαρμακευτικές αγωγές, λόγω της έκθεσης στη ραδιενέργεια, επιλέγοντας ένα πιο «καθαρό» τρόπο ζωής.

πηγή   tvxs.gr


Βλέποντας το σχετικό βίντεο σε πρωινή εκπομπή στην τηλεόραση πριν δυο μέρες  και σε σχέση με τα τραγικά γεγονότα στην Ιαπωνία, πολλές σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό μου αλλά και μια διαίσθηση ότι η ανθρωπότητα θα επιστρέψει  στον αυθεντικό τρόπο ζωής κοντά στη φύση , χωρίς την τεχνολογική εξέλιξη, χωρίς καταναλωτικά αγαθά.

Εκεί που ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος μέσα από το «είμαι» κι όχι από το «έχω».

Στον τρόπο ζωής που ζούσαν και οι πρόγονοί μας και έχουμε ξεφύγει τραγικά οι σημερινοί άνθρωποι.

Δεν είμαι άνθρωπος που με θρέφει η τρομολαγνεία , όμως νιώθω ότι αυτή η νοσηρή κατάσταση του ανθρώπου να υπερκαταναλώνει, να ζει χωρίς συνειδητότητα, χωρίς πνευματική υπόσταση, με εγκλωβισμένο το συναίσθημα, με  ένα τεράστιο  κενό μέσα στην ψυχή του που προσπαθεί να γεμίσει με όλο περισσότερα καταναλωτικά αγαθά, που ουσιαστικά ζει με το μυαλό του και προσπαθεί να ικανοποιήσει τον εγωισμό του και να νιώθει άξιος και σημαντικός μέσα από το «έχω», θα τερματιστεί.

Και χρειάζεται να τερματιστεί αν θέλουμε να σωθούμε, να αφυπνιστούμε.

Συνήθως οι αλλαγές αυτές γίνονται μέσα από δύσκολες καταστάσεις, γεγονότα που φέρνουν πόνο και χάος, όμως μέσα από το χάος έρχεται η δημιουργία ενός ανθρώπου ολοκληρωμένου, ευτυχισμένου από την πληρότητα της ψυχής του, των συναισθημάτων του, της αγάπης.

Η εξέλιξη της ψυχής μέσα από την αντίθεση, για να εκτιμήσουμε τα αληθινά, τα ουσιαστικά  κι ότι τελικά αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε για να υπάρχουμε είναι αυτά έχουμε μέσα στην καρδιά μας.

Έχασα τα πάντα από το pc μου από δικό μου λάθος!

Σήμερα ανακάλυψα  ότι έχασα τα πάντα από τα αρχεία που είχα εδώ και τρία χρόνια στον υπολογιστή μου. Πριν κάνω φορμάτ, νόμιζα ότι τα είχα σώσει .

 Σαν υπνωτισμένη  αντί να αποθηκεύω τα αρχεία, αποθήκευα την συντόμευση τους και σήμερα που τα μετέφερα από το φλασάκι δεν είχα κανένα αρχείο.

Πάει το ημερολόγιό μου που εδώ και τρία  χρόνια γράφω σχεδόν καθημερινά, πάει  η μουσική μου, αλλά κυρίως οι φωτογραφίες μου από την αγαπημένη μου Κέρκυρα, από την Κρήτη.

 Πάρα πολλές φωτογραφίες και μια κατάθεση ψυχής. Πόσα βράδια καθόμουν και έγραφα ώρες ατελείωτες, ήταν όλη μου η ζωή μέσα σε αυτό το ημερολόγιο.

Για τη μουσική μου δεν με πολυνοιάζει  γιατί  θα την κατεβάσω μέσω ίντερνετ την έχω και σε cd.

Οι φωτογραφίες μου από τις καλοκαιρινές διακοπές, με αγαπημένους φίλους, υπέροχα μέρη, ακόμα και από τα αγαπημένα μου ζωάκια που κάποια  δεν υπάρχουν πια.

Κάποιες μπορώ να βρω μέσω των φίλων μου που τις έχω στείλει και σε αυτούς.

Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ! Για μένα ήταν μια σημαντική απώλεια.

Μέσα σε όλη αυτά τα αρχεία ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου.

Έχασα τα πάντα από το παρελθόν μου σε υλικό επίπεδο.

Τελικά η απώλεια υπάρχει στη ζωή μας με κάθε τρόπο, στο παραμικρό  γεγονός.

