Καλές γιορτές!

Ήρθαν λοιπόν οι γιορτές, πόσο  γρήγορα περνάει ο καιρός!Από παιδί αγαπώ πολύ τα Χριστούγεννα!
Αυτή τη χρονιά με έχει πιάσει...το παραδοσιακό μου!
Θέλω να φτιάξω μελομακάρονα και κουραμπιέδες και φυσικά Βασιλόπιτα!
Θέλω πολύ να περιποιηθώ τους ανθρώπους που αγαπώ, ωστόσο δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα και αχ Θεέ μου, τα άφησα όλα τελευταία ώρα όπως πάντα και είμαι στο τρέξιμο!
Εύχομαι φίλοι μου να έχετε καλές γιορτές, να περάσετε όμορφα όπως ποθεί η ψυχής σας.
Να μην αφήσουμε τις δυσκολίες να μας χαλάσουν τη διάθεση για χαρά αυτές τις μέρες ειδικά.
Και το κυριότερο όλος ο κόσμος να έχει υγεία, μπορεί να ακούγεται κοινότοπο αλλά είναι ότι πιο σημαντικό!
Και την καινούρια χρονιά να έχουμε τη δύναμη να αποχαιρετήσουμε ότι μας πόνεσε, ότι μας πίκρανε και να αφήσουμε το καινούριο να μπει στη ζωή μας με χαρά,αισιοδοξία, ευτυχία και πολύ συναίσθημα! Αυτό είναι η λύση για όλα,η ψυχούλα μας και αυτή δεν μπορεί να μας την πάρει κανείς!

Το τέλος της ψυχοθεραπείας

Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τη μέρα που ξεκίνησα τη ψυχοθεραπεία.

Πήγα στην πρώτη  συνεδρία φοβισμένη, διαλυμένη σε κομμάτια  βλέποντας μόνο στη ζωή μου ένα μαύρο σκοτάδι και πουθενά φως…

Βούλιαζα μέρα με την μέρα και ζητούσα ένα χέρι να με βγάλει από το σκοτάδι, να ζήσω. Παντού έβλεπα αδιέξοδο και αυτό που ένιωθα ήταν ένας μεγάλος θυμός για τους ανθρώπους και τα γεγονότα της ζωής μου.

Την πρώτη μέρα στην ομάδα έτρεμα σαν το μικρό παιδί που πηγαίνει την πρώτη μέρα στο σχολείο.

Προχώρησα και έμεινα αυτά τα χρόνια στην ομάδα, ήμουν τόσο αποφασισμένη να αλλάξω που ερωτεύτηκα όλη αυτή τη διαδικασία κι ας είχε πόνο.

Είχα τόσο ανάγκη από ένα υγιές πρότυπο που ότι κι αν μου έλεγε η ψυχολόγος μου το ακολουθούσα χωρίς δισταγμό.

Έγραφα ασταμάτητα, διάβαζα συνεχώς και έμενα ώρες με τον εαυτό μου.

Και κάθε φορά έμπαινα σε πιο βαθιά σκοτεινά κομμάτια του εαυτού μου και μέσα από τον πόνο, μου ανοιγόταν και μια καινούρια πόρτα στη ζωή,

μια καινούρια πόρτα προς τον εαυτό μου, κάτι που δεν ήξερα ως τώρα.

Τι ήταν εαυτός; Ποια ήταν τα θέλω μου; Ταυτισμένη με τους δικούς μου ανθρώπους, ταυτισμένη με το εγώ μου, με τους ρόλους που έτσι είχα μάθει  να υπάρχω, ήμουν η προσωποποίηση του φόβου.

Ήταν τέσσερα χρόνια αναζήτησης, πόνου αλλά και χαράς, αλλαγών , μαγικών αλλαγών  στον εαυτό μου αλλά και στην οικογένεια μου που παρόλο το φόβο τους πάντα με ακολουθούσαν σε κάθε μου καινούριο βήμα.

Γιατί  υπήρχε και υπάρχει αγάπη, απλά ήταν κρυμμένη κάτω από το φόβο, την εξάρτηση, την έλλειψη επικοινωνίας.

 Η αγάπη ήταν μπροστά στα μάτια μου αλλά δεν μπορούσα να τη δω.

Κι όταν άρχισα να πετώ την πανοπλία του φόβου, το ίδιο έκαναν και οι δικοί μου άνθρωποι, και μας πλημμύρησε το συναίσθημα, η αγάπη που είχε παγώσει ο φόβος.

Ανακάλυψα τον εαυτό μου, ποια  είναι η Ειρήνη κι όχι αυτό που νόμιζε ότι είναι. Κι έτσι όσο περισσότερο είχα τον εαυτό μου τόσο λιγότερο χρειαζόμουν τους άλλους για να υπάρχω.

Απελευθέρωνα κι εμένα αλλά και αυτούς.

Κι έτσι γινόμουν πιο αληθινή και οι σχέσεις μας αληθινές και τα παιχνίδια γκρεμίζονταν και οι ανάγκες επίσης.

Και έφτασε η μέρα που δεν υπήρχε σκοτάδι, μόνο φως και η ζωή μου από κατάρα , έγινε ευχή, ευτυχία, ευγνωμοσύνη, χαρά, αγάπη. Η ευτυχία ήρθε όταν κατάλαβα ότι ήμουν εγώ η ίδια που μου άπλωνα το χέρι να βγω από το σκοτάδι   γιατί ήθελα πολύ να ζήσω. Είχα δίπλα μου τη ψυχολόγο μου, που με καθοδηγούσε, που με βοήθησε σε όλο αυτό.

Την λάτρεψα τόσο ώστε να παραδοθώ σε αυτήν και να αλλάζω μέρα με τη μέρα, ήταν η δεύτερη μου μάνα που μου έμαθε να ζω. Ώσπου  συνειδητοποίησα ότι δεν χρειαζόμουν πρότυπο, είχα τον εαυτό μου.

Όμως όλα κάποτε τελειώνουν και πριν λίγες μέρες μου ανακοίνωσε ότι είναι η τελευταία χρονιά που είμαι εκεί.

Τι να πω; Αν και στην αρχή με πόνεσε, μετά ένιωσα πολύ χαρούμενη!

Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα και δυο σελίδες δεν μπορούν να χωρέσουν όλα όσα ένιωσα, όλα όσα έζησα.

Η αναζήτηση δεν σταματά ποτέ, μόνο όταν κλείσουμε για πάντα τα μάτια μας, η αλλαγή είναι η φύση μας, η ζωή μας.

Είμαστε τόσο ελεύθεροι, έχουμε τη ζωή στα χέρια μας, τίποτα δεν μπορεί να μας περιορίσει, μόνο το μυαλό μας, ο φόβος μας, οι ψευδαισθήσεις μας, όλα αυτά τα παιχνίδια του εγώ που μας κρατούν αλυσοδεμένους.

Ούτε τα γεγονότα, ούτε οι δικοί μας άνθρωποι ,τίποτα πέρα...από εμάς!

 Αυτή η συνειδητοποίηση είναι και η λύτρωση.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ,στη ψυχολόγο μου την Στέλλα και σε όλα τα άτομα της ομάδας, όσα πέρασαν από εκεί, αυτά τα τέσσερα χρόνια.

Υ.Γ βέβαια θέλω να κάνω κάποιες αλλαγές ακόμα, αλλά έχω όλο το χρόνο μπροστά μου.

Ίσως όλη η ομορφιά να είναι το ταξίδι προς την Ιθάκη...

Προϋποθέσεις Ελευθερίας

Η πρόσμιξη ανάγκης στην αγάπη,  καθιστά  την ανάγκη αυθαίρετη εξουσία και την αγάπη φτωχό υπηρέτη της.
 Η ανάγκη κάνει την αγάπη ανενεργή και την ελευθερία επίσης.

Δεσμεύει σε αλλόκοτα δεσμά και τις δύο.

