Μαρία Κάλλας! Μοναδική! Θεϊκή! Αξεπέραστη φωνή!

Σαν σήμερα  στις 2 Δεκεμβρίου του 1923,γεννήθηκε η Μαρία Κάλλας!
Ότι και να πω για αυτό το πλάσμα θα είναι λίγο....
Για τη θεϊκή φωνή της, τη γοητεία της, τον επαγγελματισμό της, τις ερμηνείες της καθώς ταυτιζόταν τόσο πολύ με τους ρόλους της.
Καμία δεν μπόρεσε να πει την άρια "Casta Diva" από την όπερα "Νorma" του V.Bellini.
Θα ακουστεί απόλυτο αλλά από τότε που την πρωτοάκουσα δεν μπορώ να ακούσω καμία άλλη σοπράνο να ερμηνεύει αυτές τις άριες.Τις είπε με τον τόσο τέλειο και μοναδικό της τρόπο!
Κι όμως χαζεύοντας λίγο την τηλεόραση σήμερα, δεν είδα ούτε ένα αφιέρωμα σε αυτήν.
Μια αναφορά έγινε για λίγο σε ένα δελτίο ειδήσεων και μετά έπαιξε ένα βίντεο για την lady gaga.
Τι κατάντια! 

Αυτή η εσωστρέφεια! Η τόσο όμορφη και παρεξηγημένη έννοια!

Έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι στο μπλογκ μου να μοιραστώ όσα νιώθω και σκέφτομαι. Αλλά δεν νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ τόσο όσο παλιά. Ίσως γιατί τώρα πια αντέχω να κρατώ και κάποια πράγματα για τον εαυτό μου, απολαμβάνω την εσωστρέφεια μου, αυτή την παρεξηγημένη έννοια που είναι τόσο όμορφη!

Καταλαβαίνω ότι κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να την καταλάβουν γιατί οι περισσότεροι είναι εξωστρεφείς και επηρεάζονται και προσδιορίζουν τον εαυτό τους με όσα συμβαίνουν έξω από αυτούς, από τον περίγυρό τους, την κοινωνία, την κρίση κι όλο αυτό είναι σεβαστό γιατί κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός.

Αυτή η εσωστρέφεια που με κάνει να απολαμβάνω τις στιγμές με τον εαυτό μου, τη σιωπή, τη φύση, τη μουσική, κάθε τι που πια μπορώ να δω την ομορφιά του και την ουσία του!Αλλά το πιο σημαντικό από όλα, να αγαπώ!!!

Να κινούμαι πάντα εις βάθος και όχι επιφανειακά…

Και ειδικά στον τρόπο που σχετίζομαι με τους άλλους ανθρώπους.

Και βέβαια μοιράζομαι, αλλά αυτό το μοίρασμα είναι πολύ πιο ουσιαστικό και αληθινό.

Κι απολαμβάνω πια να είμαι με ανθρώπους που μπορούν και αυτοί να βασίζονται στον εαυτό τους, χωρίς να περιμένουν  από εμένα να τους στηρίξω και να παίξουμε αυτό το παιχνίδι της εξαρτημένης σχέσης. Κι αυτό δεν σημαίνει ότι δε βοηθώ αλλά δεν εισβάλω και δεν ελέγχω τις ζωές των άλλων, ο καθένας είναι υπεύθυνος και για τις επιλογές του και για τον εαυτό του.

Αυτή η γαλήνη, η εσωτερική ηρεμία, η συγκρότηση, η εμπιστοσύνη ότι όλα γίνονται, όλα βαίνουν καλώς .

 Κι αυτή η δύναμη ότι τίποτα δεν μπορεί  πια να με αποκόψει από την επαφή και τη γαλήνη με τον εαυτό μου…

Γιατί ξέρω καλά πια ακόμα κι αν συμβεί κάτι δύσκολο, κάτι θλιβερό, περνώντας μέσα από αυτό θα γίνω ακόμα πιο συνειδητός  πιο ώριμος άνθρωπος και για άλλη μια φορά θα έρθω ακόμη περισσότερο πιο κοντά με τον εαυτό μου.

Και το να ξέρεις ότι μπορείς να διαχειριστείς τις δύσκολες καταστάσεις με δύναμη, το άγνωστο, την αλλαγή είναι μια μεγάλη ασφάλεια!

Και τότε παύουν να είναι δύσκολες!

Και μια μεγάλη ανάγκη για περισσότερη δράση, δημιουργία, έκφραση!

