Ζωή είναι....

Μου είπες ένα βράδυ:Φοβάσαι να ζήσεις μετά από όσα πέρασες;

Κι από τότε κάτι έχει παγώσει μέσα μου...
Κι εσύ που ξέρεις αν φοβάμαι να ζήσω;
Το αντιλαμβάνεσαι μέσα από τα δικά σου μέτρα και σταθμά!
Αυτό που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι και κρίνουμε τις ζωές των άλλων βάσει των δικών μας φόβων και πεποιθήσεων.
Πως μπορείς να ξέρεις;κανείς δεν μπορεί να έρθει στη θέση του άλλου...
ποτέ δεν με ρώτησες αλλά και εγώ δεν σου είπα...
Αν λοιπόν θες να μάθεις τι είναι ζωή για μένα,είναι να είσαι αληθινός,
να είσαι ο εαυτός σου,να πατάς γερά στα πόδια σου και να ζεις την κάθε στιγμή
με αγάπη και σεβασμό για τον εαυτό σου και για τους συνανθρώπους σου.
Ζωή είναι, να είσαι ένα μικρό παιδί στη ψυχή γεμάτο αθωότητα,ανεμελιά,
χαρά,αυθορμητισμό,ειλικρίνεια,φαντασία,ελευθερία...
Να ζεις χωρίς φόβο,να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου,την ευθύνη για όσα έκανες και για όσα δεν έκανες.
Να έχεις τους ανθρώπους κοντά σου για αυτό που είναι,χωρίς προσδοκίες,χωρίς σκοπιμότητες,χωρίς ρόλους.
Να εμπιστεύεσαι το θεό,τον εαυτό σου,για ότι κι αν συμβεί γιατί αυτό είναι η ζωή.
Ζωή είναι,το απρόβλεπτο,το απεριόριστο γιατί προσπαθώντας να τη βάλεις σε καλούπια τη χάνεις μέσα από τα χέρια σου...
Ζωή είναι να παραδίνεσαι,να αφήνεσαι,πέρα από φόβους από εγωισμούς .
Κι αν μου πεις ότι ζωή είναι να έχεις,θα σου πω ότι έχεις δίκιο μόνο αν μου πεις
ότι όλη σου η περιουσία είναι η ψυχή σου.
Να είσαι ένας εξερευνητής,να ανακαλύπτεις το καινούριο κι αν αυτό θα χαθεί δεν πειράζει κάτι καινούριο θα βρεθεί και πάλι μπροστά σου!
Εξάλλου τίποτα δεν μας ανήκει!
Ζωή είναι να μπορείς να χαρείς και να δεις την ομορφιά που εμπεριέχεται στα πάντα,
την ομορφιά ενός λουλουδιού,του σύμπαντος,την ομορφιά στη ψυχή του κάθε ανθρώπου
Κι όσο για το θάνατο,θα έρθει κάποια στιγμή ως ένα γεγονός,που θα χάσεις την υλική σου υπόσταση...
Τότε θα πεθάνεις μια φορά,μα αν δε ζήσεις θα πεθαίνεις κάθε μέρα.

Γράμμα στον εαυτό μου...

Ξεκίνησα να γράψω ένα γράμμα για το φόβο μου, για το θυμό μου, την απογοήτευση μου για ένα γεγονός που συνέβη και εξελίχθηκε σε διάλογο, ο φόβος μου και ο εαυτός μου!
Όχι δεν είμαι σχιζοφρενής! Έχω... πιστοποίηση!
Άπλα προέκυψε αυτό και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας...

Φόβος=Ναι είμαι ακόμα θυμωμένη μαζί σου γιατί θέλω να είμαι ένα μικρό παιδί και εσύ θες να με αλλάξεις!
Τα θέλω όλα ίδια για να νιώθω ασφάλεια. Δεν θέλω να αλλάξω!