Υποβιβάζει σε όρους εντολής το άπειρο..

Επιχειρεί να δώσει προοπτική απείρου στο περιορισμένο.

Προοπτική βάθους  έχει εκείνο που έχει Βάθος!

Αγάπη που υπαγορεύεται, ξεπέφτει στο επίπεδο εντολής

Ούτε η Ελευθερία σχετίζεται με την ανάγκη,

ούτε η Αγάπη  φύεται σε έδαφος ανελεύθερο.

Όση Αγάπη μας αναλογεί, εγκαθίσταται στο χώρο που αφήνουν ελεύθερο οι ανάγκες μας.

Η Ελευθερία από αυτές, δίνει τα Φτερά να σηκώσουμε το βάρος της Αγάπης.
Η Ελευθερία είναι Ανάγκη;

Η Αγάπη είναι Ανάγκη;

Η Αγάπη είναι Ελευθερία από Ανάγκες.

 Η Ελευθερία είναι αναγκαία Προϋπόθεση Αγάπης.
Η Αγάπη είναι Αναγκαία Προϋπόθεση Ελευθερίας.

Ο συνδυασμός  Ελευθερίας και  Αγάπης είναι το Αντίδοτο της Ανάγκης

Τα παιδιά συνειδητοποιούν μηδενικές ανάγκες.
Είναι συντονισμένα στην αγάπη κι έχουν τις Προϋποθέσεις ελευθερίας για ν αγαπούν

Εδώ και μέρες διαβάζω ξανά και ξανά την ανάρτηση από το μπλογκ της φίλης Ρεγγίνας, Ιστορίες Καθρέφτη: 

http://istorieskathrefti.blogspot.com/2010/10/blog-post_21.html

Και πολλές σκέψεις περνούν απ' το μυαλό μου.

Αγάπη, ελευθερία, ένας στόχος ζωής …

Μια υπέροχη ανάρτηση!

Στο μόνο που θα διαφωνήσω είναι ότι η πραγματική αγάπη δεν έχει βάρος. Μόνο η τοξική, εξαρτητική αγάπη μάς βαραίνει.

Έχουμε ανάγκες, υλικές, πνευματικές, συναισθηματικές, αληθινές, πλασματικές.

Οι σχέσεις μας είναι μια ανάγκη, χρειαζόμαστε τους συνάνθρωπους  μας, είμαστε κοινωνικά όντα, εξελισσόμαστε  μέσα από τις σχέσεις, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι καθρέφτης μας.
Πνευματική ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι πιο ανώτερο από εμάς , στο Θεό.

Υλικές ανάγκες  όπως τροφή, στέγη, εργασία.

Αλλά και πλασματικές υλικές ανάγκες στο επίπεδο του υπερκαταναλωτισμού.

Και πλασματικές συναισθηματικές ανάγκες στο επίπεδο των σχέσεων.

 Οι ανάγκες είναι ένας τρόπος να καλύψουμε το συναισθηματικό μας κενό. Το κενό που αφήνει η έλλειψη επαφής με τον εαυτό μας.

Μπορεί να φτάσουν να γίνουν όλες αυτές οι ανάγκες, ένα είδος αναπηρίας. Ένα δεκανίκι να στηριζόμαστε για να υπάρχουμε.

Είναι οι ανάγκες που κυριαρχούν όταν κυριαρχεί και το εγώ.

Όσο περισσότερο είμαστε ο εαυτός μας , τόσο λιγότερες ανάγκες έχουμε.

Πόσο δύσκολο είναι απλά να είσαι, όταν έχουμε  μάθει να  επιβεβαιωνόμαστε μέσα από το έχω και όχι από το είμαι;

Ταυτισμένοι με ότι έχουμε, και μεγαλωμένοι μέσα σε μια κοινωνία και οικογένεια, όπου η επιτυχία, η ευτυχία, η καταξίωση προέρχεται μέσα από το έχω σε υλικό επίπεδο;

Μπορείς να έχεις τα πάντα αλλά να μην έχεις τον εαυτό σου και να είσαι δυστυχισμένος.

Μπορείς να έχεις τον εαυτό σου και να μην έχεις τίποτα άλλο και να είσαι πανευτυχής.

Σαββατοκύριακο στο Ναύπλιο και στις Μυκήνες!

Εδώ και καιρό ήθελα πολύ να κάνω ένα ταξιδάκι μόνη μου!
Είναι κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου, έτσι μαζί με την ξαδέλφη μου την περασμένη Παρασκευή φύγαμε για το Ναύπλιο!
Θα μου πείτε δεν ήμουν μόνη μου αλλά εννοώ χωρίς την οικογένειά μου.Μπορεί να φαίνεται παράξενο αλλά υπάρχουν άνθρωποι που έχουν μάθει να λειτουργούν μόνο μέσα στην οικογένεια και μαζί με αυτή. Το αλλάζω όμως αυτό!
Περάσαμε πολύ καλά, χαλαρώσαμε,γελάσαμε!
 Το Ναύπλιο είναι πανέμορφο και αν και έχω πάει πολλές φορές δεν το βαριέμαι ποτέ!Πάντα μου αρέσει να πηγαίνω στο Παλαμήδι, να περπατάω για ώρες στην παλιά πόλη και πάντα να επισκέπτομαι και τις Μυκήνες που έχουν μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον.Είναι ένας πολύ κοντινός και οικονομικός προορισμός για όσους θέλουν να αποδράσουν από την Αθήνα, αλλά και από τη Χαλκίδα η απόσταση ήταν μόνο δύο ώρες.
Μερικές φωτογραφίες από το Ναύπλιο:

Αλλά κι από τις Μυκήνες που απόλαυσα αυτή την περιήγηση απίστευτα!Θησαυροί ανεκτίμητης αξίας!

Κατά σύμπτωση είδα σχετικά με την ιστορία των Μυκηνών, την ανάρτηση από το μπλογκ της ομάδας Σείριος,δείτε την αξίζει!
http://seiriosteam.blogspot.com/2010/10/blog-post_25.html

Ο πατέρας μου!

Αυτή είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες.

Είμαι περίπου πέντε ετών στην αγκαλιά του πατέρα μου.

Τον αγαπώ πάρα πολύ, από μικρό παιδί είμαστε πολύ δεμένοι και μοιάζουμε σε πολλά. Αλλά και πολλές φορές διαφωνούμε γιατί έχουμε και οι δύο το ίδιο πείσμα!

Από μικρή τον θαύμαζα παρά πολύ γιατί ήταν δυναμικός και  δημιουργικός.

Ήταν το δυναμικό μέλος της οικογένειας και ήθελα πολύ να του μοιάσω.

Είχα ανάγκη από ένα δυναμικό πρότυπο και ακόμα έχω.

Κι όταν φοβάμαι, σκέφτομαι ότι εμείς οι δύο είμαστε αγωνιστές και δεν το βάζουμε κάτω εύκολα!

Ήταν κι αυτός ένα από τα παιδιά της Κατοχής, μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και στις δυσκολίες. Ξεκινούσε κάθε μέρα με τα πόδια από το χωριό (τη Δροσιά) και πήγαινε στη Χαλκίδα για να δουλέψει και να μάθει τη τέχνη του μηχανουργού.

Αγαπούσε τη «μουτζούρα», την λάτρευε!

Όταν τελείωσε τη θητεία στο στρατό, το 1959 έφυγε για την Αθήνα. Χωρίς τίποτα, χωρίς δραχμή, πήγε και με τη βοήθεια του θείου του που τον φιλοξένησε  για κάποιο καιρό, δούλεψε σκληρά και ασταμάτητα και παρόλο που είχε γνώσεις δημοτικού, πέτυχε το όνειρό του.

Έγινε ένας από τους καλύτερους μηχανικούς πλοίων και απέκτησε ένα από τα μεγαλύτερα μηχανουργεία στον Πειραιά.