Γιατί η ουσία είναι στη πράξη και όχι στη θεωρία!

Από εδώ και πέρα δε θα ανεβάζω μόνο όσα σκέφτομαι αλλά θα βάζω και στο μπλογκ μουσική, μουσικές επιλογές που αγαπώ παρά πολύ και αγγίζουν και γαληνεύουν τη ψυχή μου!

Οδυσσέας Ελύτης

Ἀναρωτιέμαι μερικὲς φορές: εἶμαι ἐγὼ ποὺ σκέφτομαι καθημερινὰ πὼς ἡ ζωή μου εἶναι μία; Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι τὸ ξεχνοῦν; Ἢ πιστεύουν πὼς θὰ ἔχουν κι ἄλλες, πολλὲς ζωές, γιὰ νὰ κερδίσουν τὸν χρόνο ποὺ σπαταλοῦν;

Μοῦτρα. Ν᾿ ἀντικρίζεις τὴ ζωὴ μὲ μοῦτρα. Τὴ μέρα, τὴν κάθε σου μέρα. Νὰ περιμένεις τὴν Παρασκευὴ ποὺ θὰ φέρει τὸ Σάββατο καὶ τὴν Κυριακὴ γιὰ νὰ ζήσεις. Κι ὕστερα νὰ μὴ φτάνει οὔτε κι αὐτό, νὰ χρειάζεται νὰ περιμένεις τὶς διακοπές. Καὶ μετὰ οὔτε κι αὐτὲς νὰ εἶναι ἀρκετές. Νὰ περιμένεις μεγάλες στιγμές. Νὰ μὴν τὶς ἐπιδιώκεις, νὰ τὶς περιμένεις.

Κι ὕστερα νὰ λὲς πὼς εἶσαι ἄτυχος καὶ πὼς ἡ ζωὴ ἦταν ἄδικη μαζί σου.

Καὶ νὰ μὴ βλέπεις πὼς ἀκριβῶς δίπλα σου συμβαίνουν ἀληθινὲς δυστυχίες ποὺ ἡ ζωὴ κλήρωσε σὲ ἄλλους ἀνθρώπους. Σ᾿ ἐκείνους ποὺ δὲν τὸ βάζουν κάτω καὶ ἀγωνίζονται. Καὶ νὰ μὴν μαθαίνεις ἀπὸ τὸ μάθημά τους. Καὶ νὰ μὴ νιώθεις καμία φορὰ εὐλογημένος ποὺ μπορεῖς νὰ χαίρεσαι τρία πράγματα στὴ ζωή σου, τὴν καλὴ ὑγεία, δύο φίλους, μιὰ ἀγάπη, μιὰ δουλειά, μιὰ δραστηριότητα ποὺ σὲ κάνει νὰ αἰσθάνεσαι ὅτι δημιουργεῖς, ὅτι ἔχει λόγο ἡ ὕπαρξή σου.

Νὰ κλαίγεσαι ποὺ δὲν ἔχεις πολλά. Ποὺ κι ἂν τὰ εἶχες, θὰ ἤθελες περισσότερα. Νὰ πιστεύεις ὅτι τὰ ξέρεις ὅλα καὶ νὰ μὴν ἀκοῦς. Νὰ μαζεύεις λύπες καὶ ἀπελπισίες, νὰ ξυπνᾶς κάθε μέρα ἀκόμη πιὸ βαρύς. Λὲς καὶ ὁ χρόνος σου εἶναι ἀπεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθῶ νὰ μπῶ στὴ θέση σου. Κάθε μέρα ἀποτυγχάνω. Γιατὶ ἀγαπάω ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὴ ζωή. Καὶ ποὺ ἡ λύπη τους εἶναι ἡ δύναμή τους. Ποὺ κοιτάζουν μὲ μάτια ἄδολα καὶ ἀθῷα, ἀκόμα κι ἂν πέρασε ὁ χρόνος ἀδυσώπητος ἀπὸ πάνω τους. Ποὺ γνωρίζουν ὅτι δὲν τὰ ξέρουν ὅλα, γιατὶ δὲν μαθαίνονται ὅλα.

Ποὺ στύβουν τὸ λίγο καὶ βγάζουν τὸ πολύ. Γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους καὶ γιὰ ὅσους ἀγαποῦν. Καὶ δὲν κουράζονται νὰ ἀναζητοῦν τὴν ὀμορφιὰ στὴν κάθε μέρα, στὰ χαμόγελα τῶν ἀνθρώπων, στὰ χάδια τῶν ζώων, σὲ μιὰ ἀσπρόμαυρη φωτογραφία, σὲ μιὰ πολύχρωμη μπουγάδα.