Ξαναρχίζω από την αρχή λοιπόν…

Σύνορα

Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα

"Κάποιο απομεσήμερο Κυριακής έστειλα σε αρκετούς φίλους μήνυμα στο κινητό με κάποιες «λέξεις – σκοπούς» που διάβαζα στο βιβλίο του Αργεντινού ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι και τους ρωτούσα:

Από τις παρακάτω «λέξεις- σκοπούς» ποια θεωρείς πιο σπουδαία:

Αυτοπραγμάτωση, άνοδος, ευτυχία, επιτυχία, φώτιση, συνειδητοποίηση, κορυφή, ειρήνη.

Σχεδόν όλοι μου απάντησαν φώτιση! Μονάχα μια φίλη από τους πιο ειλικρινείς ανθρώπους γύρω μου, μεγαλωμένη σε χώρους ας πούμε «υλισμού» και «ορθολογισμού» είπε την λέξη: Συνειδητοποίηση.

Και τότε συνειδητοποίησα και εγώ καθαρότερα εκείνο που χρόνια προσπαθώ να αποσαφηνίσω. Τη διαφορά δηλαδή ανάμεσα στη ψυχολογία και την πνευματική, τη θρησκευτική οδό ίασης.

Η επιστημονική ψυχοθεραπεία στοχεύει, καμιά φορά με εξαιρετικά αποτελέσματα, να ωριμάσει τον άνθρωπο με την συνειδητοποίηση, όμως ο άνθρωπος, και ο πιο συνειδητοποιημένος, και μάλιστα περισσότερο αυτός, δε χορταίνει με τούτο, με τη συναίσθηση που αντλεί μόνος του, μέσα του. Τούτο το «μόνος» του σαν να του φαίνεται επίφοβο και φτωχό.

Αναζητάει τη φώτιση, την αντίληψη που όχι μόνο αντλείται έσωθεν αλλά και χαρίζεται από Αλλού, μια και αποδέχεται δια της γνήσιας συνειδητοποίησης, ακόμα και στο ντιβάνι της ψυχανάλυσης, ότι τα όρια του μόνα τους, είναι ευρύτατα αλλά και πεπερασμένα.

Η δύναμη του, στο ύψιστο στάδιό της θα μαλακώσει σε αδυναμία εκουσίως και θα απλώσει το χέρι για βοήθεια, όπως εκείνο το χέρι του Αδάμ στην εξαίσια νωπογραφία της Δημιουργίας του Μικελάντζελο."

Από το βιβλίο της Μάρως Βαμβουνάκη "Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα"

Το βιβλίο της ζωής.

Νιώθω αυτόν τον καιρό παράξενα, σαν να βρίσκομαι  μπροστά σε μια μεγάλη βιβλιοθήκη, κρατώντας  στα χέρια μου ένα παλιό βιβλίο.

Ανοίγοντας και διαβάζοντας το, το περιεχόμενο του είναι γνώριμο, είναι το παρελθόν μου, τα γεγονότα της ζωής μου. Το κρατώ στα χέρια μου, για λίγο στην αγκαλιά μου, δεν υπάρχει πόνος, οι πληγές έχουν κλείσει.

Και βάζω το βιβλίο στη βιβλιοθήκη, εκεί που είναι η θέση του μαζί με το παρελθόν.

Ένα καινούριο βιβλίο περιμένει να γραφτεί, έχει λευκές σελίδες, περιμένει να γεμίσει με εμπειρίες όμορφες, στιγμές χαρούμενες, στιγμές αγάπης, ξεγνοιασιάς, ευτυχίας, γαλήνης. Αν δεν υπήρχε το πρώτο δεν θα υπήρχε τώρα αυτό, κι αν το πρώτο είχε πόνο, δυσκολίες, λάθη, απόγνωση, είναι όλα  αυτά που δημιούργησαν το δεύτερο.

Κι έτσι θα δημιουργήσουν το δεύτερο το τρίτο και πάει λέγοντας, μπροστά στη βιβλιοθήκη της ζωής μου.

Το βιβλίο της ζωής μας το έχουμε εμείς οι άνθρωποι στα χέρια μας, κι  η εξουσία στη ζωή μας είναι τόσο μεγάλη όσο μεγαλειώδης είναι η αγάπη του Θεού για εμάς τα παιδιά του, ώστε να μας αφήνει ελεύθερους να τη δημιουργούμε, με εμπιστοσύνη στα Χέρια Του, με πίστη στον εαυτό μας, με υπομονή , με αγάπη περνώντας μέσα από τα πιο σκοτεινά μας κομμάτια, για να βρούμε το φως,για να κάνουμε την υπέρβαση και η ζωή από κόλαση να γίνει παράδεισος.