Τον θαύμαζα τόσο πολύ που πήγαινα με την μητέρα μου στο μαγαζί και τον χάζευα όταν δούλευε.

Έπαιρνα το καρεκλάκι μου και τον κοιτούσα για ώρες να δουλεύει στον τόρνο. Μου φαινόταν σαν κάτι  μαγικό!

Θυμάμαι τα πάντα σκληρά και μουτζουρωμένα χέρια του, την μυρωδιά του σιδήρου, τα τεράστια πλοία που έβλεπα στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα όταν μερικές φορές μας έπαιρνε μαζί του για λίγο.

Ήμουν και είμαι πολύ υπερήφανη για τον πατέρα μου, που είχε τη δύναμη και πέτυχε το στόχο, το όνειρό του.

Γιατί το ήθελε με την ψυχή του και το πέτυχε, γιατί δε φοβήθηκε να προχωρήσει σε δύσκολες εποχές, στηρίχτηκε και πίστεψε αληθινά στον εαυτό του.

Ξέρω ότι όταν λειτουργώ χωρίς φόβο είναι ένα κομμάτι που έχω πάρει από τον πατέρα μου.

 Είναι ο δικός μου άνθρωπος που μου έχει σταθεί δίπλα μου σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου πραγματικά με αγάπη!

Και δεν ντρέπομαι να πω ότι αν και είμαι σε αυτή την ηλικία, μέσα μου όταν θέλω να πάρω δύναμη και να ξεπεράσω το φόβο μου για το οτιδήποτε αμέσως φέρνω στο μυαλό και την καρδιά μου τον πατέρα μου.

Τώρα πια έχει αποσυρθεί από τη δουλειά, συνταξιούχος πια, του αρέσει να συζητάμε ιστορίες από εκείνες τις εποχές, αλλά και από τον στρατό, τον ακούω και νιώθω τόσο υπερήφανη!

(Αν και τις έχω ακούσει αμέτρητες φορές, ξέρω πως αυτό τον κάνει τόσο χαρούμενο, που κάνω σαν να είναι η πρώτη φορά!)

Μπαμπά μου σε αγαπώ πολύ!!! Σε ευχαριστώ για όλα!

Εξαρτήσεων συνέχεια...

Δεν είμαι ο εαυτός μου αυτόν τον καιρό και το ξέρω.

Λειτουργώ με το μυαλό, διεκπεραιωτικά, το συναίσθημα έχει δευτερεύοντα ρόλο.

Υπάρχει κάπου κρυμμένο μαζί με την αληθινή Ειρήνη.

Τώρα υπάρχει ο φόβος, η ένταση,  η αντίσταση, η άρνηση για αλλαγή.

Πόσο εύκολα βλέπω τις εξαρτήσεις στους άλλους…

Έχω μια μεγάλη εξάρτηση εδώ και χρόνια…το φαγητό.

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να απαλλαγώ από τα κιλά μου.

Υπήρχαν χρόνια που ήμουν αδύνατη και ένιωθα πολύ όμορφα, όμως μόλις συνέβαινε κάποιο σοβαρό γεγονός στη ζωή μου, έπαιρνα κιλά.

Ξέρω ότι δεν μου χρειάζονται πια τα κιλά, όμως εμμένω σε μια εικόνα που δεν έχει τίποτα από εμένα ουσιαστικά.

Κι αν ξαναγεννήθηκα στη ψυχή, το βάρος μου, μού στερεί πολλές από τις χαρές τις ζωής.

Κάποτε ήταν η «πανοπλία» για να προστατεύω τον εαυτό μου από τους κινδύνους που είχα φτιάξει στο μυαλό μου.

Ήταν ένας τρόπος να υπάρχω, φοβόμουν πολύ την αγάπη.

Φοβόμουν τους ανθρώπους, φοβόμουν τη ζωή.

Ήταν ο τρόπος να τιμωρώ τον εαυτό μου για κάθε λάθος που έκανα, να δίνω στον εαυτό μου φαγητό λόγω έλλειψης νοήματος για να ζω, λόγω σύγκρουσης  συναισθημάτων.

Τώρα όμως; Γιατί δεν μπορώ να θυμώσω για αυτή την εικόνα που έχω ώστε να την αλλάξω; Κάπου με βολεύει ακόμα…κάπου εξυπηρετεί το εγώ μου.

Άλλο ένα πρόβλημα που με απομακρύνει από το στόχο μου, είναι η έλλειψη πειθαρχίας. Δυσκολεύομαι να βάλω όρια στον εαυτό μου, για αυτό χαόνομαι και αυτοπεριορίζομαι.

Μάθετε στα παιδιά σας να έχουν όρια από μικρά, έτσι θα μεγαλώσουν και θα είναι ελεύθεροι άνθρωποι.

Αχ Θεέ μου, τι να πρωτοαλλάξω στον εαυτό μου;

Δικαιολογία ή συμπόνια;

Σήμερα είχα μια συζήτηση με μια φίλη μου σχετικά με τους ναρκομανείς. Μιλάω για τους χρήστες και όχι για εμπόρους.

Είναι κάτι πολύ έντονο εδώ στη Χαλκίδα και στην ευρύτερη περιοχή, ειδικά στην πλατεία αγοράς, όχι μόνο το βράδυ αλλά και κατά τη διάρκεια της μέρας.

Ότι ανέφερε στη συζήτηση είναι απόψεις των ανθρώπων που λειτουργούν με το μυαλό και έχει σταματήσει η ουσιαστική επικοινωνία με την καρδιά τους.

Λόγια σκληρά όπως: Δεν με νοιάζει αν πεθάνουν, να καθαρίσει η κοινωνία, τους λες ότι είναι μια κακιά συνήθεια και δεν το κόβουν, δεν τους μαζεύουν να τους βάλουν στη φυλακή και άλλα πολλά.

Δεν άντεξα και μίλησα… Αυτά τα παιδιά πως ξέρεις τι έχουν βιώσει; Σε τι συνθήκες μεγάλωσαν; Μέσα στο φόβο, χωρίς αγάπη, κατανόηση, με γονείς που δεν ανέλαβαν την ευθύνη του ρόλου τους, για να τα αγαπήσουν πραγματικά.

Φοβισμένες ψυχές που αρνούνται τη ζωή.

Πως κρίνεις χωρίς να ξέρεις, μόνο από μια εικόνα, που ουσιαστικά αυτό που σε ενοχλεί είναι ότι σου χαλάει την αισθητική σου; Πως μπορείς να είσαι αδιάφορη μπροστά στο θάνατο κάποιου ανθρώπου;

Σε ένα ουσιαστικά ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, που τους κλείνει στη φυλακή για να βουλιάξουν ακόμη περισσότερο και να οδηγηθούν πιο γρήγορα στο θάνατο;

Και οι υπόλοιποι ναρκομανείς της Χαλκίδας, οι κρυμμένοι καλά δυστυχισμένοι και φοβισμένοι για ζωή, άνθρωποι;

Που προσπαθούν να γεμίσουν την χωρίς ουσία ζωή τους με υλικά αγαθά;

Πίσω από το χρήμα και την οικονομική και επαγγελματική επιφάνεια, συχνάζουν και εργάζονται σε γνώριμα στέκια για να εξασφαλίσουν την ακριβή κόκα τους.

Μόνο που αυτοί δεν ενοχλούν γιατί είναι κρυμμένοι πίσω από το προσωπείο της εικόνα τους που δεν χαλά την αισθητική μας, αλλά πολλές φορές είναι και αποδεχτή, είναι trendy.

Διάσημοι, σόουμπιζ και τα σχετικά.

Δικαιολογίες! Μου απάντησε.

Έχουμε μάθει να λειτουργούμε σαν ρομπότ, νιώθουμε, αγαπάμε με το μυαλό. Για την καρδιά καμία συζήτηση, την έχουμε απομονώσει!

Έχουμε ξεχάσει ότι είμαστε άνθρωποι.