Ὅσο κι ἂν κανεὶς προσέχει
ὅσο κι ἂν τὸ κυνηγᾶ
πάντα, πάντα θά ῾ναι ἀργά,
δεύτερη ζωὴ δὲν ἔχει...

Τέλος εποχής

http://www.youtube.com/watch?v=TmDAbNlpAgw&feature=player_embedded

Τέλος εποχής για την κρατική τηλεόραση και το λυπηρό είναι πρώτα από όλα για όλους αυτούς τους ανθρώπους που θα μείνουν άνεργοι με ότι συνεπάγεται όλο αυτό για αυτούς και τις οικογένειες τους. Τέλος εποχής και σε μια τηλεόραση που παρόλα τα προβλήματα της, μάς παρείχε μια ποιοτική ενημέρωση όταν τα υπόλοιπα ιδιωτικά κανάλια μας πλασάρουν φόβο, ηλιθιότητα, παραπληροφόρηση και μπόλικα τούρκικα σίριαλ!
 Είμαι σαράντα ενός ετών και τέτοια φασιστική και φιμωτική πράξη δεν έχω ζήσει ξανά στη ζωή μου. Θλίβομαι για την κατάντια μας σε όλα τα επίπεδα ... 
Συγκινούμαι γιατί όλες μου οι αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια συνδέονται με την κρατική τηλεόραση. Παιδί της πόλης μεγάλωσα με αυτήν.
 Και ανησυχώ για το πόσο θα συνεχίζεται όλη αυτή η αρρωστημένη κατάσταση που βιώνουμε αυτά τα τρία χρόνια της κρίσης, της ανέχειας, της υποδούλωσης, της στέρησης της ελευθερίας, εν ονόματι της « διάσωσης» και της «ανάπτυξης». 
 Τι ωραία! Τώρα θα μείνουν τα ιδιωτικά κανάλια για να κάψει και άλλο ο Έλληνας τον εγκέφαλό του, με τουρκικά σίριαλ, χαζές μεσημεριανές εκπομπές και μπόλικη βία. Καληνύχτα Ελλάδα

Καταναλωτές του έρωτα

Παρατηρώ τον τρόπο που σχετίζονται ερωτικά αρκετοί άνθρωποι σήμερα.

Το παρατηρείς μέσα από πολλούς τρόπους, ακόμα και μέσα από την σημερινή ελληνική εμπορική μουσική.

Τα τραγούδια αναφέρουν για τρελό έρωτα, αγάπη,  «καψούρα», θυσία,  αλλά και για εγκατάλειψη, προδοσία, αδιαφορία, πόνο, θυματοποίηση , εξάρτηση.

Χωρίς να αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη του εαυτού του και το μερίδιο ευθύνης της σχέσης  του. Αδικήθηκα…προδόθηκα… όλα τα συναισθήματα στην παθητική φωνή… Τίποτα στην ενεργητική.

Δεν υπάρχουν  άντρες, δεν υπάρχουν γυναίκες, δεν υπάρχουν σχέσεις, είναι αυτό που ακούγεται σχεδόν από όλους και παντού.

Και πάντα αυτή η  λάθος πεποίθηση, το έτερον ήμισυ!

Αυτό το άλλο μισό του, που ψάχνει ο καθένας στο ταίρι του για να νιώσει ολοκληρωμένος, ευτυχισμένος.

Και έτσι όλοι μιλούν για έρωτα αλλά αληθινός έρωτας δεν υπάρχει!

 Γιατί αυτό που ερωτεύονται είναι  το αντικείμενο, είναι το άτομο που θα τους σώσει, θα τους δώσει όσα του λείπουν. Θα καλύψει τις ανάγκες τους, τις ανασφάλειές τους.

Πώς να ευτυχίσουν δύο άνθρωποι που είναι μισοί;  Πώς να έρθει η αγάπη μέσα από την έλλειψη; Κι έτσι όταν περάσει λίγος καιρός και οι προσδοκίες τους δεν εκπληρώνονται χωρίζουν απογοητευμένοι ο ένας από τον άλλον.