Εαυτός= Σου φωνάζω ότι θέλω κάτι περισσότερο αληθινό, ουσιαστικό, ελεύθερο, χωρίς περιορισμούς και σκοπιμότητες.
Εξάλλου μπορώ να παραμείνω παιδί στο συναίσθημα, στην ξεγνοιασιά, στη χαρά, στην αθωότητα! Αλλά το να αναλάβω ευθύνες θα με οδηγήσει στη ζωή!
Μόνο τότε μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, να αγαπώ αληθινά, να είμαι ευτυχισμένη, να ζω πραγματικά, μόνο μέσα στην ανασφάλεια που είναι η ζωή.

Φ=Ναι αλλά οι άνθρωποι της ζωής σου; Θα μείνεις μόνη…
Θα σε εγκαταλείψουν, δεν θα σε αγαπούν πια…θα είσαι μια ξένη, μια άλλη.

Ε=Αν με αγαπούν θα με ακολουθήσουν, θέλω να τους απελευθερώσω από τα χειριστικά παιχνίδια…
Τους αγαπώ τόσο που δεν θέλω να τους χρησιμοποιώ, αυτό δεν σημαίνει ότι τους ελέγχω, αλλά παίρνω το μερίδιο ευθύνης μου για τις σχέσεις μου.
Θα κάνω αυτό που χρειάζεται και οφείλω να κάνω, από εκεί και πέρα είναι ελεύθεροι αν θέλουν να ακολουθήσουν ή όχι…

Φ=Ωστόσο είμαι ακόμα θυμωμένη μαζί σου, με απογοήτευσες, είχα άλλη εικόνα στο μυαλό μου για σένα…

Ε=Γιατί; Νομίζεις ότι είμαι τέλεια; Είμαι άνθρωπος και κάνω λάθη, όμως μέσα από αυτά τα λάθη μου μαθαίνω τη ζωή…
Έφτιαξες μια εικόνα στο μυαλό σου και άρχισε να γκρεμίζεται σαν χάρτινος πύργος.

Φ=Πίστευα ότι θα ήθελες να ζήσεις πραγματικά.

Ε=Θέλω να ζήσω αλλά όχι όπως το φαντάζεσαι, θέλω να ζήσω με έναν άλλο τρόπο ελεύθερο χωρίς εξαρτήσεις…

Φ=Ποια είσαι; Προσπαθώ να καταλάβω!

Ε=Ίσως και να σου έχω δείξει ποια πραγματικά είμαι!

Φ=Δεν καταλαβαίνω;

Ε=Αν θες να καταλάβεις νιώσε με την καρδιά κι όχι με το μυαλό.

Είμαι ο αληθινός σου εαυτός, πως μπορεί να με έχεις ξεχάσει; Θυμάσαι κάποτε μου παραδόθηκες, αφέθηκες σε μένα, με εμπιστεύτηκες και τότε ένιωσες δυνατή, ευτυχισμένη, ελεύθερη, ανάλαφρη, ένα με το Θεό, τη φύση, τα πάντα…
Είμαι εδώ, θα είμαι πάντα εδώ και θα περιμένω να με ακολουθήσεις, πότε δεν σε εγκατέλειψα ,υπήρχα ακόμα κι όταν δεν με είχες ανακαλύψει…
Ήμουν εκεί και σε βοηθούσα όταν ακολουθούσες τη διαίσθησή σου!
Ήμουν ο φύλακας άγγελός σου! Και θα είμαι για πάντα!

Μπορεί να υπάρχουν κάποια συντακτικά λάθη αλλά είπαμε δεν είμαι τέλεια!

Εγώ μιλάω για δύναμη

Όλα ξέρω γιατί γίνονται
και πως λειτουργούν,
το μυαλό με βοήθησε
να καταλαβαίνω,
οι ευαίσθητοι αμύνονται
στη ζωή και αργούν,
κι η λαχτάρα τους συνήθισε
να πατάει το φρένο.

Όλα ξέρω τι σημαίνουν
και τι εννοούν,
το μυαλό μου με συντόνισε
στο καινούργιο μήκος,
οι ευαίσθητοι παθαίνουν
και παρανοούν,
λες κι ο κόσμος το κανόνισε
να γλιτώνει ο λύκος.