Ναι, λειτουργώ με το συναίσθημα και το χαίρομαι!

Πολλοί μου προσάπτουν ότι δικαιολογώ τους ανθρώπους .

Δεν δικαιολογώ αλλά συμπονώ.

 Είμαστε άνθρωποι με σκοτεινά κομμάτια, με αδυναμίες, με εξαρτήσεις, δεν είμαστε τέλειοι.Υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν,που δεν είναι τόσο δυνατοί να βγουν από το σκοτάδι που ζουν και χρειάζονται βοήθεια, συμπόνια, αγάπη, στοργή.

Είναι πληγωμένα παιδιά που δεν μεγάλωσαν.

Αλλά τι εύκολο είναι να βάζουμε ταμπέλες!

Αυτοί που κρίνουν δεν θέλουν να δουν τα δικά τους σκοτάδια, τη δική τους ανεπάρκεια, τους φόβους και τα λάθη τους, τις εξαρτήσεις τους.

Αυτή κι αν είναι αγάπη!

Το είδα σήμερα το πρωί στην τηλεόραση και συγκινήθηκα.
Ήταν απίστευτο!
Η δύναμη της αγάπης του ανθρώπου με ένα ζώο που δυστυχώς μας έχουν μάθει να το αντιμετωπίζουμε μόνο με το φόβο.
Και δεν είναι το μοναδικό!

Ένα μικρό διάλειμμα...

Γεια σας φίλοι μου!Κάνω ένα μικρό διάλειμμα για λίγο.
Κάτι που θέλω να εστιαστώ στον εαυτό μου για πράγματα που θέλω να αλλάξω,κάτι που είναι η μητέρα μου στο νοσοκομείο, δεν έχω χρόνο για να κάνω μια ανάρτηση όπως θα την επιθυμούσα,
για την συνέχεια των διακοπών αλλά και για κάποιους άλλους προβληματισμούς μου,που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας,
 θα τα πούμε σε λίγες μέρες. Να πω την αλήθεια που και που ξεκλέβω λίγο χρόνο και βλέπω τα ιστολόγιά σας αλλά δεν προλαβαίνω να αφήσω σχόλια.
Να προσέχετε τον εαυτό σας, τις ιώσεις και τα κρυολογήματα αυτόν τον καιρό!Φιλάκια!

Βαφές 2010! Δεν είναι αυτό που νομίζετε!

Όχι δεν είναι αυτό που νομίζετε! Καμία σχέση!
Είναι ένα όμορφο χωριό στα Χανιά της Κρήτης!
Βαφές Αποκορώνου Κρυονερίδος.
Ήθελα πάρα πολύ να βρεθώ σε ένα πανηγύρι και να γλεντήσω με κρητική μουσική. Αν και δεν είμαι άνθρωπος που αγαπώ την παράδοση, θεωρώ ότι οι Κρητικοί έχουν στο DNA τους μια λεβεντιά,μια αυθεντικότητα και μια απλότητα που μου αρέσει πολύ. Όπως και τα τραγούδια τους που είναι γεμάτα συναίσθημα, όλο μιλούν για αγάπη.
Ήθελα να ζήσω μια όμορφη βραδιά κι αυτό έγινε δυο μέρες πριν φύγουμε.
Το μόνο μου λάθος ήταν ότι δεν ξέρω, αλλά για αμέλησα να έχω εκείνο το βράδυ μαζί μου τη φωτογραφική μου μηχανή. Προσπαθώντας από το κινητό να βγάλω κάποιες φωτογραφίες,δεν τα κατάφερα και καλά. 'Ομως όλη αυτή η βραδιά είναι μέσα στην καρδιά μου!
Βρεθήκαμε λοιπόν σε αυτό το χωριό και το πρώτο που με μάγεψε ήταν το σημείο που είχε στηθεί η ορχήστρα. Ένα πανέμορφο παραδοσιακό βενετσιάνικο σπίτι του 1616.

Οι υπόλοιπες φωτογραφίες δεν βγήκαν καλές, αλλά μπορείτε να το δείτε στην ιστοσελίδα της ταβέρνας: http://www.kourtsa.gr/pages/contact.html είναι ένας πολύ όμορφος χώρος με πολύ καλό φαγητό.

 Οι μουσικοί και οι ιδιοκτήτες της ταβέρνας μάς υποδέχτηκαν εγκάρδια και χωρίς να το καταλάβουμε, όλοι πολύ γρήγορα γίναμε μια παρέα! Κάτι το κρασί, οι τσικουδιές, οι μπύρες καθώς ήπιαμε όλο το Βόσπορο, τα τραγούδια τους να μιλούν για αγάπη και για θάλασσα, μέχρι κι εγώ σηκώθηκα να χορέψω αν και δεν το συνηθίζω.

Η φωνή του τραγουδιστή Γιάννη Κακλή, αλλά και η λύρα του Γιώργου Χαλκιαδάκη ηχούσαν θεϊκά στα αυτιά μου και άγγιζαν την καρδιά μου. Αλλά και οι υπόλοιποι μουσικοί που δυστυχώς δεν ξέρω τα ονόματά τους ήταν υπέροχοι. Όλα ήταν υπέροχα εκείνη τη βραδιά που έλεγες: Θεέ μου να μην τελειώσει!

Κάποια στιγμή κοινή μας φίλη από την παρέα σιγοτραγουδήσε το "όσο βαρούν τα σίδερα" και μας εξέπληξε τόσο όμορφα, δεν ήξερα μέχρι τώρα ότι είχε τόσο καλή φωνή!

Οι μουσικοί την φώναξαν στο πάλκο να τραγουδήσει μαζί τους!

Έχω βίντεο αλλά σέβομαι ότι η φίλη μου δεν θέλει να βγει στο Ίντερνετ οπότε θα βάλω ένα άλλο τραγούδι σχετικό με την βραδιά:

Είναι από άλλο πανηγύρι,αλλά έτσι να πάρετε μια ιδέα!

Κάνω ανάρτηση με το τραγούδι τέρμα και με ένα ποτήρι κρασί δίπλα!

Να είστε καλά φίλοι μου!Να είναι καλά όλος ο κόσμος και να περνάει όμορφα,όλες τις εποχές!Κι όχι μόνο τα καλοκαίρια και στις διακοπές.

Κρήτη μου, όμορφο νησί!

Στο όμορφο Ελαφονήσι!Μια απίστευτη παραλία αλλά δυστυχώς με πάρα πολύ κόσμο.
Ροζ άμμος και  κρυστάλλινα νερά που δεν μπορείς να αντισταθείς,αν και πολύ παγωμένα!

Δέκα χλμ. μετά την Παλαιόχωρα, για μπάνιο σε πιο χαλαρούς ρυθμούς, με πολύ καλή παρέα
και διάθεση!Καθίσαμε αρκετές ώρες και ξαφνικά αποφασίσαμε να πάμε και για ένα μπάνιο...

Στη Σούγια!Μετά από μια μεγάλη ορεινή διαδρομή!Η ομορφιά της όμως, μας αποζημίωσε!
Αφού λοιπόν κάναμε κι εκεί το μπανάκι μας,μάς άνοιξε η όρεξη και στο γυρισμό για τα Χανιά,
ανακαλύψαμε...

Το φαράγγι της Αγίας Ειρήνης!Πως να περιγράψω αυτήν την ομορφιά, πως να περιγράψω τη γαλήνη που ένιωσα όταν είδα μπροστά μου...

Δύο εγκαταλειμμένα εκκλησάκια του 13αιώνα περίπου, κατάφερα και μπήκα μέσα στο ένα, περνώντας με δυσκολία μέσα από θάμνους και αγκάθια, ένιωσα ένα δέος αλλά και μια θλίψη γιατί υπάρχουν εκεί ξεχασμένα από την πολιτεία.
Θησαυροί αιώνων!