Ψάχνουν να βρουν ένα άλλο σύντροφο  που θα τους δώσει όσα προσδοκούσαν από το προηγούμενο και δεν τα πήραν και αναλώνονται σε έρωτες χωρίς ουσία και χωρίς συνειδητότητα. Νιώθω ότι ως μικρά παιδιά, όση αγάπη και ασφάλεια δεν πήραν από τους γονείς τους την αναζητούν στους εκάστοτε συντρόφους τους.  Ο έρωτας για αυτούς είναι μια κατανάλωση! Αλλάζουν από τον ένα στον άλλο και πολλές φορές είναι τόσος ο φόβος τους που ανάμεσα στις σχέσεις τους δεν κάνουν μια παύση, να μείνουν μόνοι τους, είναι τόσος ο φόβος να μείνουν με τον εαυτό τους και να αντιμετωπίσουν όλα όσα τους φοβίζουν.

Πόσο υποβιβάζεται ο έρωτας και η αγάπη σε ανάγκη!

Και δεν καταλαβαίνουν ότι το θέμα δεν είναι να ερωτευτείς τον άλλον, αλλά να είσαι ερωτευμένος με την ίδια τη ζωή!

Είμαστε ολόκληροι άνθρωποι! Δεν είμαστε μισοί, δικαιούμαστε την ολότητα στη ζωή μας και σαν ολότητα να επιλέξουμε τον σύντροφο μας.

Όταν έχεις μια ισορροπία με τον εαυτό σου, όταν έχεις μια ωριμότητα τότε μπορείς  να σχετιστείς αλλιώς, αληθινά και ουσιαστικά , με αγάπη και με πίστη γιατί εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και είσαι μαζί με τον σύντροφο σου για αυτό που πραγματικά είναι. Ελεύθερα χωρίς έλεγχο γιατί δεν υπάρχει φόβος, ζήλεια, ανασφάλεια γιατί  είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου, για το πώς λειτουργείς και τι προσφέρεις στη σχέση σου. Μπορείς να είσαι με τον ίδιο άνθρωπο για πολλά χρόνια και όχι από συνήθεια, αλλά γιατί αυτός ο άνθρωπος κάθε μέρα στα μάτια σου είναι διαφορετικός όπως και διαφορετικός είναι ο εαυτός μας μέρα με τη μέρα και ακόμα και η μέρα που περνά είναι διαφορετική μέσα στη ροή της ζωής.

 Ο ερωτευμένος άνθρωπος με τη ζωή, ανακαλύπτει  κάθε μέρα κάτι καινούριο  κάτι όμορφο παντού! Βλέπει τη θετική και όμορφη πλευρά στο κάθε τι.

Έτσι ανανεώνεται και η σχέση με τον σύντροφο του καθώς κυλούν τα χρόνια. Όσο για το γάμο πιστεύω ότι δεν σκοτώνει τον έρωτα, τον αληθινό έρωτα και όχι την επιδίωξη των ανθρώπων να παντρευτούν για να νιώσουν ασφαλείς. Ο γάμος δεν είναι δεσμά με την έννοια της φυλάκισης και της κτητικότητας, αλλά είναι δεσμός- δέσμευση, ευθύνη, αγάπη, ελευθερία.

Πόσες διαστρεβλωμένες  πεποιθήσεις έχουμε σχετικά με το τι είναι αγάπη και πόσο χρειάζεται να τις αλλάξουμε!

Για τις σχέσεις θα μπορούσα να γράφω ώρες! Και δεν το κάνω με κριτική αλλά με παρατηρητικότητα και ένα απολογισμό ας το πούμε κι έτσι, για τον τρόπο που σχετιζόμουν κι εγώ κάποτε, αλλαγές που έχω κάνει και αλλαγές που θέλω να κάνω για να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.

Ο Θεός μέσα στους ανθρώπους, ο Θεός παντού!

Κινούμαστε , φερόμαστε, λειτουργούμε επιφανειακά, ειδικά σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της κρίσης, για μένα τους καιρούς της μετάβασης από το έχω στο είμαι, από το επιφανειακό στο ουσιαστικό, από το φόβο στην αγάπη, από το εγώ στο εμείς .

Παρατηρώ τους ανθρώπους σκυθρωπούς, προβληματισμένους, χωρίς χαμόγελο…

Κι όμως  αν ζυγώσεις τον κάθε άνθρωπο με χαρά, με αγάπη, αν είσαι εκεί για αυτόν ανοιχτός για να τον ακούσεις, να τον νιώσεις, να δεις πέρα από τα λόγια την ουσία, το συναίσθημα και κυρίως  τα μάτια του,  το βλέμμα που τα καθρεπτίζει όλα, πόνο, φόβο, θυμό, αλλά και την χαρά, την  αθωότητα, την αγάπη θα δεις το Θεό μέσα σε κάθε άνθρωπο!