Μα εγώ μιλάω για δύναμη,
της αγάπης ισοδύναμη,
και ζητάω προτεραιότητα,
φύση, θέση, κι ιδιότητα.

Μα εγώ μιλάω για δύναμη,
της ελπίδας ισοδύναμη,
και γυρνάω στην αθωότητα,
την παλιά μου την ταυτότητα.

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου ~
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη ~

Υπέροχο τραγούδι, μόνο που θα άλλαζα την λέξη "ευαίσθητοι" και στη θέση της θα έβαζα την λέξη "φοβισμένοι"
Η ευαισθησία, το συναίσθημα είναι ο πλούτος μας, η ουσία μας και μας οδηγεί στη ζωή, στην αθωότητα, την παλιά μας την ταυτότητα...
Εσείς τι λέτε φίλοι μου;

Η πόρτα στη ζωή...

Είναι η πόρτα του παράδεισου, της ευτυχίας, της αγάπης, της ψυχής της. .Κάτι την κάνει να διστάζει, να φοβάται, περιεργάζεται το χώρο όσο μπορεί να δει να ελέγξει. Αν είναι δυνατόν!Είναι καθαρά επιλογή της αν θα μπει και θα ζήσει ελεύθερη, όπως κι αν θα γυρίσει πίσω στα "αγκάθια" όχι τόσο γιατί της αρέσει ,αλλά γιατί είναι κάτι γνώριμο.

Αν θέλει να ζήσει πραγματικά, χρειάζεται να μπει χωρίς φόβο και να κλείσει για πάντα την πόρτα στο παλιό.
Αν μπει και ζήσει ελεύθερη, θα πεθάνει μια φορά.Αν δεν μπει και μείνει πίσω θα πεθαίνει κάθε μέρα.Για κάθε ναι υπάρχει και ένα όχι...

Είμαι πολύ στεναχωρημένη που δεν ήρθα στην πανελλήνια συνάντηση των μπλόγκερς στο Πήλιο.
Η πραγματική αλήθεια είναι ότι άφησα τους φόβους που μου περιτριγυρίζουν το μυαλό να με κυριεύσουν.
Φοβάμαι να ζήσω, φοβάμαι τον εαυτό μου, φοβάμαι να αρέσω, φοβάμαι να αγαπήσω, φοβάμαι να αγαπηθώ, φοβάμαι να πετύχω, φοβάμαι όσα νιώθω, φοβάμαι να ελευθερωθώ, φοβάμαι να μοιραστώ, φοβάμαι να χαρώ, φοβάμαι να αφεθώ. Φοβάμαι την ανασφάλεια κι ας ξέρω ότι αυτό είναι ζωή, κι όσο θέλω, τόσο περισσότερο φοβάμαι.
Πίστευα ότι μετά από όσα πέρασα, ότι θα "άρπαζα τη ζωή από τα μαλλιά", ότι δε θα φοβόμουν να ζήσω. Ότι κανένας φόβος δεν θα μπορούσε να με σταματήσει.
Ο αληθινός μου εαυτός μου ζητάει να ζήσω και να τον ελευθερώσω κι αυτό το φοβισμένο εγώ τον κυνηγά ασταμάτητα να τον εξοντώσει…
Μεγάλωσα και έζησα όλα τα χρόνια μου μέσα στο φόβο, αυτά τα τελευταία τρία χρόνια έμαθα μέσα από τη ψυχοθεραπεία και από τα γεγονότα στη ζωή μου, τι είναι αγάπη.
Κι ήρθε η ώρα να επιλέξω στη ζωή μου πιο δρόμο θέλω να ακολουθήσω από εδώ και πέρα.
Και με έναν τρόπο πεισματικό και παιδιάστικο, τον τελευταίο καιρό αντιστέκομαι.
Κάνεις δεν με περιορίζει πέρα από τον εαυτό μου.
Η ευθύνη είναι όλη δική μου.

Η φωτογραφία είναι από το ιστολόγιο: Ιστορίες Καθρέφτη