Δεν τελείωνει το ταξίδι στην Κρήτη εδώ,είναι τόσα πολλά που θέλω να αναρτήσω και να μοιραστώ μαζί σας τις επόμενες μέρες.

Καλοκαιράκι, μέρος πρώτο!

Τι να πρωτογράψω και τι να πρωτοπώ για ένα πολύ όμορφο καλοκαίρι.
Πανέμορφη Κρήτη! πολυαγαπημένη Κέρκυρα!
Έζησα τόσες όμορφες στιγμές και στα δύο νησιά όχι μόνο για την φυσική τους ομορφιά και την ιστορία τους, αλλά γιατί είχα τη χαρά να γνωρίσω υπέροχους ανθρώπους, που μέχρι εκείνη τη στιγμή τους ήξερα μόνο μέσα από τα μπλογκς τους.
Και είναι τόσα πολλά που θέλω να μοιραστώ μαζί σας, γι αυτό θα κάνω ξεχωριστές αναρτήσεις για το κάθε νησί, για τους φίλους μου!
Πρώτη μέρα λοιπόν στο σπίτι ξανά, μα το μυαλό και η καρδιά μου στα όσα έζησα, στα μέρη που πέρασα.

Στην Κρήτη, στα Χανιά πήγα για πρώτη φορά το καλοκαίρι του 2008 και έφυγα με τις καλύτερες εντυπώσεις, από την ομορφιά του νησιού, τις παραλίες του, τους φιλόξενους ανθρώπους του.
Και ήθελα να το ξαναζήσω.
Για αυτό και ξαναπήγα μαζί με τον άντρα μου και τα αγαπημένα μου ξαδέλφια.
Πρωινό ξύπνημα στις 8: 30.Πρωτόγνωρο για μένα!
Πρωινό στο ξενοδοχείο και γρήγορα για μπάνιο στη θάλασσα!
Βραδάκι στην παλιά πόλη των Χανίων!
Έζησα την τουριστική πλευρά της, αλλά αυτό που ήθελα να ζήσω ήταν την αυθεντική, παραδοσιακή Κρήτη.
Κι αυτή τη συνάντησα στις ορεινές διαδρομές κοντά στον ομαλό, στο φαράγγι της Αγίας Ειρήνης, στο πανηγύρι στις Βαφές Αποκορώνου.

Αλλά και στην Παλαιόχωρα,στη Σούγια.

Αυτή είναι η αρχή! Έπεται συνέχεια!

Ζωή είναι....

Μου είπες ένα βράδυ:Φοβάσαι να ζήσεις μετά από όσα πέρασες;

Κι από τότε κάτι έχει παγώσει μέσα μου...
Κι εσύ που ξέρεις αν φοβάμαι να ζήσω;
Το αντιλαμβάνεσαι μέσα από τα δικά σου μέτρα και σταθμά!
Αυτό που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι και κρίνουμε τις ζωές των άλλων βάσει των δικών μας φόβων και πεποιθήσεων.
Πως μπορείς να ξέρεις;κανείς δεν μπορεί να έρθει στη θέση του άλλου...
ποτέ δεν με ρώτησες αλλά και εγώ δεν σου είπα...
Αν λοιπόν θες να μάθεις τι είναι ζωή για μένα,είναι να είσαι αληθινός,
να είσαι ο εαυτός σου,να πατάς γερά στα πόδια σου και να ζεις την κάθε στιγμή
με αγάπη και σεβασμό για τον εαυτό σου και για τους συνανθρώπους σου.
Ζωή είναι, να είσαι ένα μικρό παιδί στη ψυχή γεμάτο αθωότητα,ανεμελιά,
χαρά,αυθορμητισμό,ειλικρίνεια,φαντασία,ελευθερία...
Να ζεις χωρίς φόβο,να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου,την ευθύνη για όσα έκανες και για όσα δεν έκανες.
Να έχεις τους ανθρώπους κοντά σου για αυτό που είναι,χωρίς προσδοκίες,χωρίς σκοπιμότητες,χωρίς ρόλους.
Να εμπιστεύεσαι το θεό,τον εαυτό σου,για ότι κι αν συμβεί γιατί αυτό είναι η ζωή.
Ζωή είναι,το απρόβλεπτο,το απεριόριστο γιατί προσπαθώντας να τη βάλεις σε καλούπια τη χάνεις μέσα από τα χέρια σου...
Ζωή είναι να παραδίνεσαι,να αφήνεσαι,πέρα από φόβους από εγωισμούς .
Κι αν μου πεις ότι ζωή είναι να έχεις,θα σου πω ότι έχεις δίκιο μόνο αν μου πεις
ότι όλη σου η περιουσία είναι η ψυχή σου.
Να είσαι ένας εξερευνητής,να ανακαλύπτεις το καινούριο κι αν αυτό θα χαθεί δεν πειράζει κάτι καινούριο θα βρεθεί και πάλι μπροστά σου!
Εξάλλου τίποτα δεν μας ανήκει!
Ζωή είναι να μπορείς να χαρείς και να δεις την ομορφιά που εμπεριέχεται στα πάντα,
την ομορφιά ενός λουλουδιού,του σύμπαντος,την ομορφιά στη ψυχή του κάθε ανθρώπου
Κι όσο για το θάνατο,θα έρθει κάποια στιγμή ως ένα γεγονός,που θα χάσεις την υλική σου υπόσταση...
Τότε θα πεθάνεις μια φορά,μα αν δε ζήσεις θα πεθαίνεις κάθε μέρα.

Γράμμα στον εαυτό μου...

Ξεκίνησα να γράψω ένα γράμμα για το φόβο μου, για το θυμό μου, την απογοήτευση μου για ένα γεγονός που συνέβη και εξελίχθηκε σε διάλογο, ο φόβος μου και ο εαυτός μου!
Όχι δεν είμαι σχιζοφρενής! Έχω... πιστοποίηση!
Άπλα προέκυψε αυτό και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας...

Φόβος=Ναι είμαι ακόμα θυμωμένη μαζί σου γιατί θέλω να είμαι ένα μικρό παιδί και εσύ θες να με αλλάξεις!
Τα θέλω όλα ίδια για να νιώθω ασφάλεια. Δεν θέλω να αλλάξω!

Εαυτός= Σου φωνάζω ότι θέλω κάτι περισσότερο αληθινό, ουσιαστικό, ελεύθερο, χωρίς περιορισμούς και σκοπιμότητες.
Εξάλλου μπορώ να παραμείνω παιδί στο συναίσθημα, στην ξεγνοιασιά, στη χαρά, στην αθωότητα! Αλλά το να αναλάβω ευθύνες θα με οδηγήσει στη ζωή!
Μόνο τότε μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, να αγαπώ αληθινά, να είμαι ευτυχισμένη, να ζω πραγματικά, μόνο μέσα στην ανασφάλεια που είναι η ζωή.

Φ=Ναι αλλά οι άνθρωποι της ζωής σου; Θα μείνεις μόνη…
Θα σε εγκαταλείψουν, δεν θα σε αγαπούν πια…θα είσαι μια ξένη, μια άλλη.

Ε=Αν με αγαπούν θα με ακολουθήσουν, θέλω να τους απελευθερώσω από τα χειριστικά παιχνίδια…
Τους αγαπώ τόσο που δεν θέλω να τους χρησιμοποιώ, αυτό δεν σημαίνει ότι τους ελέγχω, αλλά παίρνω το μερίδιο ευθύνης μου για τις σχέσεις μου.
Θα κάνω αυτό που χρειάζεται και οφείλω να κάνω, από εκεί και πέρα είναι ελεύθεροι αν θέλουν να ακολουθήσουν ή όχι…

Φ=Ωστόσο είμαι ακόμα θυμωμένη μαζί σου, με απογοήτευσες, είχα άλλη εικόνα στο μυαλό μου για σένα…

Ε=Γιατί; Νομίζεις ότι είμαι τέλεια; Είμαι άνθρωπος και κάνω λάθη, όμως μέσα από αυτά τα λάθη μου μαθαίνω τη ζωή…
Έφτιαξες μια εικόνα στο μυαλό σου και άρχισε να γκρεμίζεται σαν χάρτινος πύργος.