Αν δεν βιαστείς να κρίνεις, να βγάλεις συμπεράσματα, να του κολλήσεις την ταμπέλα, θα δεις ένα άνθρωπο φοβισμένο, πληγωμένο, που αμύνεται με τον καιρό αυτές οι άμυνες να φεύγουν!

Γιατί αν δώσεις αγάπη, αγάπη θα πάρεις! Ακόμα και από τους πιο φοβισμένους ανθρώπους, σιγά σιγά με υπομονή.

 Τι όμορφο πλάσμα είναι  ο άνθρωπος όταν οι άμυνες του πέφτουν!

Όταν γελάει, όταν εκφράζει αυτό που νιώθει, είναι ένα θαύμα!

Και κάθε μέρα γίνονται τόσα όμορφα, πράγματα και θαύματα!

Για μένα αυτό είναι η εμφάνιση του Θεού σε μας! Ένας άνθρωπος, κάποιο ζωάκι που περιμένει το χάδι σου, η φύση, το αναπάντεχο, αυτό το απρόσμενο που δεν έχουμε σχεδιάσει, που έχει ξεφύγει από τον έλεγχο μας, το διαφορετικό!

Ένας φίλος που έχουμε να δούμε καιρό και τον βλέπουμε ξαφνικά μπροστά μας, ένας άγνωστος που θα μας πει καλημέρα!

 Ένα χαμόγελο από έναν άνθρωπο που δεν το περιμένεις! Τόσα πολλά που περνούν απαρατήρητα.

Κάθε μέρα γίνονται όμορφα πράγματα, αρκεί να έχουμε τα μάτια της ψυχής μας ανοιχτά για να τα δούμε και να έχουμε ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έχουμε κι όχι έλλειψη για αυτά που δεν έχουμε.

 Και τότε θα δούμε ότι όσο είμαστε γεμάτοι από συναισθήματα, από αγάπη τόσο λιγότερη ανάγκη έχουμε από υλικά αγαθά.

 Η κρίση είναι ένα μεγάλο μάθημα ζωής , όπως σε κάθε συμβάν της ζωής μας μέσα από κάθε τι δύσκολο κρύβεται μια ευλογία!

Κι όταν ζητούσα τη βοήθεια του Θεού στη ζωή μου, σε αποφάσεις μου που έπαιρνα και μπορεί να  φοβόμουν, ή σε δύσκολες στιγμές μου,  αυτή η βοήθεια ερχόταν πάντα μέσα από τους ανθρώπους που εμφανίζονταν εκείνο τον καιρό.

Με μια κουβέντα τους, με ένα βλέμμα ήξερα…

Ας γίνουμε πιο συνειδητοί, μόνο τότε μπορούμε να βιώσουμε την ουσία στο κάθε τι, την ουσία της ψυχής μας, των συνανθρώπων μας, των σχέσεων μας,  της ομορφιάς που κρύβεται παντού, την ουσία της ίδιας της ζωής!

Η φωτογραφία που ανάρτησα  έχει σχέση με το όμορφο, το αναπάντεχο, στη ζωή μου

Είναι μια πεταλούδα που βρίσκω ξανά στην πόρτα μου μέσα σε δεκαπέντε μέρες,  μπροστά στο κατώφλι να κάθεται στο ίδιο σημείο.

Την παίρνω στα χέρια μου,  την κρατώ να την χαϊδεύω,  φιλώ τα φτερά της με τα χείλη μου κι εκείνη δεν  φεύγει!

Τη βάζω για λίγη ώρα μέσα στο σπίτι μου αλλά ξέροντας ότι δεν έχω κανένα δικαίωμα να την κρατήσω, είναι πολύ εγωιστικό, δεν είναι κτήμα μου, άλλωστε  πώς να κρατήσεις ένα τόσο ελεύθερο πλάσμα φυλακισμένο;

Την παίρνω στα χέρια μου, της μιλώ, την ευχαριστώ,την αποχαιρετώ και την απελευθερώνω ….

ΧΛΩΜΗ ΜΠΛΕ ΚΟΥΚΙΔΑ (Carl sagan , greek subs)