Φ=Πίστευα ότι θα ήθελες να ζήσεις πραγματικά.

Ε=Θέλω να ζήσω αλλά όχι όπως το φαντάζεσαι, θέλω να ζήσω με έναν άλλο τρόπο ελεύθερο χωρίς εξαρτήσεις…

Φ=Ποια είσαι; Προσπαθώ να καταλάβω!

Ε=Ίσως και να σου έχω δείξει ποια πραγματικά είμαι!

Φ=Δεν καταλαβαίνω;

Ε=Αν θες να καταλάβεις νιώσε με την καρδιά κι όχι με το μυαλό.

Είμαι ο αληθινός σου εαυτός, πως μπορεί να με έχεις ξεχάσει; Θυμάσαι κάποτε μου παραδόθηκες, αφέθηκες σε μένα, με εμπιστεύτηκες και τότε ένιωσες δυνατή, ευτυχισμένη, ελεύθερη, ανάλαφρη, ένα με το Θεό, τη φύση, τα πάντα…
Είμαι εδώ, θα είμαι πάντα εδώ και θα περιμένω να με ακολουθήσεις, πότε δεν σε εγκατέλειψα ,υπήρχα ακόμα κι όταν δεν με είχες ανακαλύψει…
Ήμουν εκεί και σε βοηθούσα όταν ακολουθούσες τη διαίσθησή σου!
Ήμουν ο φύλακας άγγελός σου! Και θα είμαι για πάντα!

Μπορεί να υπάρχουν κάποια συντακτικά λάθη αλλά είπαμε δεν είμαι τέλεια!

Εγώ μιλάω για δύναμη

Όλα ξέρω γιατί γίνονται
και πως λειτουργούν,
το μυαλό με βοήθησε
να καταλαβαίνω,
οι ευαίσθητοι αμύνονται
στη ζωή και αργούν,
κι η λαχτάρα τους συνήθισε
να πατάει το φρένο.

Όλα ξέρω τι σημαίνουν
και τι εννοούν,
το μυαλό μου με συντόνισε
στο καινούργιο μήκος,
οι ευαίσθητοι παθαίνουν
και παρανοούν,
λες κι ο κόσμος το κανόνισε
να γλιτώνει ο λύκος.

Μα εγώ μιλάω για δύναμη,
της αγάπης ισοδύναμη,
και ζητάω προτεραιότητα,
φύση, θέση, κι ιδιότητα.

Μα εγώ μιλάω για δύναμη,
της ελπίδας ισοδύναμη,
και γυρνάω στην αθωότητα,
την παλιά μου την ταυτότητα.

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου ~
Μουσική: Δήμητρα Γαλάνη ~

Υπέροχο τραγούδι, μόνο που θα άλλαζα την λέξη "ευαίσθητοι" και στη θέση της θα έβαζα την λέξη "φοβισμένοι"
Η ευαισθησία, το συναίσθημα είναι ο πλούτος μας, η ουσία μας και μας οδηγεί στη ζωή, στην αθωότητα, την παλιά μας την ταυτότητα...
Εσείς τι λέτε φίλοι μου;

Η πόρτα στη ζωή...

Είναι η πόρτα του παράδεισου, της ευτυχίας, της αγάπης, της ψυχής της. .Κάτι την κάνει να διστάζει, να φοβάται, περιεργάζεται το χώρο όσο μπορεί να δει να ελέγξει. Αν είναι δυνατόν!Είναι καθαρά επιλογή της αν θα μπει και θα ζήσει ελεύθερη, όπως κι αν θα γυρίσει πίσω στα "αγκάθια" όχι τόσο γιατί της αρέσει ,αλλά γιατί είναι κάτι γνώριμο.

Αν θέλει να ζήσει πραγματικά, χρειάζεται να μπει χωρίς φόβο και να κλείσει για πάντα την πόρτα στο παλιό.
Αν μπει και ζήσει ελεύθερη, θα πεθάνει μια φορά.Αν δεν μπει και μείνει πίσω θα πεθαίνει κάθε μέρα.Για κάθε ναι υπάρχει και ένα όχι...

Είμαι πολύ στεναχωρημένη που δεν ήρθα στην πανελλήνια συνάντηση των μπλόγκερς στο Πήλιο.
Η πραγματική αλήθεια είναι ότι άφησα τους φόβους που μου περιτριγυρίζουν το μυαλό να με κυριεύσουν.
Φοβάμαι να ζήσω, φοβάμαι τον εαυτό μου, φοβάμαι να αρέσω, φοβάμαι να αγαπήσω, φοβάμαι να αγαπηθώ, φοβάμαι να πετύχω, φοβάμαι όσα νιώθω, φοβάμαι να ελευθερωθώ, φοβάμαι να μοιραστώ, φοβάμαι να χαρώ, φοβάμαι να αφεθώ. Φοβάμαι την ανασφάλεια κι ας ξέρω ότι αυτό είναι ζωή, κι όσο θέλω, τόσο περισσότερο φοβάμαι.
Πίστευα ότι μετά από όσα πέρασα, ότι θα "άρπαζα τη ζωή από τα μαλλιά", ότι δε θα φοβόμουν να ζήσω. Ότι κανένας φόβος δεν θα μπορούσε να με σταματήσει.
Ο αληθινός μου εαυτός μου ζητάει να ζήσω και να τον ελευθερώσω κι αυτό το φοβισμένο εγώ τον κυνηγά ασταμάτητα να τον εξοντώσει…
Μεγάλωσα και έζησα όλα τα χρόνια μου μέσα στο φόβο, αυτά τα τελευταία τρία χρόνια έμαθα μέσα από τη ψυχοθεραπεία και από τα γεγονότα στη ζωή μου, τι είναι αγάπη.
Κι ήρθε η ώρα να επιλέξω στη ζωή μου πιο δρόμο θέλω να ακολουθήσω από εδώ και πέρα.
Και με έναν τρόπο πεισματικό και παιδιάστικο, τον τελευταίο καιρό αντιστέκομαι.
Κάνεις δεν με περιορίζει πέρα από τον εαυτό μου.
Η ευθύνη είναι όλη δική μου.

Η φωτογραφία είναι από το ιστολόγιο: Ιστορίες Καθρέφτη

Η αγάπη είναι άχρονη

Η αγάπη δεν έχει καμία σχέση με την ηλικία. Οι άνθρωποι δε γερνούν απλώς και μόνο επειδή ζουν ένα ορισμένο αριθμό ετών. Η ηλικία είναι μια δραστηριότητα του μυαλού, μια στάση ζωής. Γερνάμε όταν απαρνηθούμε τη χαρά.
Γερνάμε όταν παραιτηθούμε από τα ιδανικά μας, την αξιοπρέπεια μας, τις ελπίδες μας, την πίστη μας στα θαύματα.
Τα γηρατειά έρχονται όταν πάψουμε να απολαμβάνουμε το παιχνίδι της ζωής, όταν δεν μας συναρπάζει το καινούριο και δεν μας προκαλεί το όνειρο. Όσο γιορτάζουμε μέσα μας τον πλούτο του κόσμου, όσο ακούμε το γέλιο στη φωνή της αγάπης και συνεχίζουμε να πιστεύουμε στον εαυτό μας, η ηλικία είναι μια απλή σύμπτωση.
Η αγάπη είναι η περιζήτητη πηγή της νεότητας. Όσο αγαπάμε μένουμε νέοι. Ο θάνατος γίνεται απλώς το τελικό στάδιο ανάπτυξης στη ζωή. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι είμαστε προσωρινοί επισκέπτες στη γη. Λιγότερος από ένας αιώνας μπορεί να μην αρκεί για να ζήσουμε, αλλά αρκεί για να μάθουμε ότι ο σκοπός είναι η αγάπη.

Leo Buscaglia

Τολμώ να προσθέσω ότι αυτό που σου δίνει νόημα στη ζωή είναι η ανάληψη ευθυνών.
Ο άνθρωπος χάνεται όταν αρνείται να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του, όταν βολεύεται, όταν φοβάται να ζήσει, όταν πάψει να δημιουργεί, όταν έχει τη ψευδαίσθηση ότι θα υπάρχει αιώνια στη ζωή...

"Και ποια είναι η πιο αψηλή εντολή; Να αρνηθείς όλες τις παρηγοριές-Θεούς,πατρίδες,ηθικές αλήθειες-ν' απομείνεις μόνος και ν' αρχίσεις να πλάθεις εσύ με μοναχά τη δύναμή σου,ένα κόσμο που να μην ντροπιάζει την καρδιά σου. Ποια είναι η πιο αντρίκια χαρά;
Να αναλαμβάνεις την πάσα ευθύνη!"
Νίκος Καζαντζάκης

Το τότε και το τώρα...

Αυτές τις μέρες ψάχνοντας να βρω όλες τις παλιές φωτογραφίες της ζωής μου, βρήκα κάποιες πολύ αγαπημένες.
Φωτογραφίες από τα καλοκαίρια εδώ στη Χαλκίδα, αλλά κι από τα καλοκαίρια στο άλλο μας σπίτι στην Σαλαμίνα που δεν το έχουμε πια.
Τις καλύτερες καλοκαιρινές διακοπές τής έχω περάσει εδώ στο χωριό, που τώρα πια έχω την τύχη να μένω μόνιμα.
Στην ίδια παραλία για μπάνιο στη θάλασσα μαζί με τα ξαδέλφια μου. Μπορεί ο θεός να μη μου έδωσε αδέλφια, αλλά είμαι τυχερή που έχω τόσα αγαπημένα ξαδέλφια!
Αλήθεια, πόσο μαγική και τεράστια μας φαινόταν η παραλία της Βαλοπούλας!
Τα πάντα φαίνονταν μαγικά, ότι ζούσαμε ήταν μεγαλειώδες!
Η φύση, τα σπίτια, οι άνθρωποι, οι γιορτές, οι εποχές!
Και να που τα χρόνια πέρασαν και ζούμε ξανά όμορφες στιγμές, πηγαίνοντας στην ίδια παραλία για μπάνιο και πάλι μαζί!
Τι κι αν δεν έχω χρήματα, αυτό δεν με εμποδίζει να περνώ καλά! Νερό, καφές, φαγητό έτοιμο από το σπίτι.
Ξαπλώστρα; Δεν χρειάζεται! Πετσέτα στην άμμο, ρακέτες, μπάλα, όπως τότε!
Χαρά και καλή διάθεση!
Διαβάζοντας αυτόν τον καιρό το βιβλίο του OSHO « Σφυροκόπημα στο βράχο» διάβασα το εξής απόσπασμα:
«Είναι καλό πολλές φορές να πηγαίνεις πίσω στις παλιές καταστάσεις, στους παλιούς ανθρώπους, στις παλιές φιλίες. Το να πηγαίνεις πίσω στον παλιό κόσμο, εκεί που ζούσες πριν – πριν να αρχίσει κάτι να ωριμάζει μέσα σου, πριν αρχίσει να φυτρώνει ο σπόρος- είναι καλό. Πήγαινε πίσω στο παρελθόν εκεί που μπορείς να γίνεις παλιός.
Είναι καλό γιατί αυτό θα σου δείξει ότι έχεις πετύχει κάτι.
Μπορείς να πας πίσω στον παλιό κόσμο αλλά να μην μπορείς να γίνεις παλιός. Τότε μέσα στην αντίθεση θα δεις πιο καθαρά το μεγάλωμά σου. Θα δεις πως έχεις κερδίσει κάτι που δεν μπορεί να χαθεί. Αυτό που μπορεί να χαθεί δεν αξίζει.
Μόνο αυτό που δεν μπορεί να χαθεί έχει αξία, επειδή μόνο αυτό είναι η
Αληθινή σου φύση.»
Γυρίζοντας πίσω ξανά το μόνο που βλέπω είναι η αγάπη!
Η αγάπη που ποτέ δεν χάθηκε, αυτή που είναι η αληθινή μας φύση!

Καλά από σκανάρισμα...σκίζω!

Με απλή εξέταση αίματος εντοπίζουν τον καρκίνο

Άρθρο από το Hellenic Business (http://www.hbnews.gr/)
Μια απλή εξέταση αίματος μπορεί να εντοπίζει τον καρκίνο πριν καν δημιουργηθεί ανιχνεύσιμος όγκος, ανακοίνωσαν χθες βρετανοί επιστήμονες. Η εξέταση, η οποία θα αρχίσει να εφαρμόζεται στη Βρετανία στις αρχές του επόμενου χρόνου, θεωρείται ότι θα αποτελέσει τομή στη διάγνωση του καρκίνου.
Σωτήρια αποδεικνύεται η εξέταση αίματος που αρχικά δημιουργήθηκε για να εντοπίζει τον καρκίνο των πνευμόνων, αφού θα διευκολύνει την έγκαιρη διάγνωση και θα αυξήσει τα ποσοστά επιβίωσης
Η εξέταση αυτή είναι η πρώτη που εντοπίζει με ακρίβεια τα μηνύματα που εκπέμπει το ανοσοποιητικό σύστημα όταν σε κάποιο σημείο του οργανισμού αρχίζει να δημιουργείται καρκίνος. Οι έρευνες δείχνουν ότι τέτοιου είδους σήματα είναι δυνατόν να εντοπιστούν έως και πέντε χρόνια πριν ανιχνευθεί ο όγκος, με αποτέλεσμα οι γιατροί να μπορούν να παρεμβαίνουν γρηγορότερα για τη θεραπεία.
Οι επιστήμονες υπολογίζουν για την εξέταση, η οποία αρχικά δημιουργήθηκε για να εντοπίζει τον καρκίνο των πνευμόνων, ότι θα διευκολύνει την έγκαιρη διάγνωση και θα αυξήσει τα ποσοστά επιβίωσης. Ο εντοπισμός καρκίνου στους πνεύμονες, το πάγκρεας και τον οισοφάγο, συχνά γίνεται καθυστερημένα, δίνοντας στους ασθενείς λίγες πιθανότητες ίασης.
Οι πρώτες δοκιμές της νέας εξέτασης που ονομάζεται Εarly CDΤ-Lung και αποτελεί προϊόν 15ετούς εργασίας ερευνητών στα Πανεπιστήμια του Νότιγχαμ και του Κάνσας, πραγματοποιήθηκαν σε 8.000 ασθενείς.
Τα συμπτώματα (η πιο συχνή αιτία για την οποία καταφεύγουμε στον γιατρό) εμφανίζονται τις περισσότερες φορές αφού ο καρκίνος έχει αναπτυχθεί κατά τα 2/3-στην περίπτωση του καρκίνου των πνευμόνων ο όγκος μπορεί να έχει ήδη το μέγεθος μιας μπάλας του τένις. Σήμερα, με τις υπάρχουσες διαγνωστικές μεθόδους, δεν ανακαλύπτουμε τον καρκίνο παρά αφού τα καρκινικά κύτταρα έχουν ήδη διαιρεθεί 20 φορές- ο θάνατος συνήθως επέρχεται έπειτα από τις 40.
Η διαδικασίαΚατά την εξέταση, αναλύεται το αίμα του ασθενούς για να καταγραφούν οι αντιδράσεις του ανοσοποιητικού συστήματος σε μοριακό επίπεδο, έπειτα από την έναρξη της καρκινογένεσης. Τα καρκινικά κύτταρα παράγουν μικρές ποσότητες αντιγόνων (πρωτεϊνικά μόρια), η εμφάνιση των οποίων προκαλεί την αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος.
Οι επιστήμονες παρακολουθούν τη δραστηριότητα των αυτοαντισωμάτων που παράγονται και εντοπίζουν ποιος συνδυασμός αντιγόνων δείχνει την παρουσία κάποιας συγκεκριμένης μορφής καρκίνου. Οι επιστήμονες μπορούν πλέον να εντοπίσουν αυτή τη μοριακή αντίδραση χρησιμοποιώντας μόλις 10 ml από το αίμα του ασθενούς.«Αρχίζουμε να κατανοούμε την καρκινογένεση με νέο τρόπο»
Για τηνώρα η εξέταση εντοπίζει τον καρκίνο των πνευμόνων, αλλά ήδη οι ερευνητές εργάζονται πάνω σε εξέταση για τον καρκίνο του στήθους. Προβλέπουν πάντως ότι θα μπορούν σε σύντομο χρονικό διάστημα να εντοπίζουν το 90% των περιπτώσεων καρκίνου. Η τεχνολογία που χρησιμοποιείται για την εφαρμογή της εξέτασης επινοήθηκε από επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Νότιγχαμ και την εταιρεία ιατρικής έρευνας Οncimmune.
«Αρχίζουμε να κατανοούμε την καρκινογένεση με έναν νέο τρόπο» εξηγεί ο επικεφαλής της έρευνας καθηγητής Τζον Ρόμπερτσον. «Παρατηρούμε ποιες πρωτεΐνες πηγαίνουν σε “λάθος κατεύθυνση” και πώς αντιδρά το ανοσοποιητικό σύστημα. Είναι λες και το σώμα μας φωνάζει “έχω καρκίνο” πολύ πριν εντοπίσουμε έναν όγκο».

Τα Νέα

Εσμεράλδα

" Λέει, λοιπόν, ο Νίκος Καββαδίας “κατάκτησε το αδύνατο”. Η ζωή μας, ξέρετε, δικαιώνεται εάν κάθε φορά ξεπερνάμε τα προδιαγεγραμμένα μας όρια.Κατακτάμε το αδύνατο εάν σπάσουμε το τσόφλι τού αβγού. Κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσει ο καθένας ότι αυτά που έμαθε, αυτά που θέλει να κάνει έχουν έναν κύκλο πέρα από τον οποίο δεν μπορεί να πάει.Εάν αυτό το αποδεχτούμε ως τρόπο ζωής,, στο τέλος θα καμπουριάσουμε...
Αν όμως αυτά τα όρια μπορούμε να τα σπρώξουμε, να τα ξεπεράσουμε, να τα σπάσουμε, τότε μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας όνειρο. Αυτό ακριβώς είναι η ποίηση του Καββαδία."
Θάνος Μικρούτσικος

Πήραμε τη ζωή μας λάθος…

Παρακολουθώντας τα θλιβερά γεγονότα για την κατάντια της πατρίδας μας, τον άδικο χαμό αυτών των τεσσάρων ψυχών, αναλογίζομαι την ευθύνη του καθενός μας.
Αυτό που με συγκλόνισε ήταν ότι ενώ ήταν πολύς κόσμος παρών σε ότι συνέβη έξω από την τράπεζα, κανείς δεν έκανε κάποια κίνηση να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους να σωθούν, ούτε και να αποτρέψει τους δολοφόνους.
Μάλιστα σε κάποιο ρεπορτάζ στην τηλεόραση, αυτόπτης μάρτυρας δήλωσε ότι υπήρχαν άνθρωποι που φώναζαν:
«Αφήστε τους να καούν! Υπάλληλοι τράπεζας είναι.»
Γίναμε τόσο απάνθρωποι πια, ένας λαός με ψυχή, με συναίσθημα, με αξίες, με δύναμη!
Πως χάθηκαν όλα; Πως φτάσαμε ως εδώ;
Έχουμε όλοι ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν.
Ψηφίζαμε ανάξιους πολιτικούς να μας κυβερνούν, όχι για το καλό της πατρίδας, του λαού, αλλά για το δικό μας βόλεμα.
Μια αδιαφορία, μια απάθεια, μπροστά σε όσα γεγονότα διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια.
Πουληθήκαμε στο χρήμα, το κάναμε θεό, κι από ένα μέσο να καλυτερεύσουμε τη ζωή μας, το κάναμε αυτοσκοπό, μπήκαμε σε ένα κυνήγι να βρούμε την ευτυχία, τη χαρά μέσα από την απόκτηση υλικών αγαθών.
Σε ένα ασύδοτο καταναλωτισμό χωρίς ουσία και σε έναν ανταγωνισμό ποιος θα αποκτήσει τα περισσότερα.
Δάνειο για σπίτι, δάνειο για αυτοκίνητο, δάνειο για διακοπές…
Να αλλάξουμε επίπλωση στο σπίτι, να έχουμε το καλύτερο κινητό τελευταίας τεχνολογίας, το πιο ακριβό τζιπ, το ρούχο το επώνυμο, κι ότι άλλο μας πλασάρουν μέσα από αυτό το άχρηστο αντικείμενο που έχουμε στο σπίτι μας, την τηλεόραση!
Γίναμε σκλάβοι των επιθυμιών μας, μιας επιφάνειας άνευ ουσίας.
Μια ζωής χωρίς ουσία που ότι κι αν αποκτούσες μετά ένιωθες ένα κενό…
Και δεν ζούσαμε πραγματικά, ούτε απλουστεύσαμε τη ζωή μας, την κάναμε πιο δύσκολη, πιο πολύπλοκη.
Χάσαμε το μπούσουλα! Το « έχω» αντικατέστησε το «είμαι»
Που είναι η αγάπη, η συμπόνια, η χαρά, το συναίσθημα, η ηθική, οι αξίες, η προσφορά και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο;
Οι περισσότεροι άνθρωποι ξέχασαν ότι αυτός είναι ο πραγματικός λόγος της ύπαρξης τους. Τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής κλειστά. Που είναι η συνειδητότητα, η πνευματικότητα;
Πώς να είναι ο άνθρωπος ισορροπημένος κι ευτυχισμένος καλύπτοντας μόνο την υλική του πλευρά;
Μόνο το μυαλό να λειτουργούμε σαν ρομπότ; Που είναι η καρδιά; Καμία επαφή με τη ψυχή μας, περιχαρακωμένοι μέσα σε ένα καβούκι, σε μια πανοπλία, πάντα με το φόβο μη πληγωθούμε, μην πονέσουμε, με ένα θυμό, με έναν εγωισμό.
Φτιάξαμε αυτόν τον κόσμο και δεν σκεφτήκαμε τα παιδιά μας.
Αλλά αν δεν αγαπάς και δεν σέβεσαι τον εαυτό σου πως θα αγαπήσεις το παιδί σου.
Όμως τίποτα δεν γίνεται τυχαία, εμείς δημιουργούμε τη ζωή μας, εμείς μπορούμε να την ανατρέψουμε.
Μήπως μέσα από όλο αυτό το σκοτάδι που περνάμε, στραφούμε προς τον εαυτό μας, αναλάβουμε τις ευθύνες μας, πάρουμε ένα μεγάλο μάθημα και κάνουμε έναν επαναπροσδιορισμό της ζωής μας σε νέα βάση.
Και δούμε τελικά ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το χρήμα και τις πλασματικές ανάγκες που έχουμε δημιουργήσει.
Μπορείς να έχεις τα πάντα από υλικά αγαθά και να είσαι δυστυχισμένος και να μην έχεις μια δραχμή και να περπατάς και να πετάς από ευτυχία! Πιστέψτε με γίνεται!
Είχαμε λανθασμένη αντίληψη για τη ζωή, την αρνηθήκαμε…
Θέλω και πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα!
Μπορεί ποτέ το σκοτάδι να νικήσει το φως;