Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Ο ρόλος του σωτήρα στη ζωή μας



Διαβάζοντας την πολύ καλή ανάρτηση του Δημήτρη στο «Ξάνθη Φιλοσοφείν» http://nekthl.blogspot.com/2010/03/blog-post_20.html
Ήθελα να του αφήσω σχόλιο, αλλά με άγγιξε τόσο το θέμα των ρόλων που το έκανα ανάρτηση.
Ήταν και κάτι που με απασχολεί αυτόν τον καιρό.
Ρόλοι που έχουμε μάθει να παίζουμε, από την οικογένειά μας, από την κοινωνία.
Ο ρόλος του θύματος, ο ρόλος του θύτη, ο ρόλος του σωτήρα.
Όλοι αυτοί οι ρόλοι εναλλάσσονται μέσα στις σχέσεις εξάρτησης.
Ο ρόλος του σωτήρα λοιπόν!
Δεν μιλάμε για βοήθεια, για συμπαράσταση.
Μιλάμε για στήριξη, να υπάρχεις για να δίνεις λύσεις στους άλλους, για να δίνεις δύναμη, να ασχολείσαι μαζί τους, ξεχνώντας τον εαυτό σου.
Καμία σχέση με τον αλτρουισμό.
Γιατί αλτρουισμός έχουν για βάση του την αγάπη.
Ενώ ο ρόλος του σωτήρα το φόβο. Και όλοι οι άλλοι ρόλοι το φόβο βέβαια.
Είναι ο ρόλος που μέσα από αυτόν νιώθεις σημαντικός, δυνατός, ικανός, αλλά δεν είναι αλήθεια.
Στηρίζω σημαίνει: Ότι δεν αφήνω τον άλλο να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του, να εξελιχθεί , γιατί μέσα από αυτό νιώθω σημαντικός, έχω τη δύναμη, έχω την εξουσία, ελέγχω και γίνομαι τόσο απαραίτητος για αυτόν ώστε δεν θα με αφήσει ποτέ.
Φοβάμαι ότι αυτός ο άνθρωπος που στηρίζω, αν επικεντρωθεί στο εαυτό του και αναλάβει την ευθύνη της ζωής του θα τον χάσω.
Φοβάμαι να ασχοληθώ με τον εαυτό μου και ασχολούμαι με τους άλλους.
Δεν είναι πιο δυνατός αυτός που στηρίζει από αυτόν που στηρίζεται, είναι και οι δύο αδύναμοι μέσα στον φόβο. Ο ένας χρησιμοποιεί τον άλλον για να μπορεί να υπάρχει η σχέση εξάρτησης.
Και σίγουρα αυτό δεν είναι αγάπη.
Δυνατός είναι ο άνθρωπος που είναι ο εαυτός του.
Θέλει δύναμη να δεις τις αδυναμίες σου, να φωτίσεις και τα πιο σκοτεινά σου κομμάτια.
Να αφήσεις και να στερηθείς τα παιχνίδια σου, έναν τρόπο για να υπάρχεις μέσα από αυτά, ένα κομμάτι του εγωιστικού, φοβισμένου εαυτού σου.
Ακόμα κι αν τελειώνει μια τέτοια σχέση, ενώ θεωρείς ότι τα έχεις δώσει όλα, χρειάζεται να ακούσεις αυτή τη φωνούλα μέσα σου, να γκρεμίσεις τον εγωισμό σου, να αναλάβεις την ευθύνη σου για όσα έκανες για αυτή τη σχέση , αλλά και για όσα δεν έκανες.
Πότε δεν χαραμιζόμαστε , κάθε σχέση κάτι μας έδωσε παρόλα τα αρνητικά της . Θα πεις ότι χαράμισες τα χρόνια σου μόνο αν δεις το γεγονός μέσα από τον ρόλο του θύματος.
Κι αν γκρεμιστούν όλοι αυτοί οι ρόλοι τότε θα χρειαστεί να μείνουμε με τον πραγματικό μας εαυτό.
Πόσοι από εμάς θέλουμε να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε;



7 σχόλια:

delta είπε...

«Φοβάμαι να ασχοληθώ με τον εαυτό μου και ασχολούμαι με τους άλλους»

Αυτός είναι ο σκοπός του «ρόλου του σωτήρα» όπως τον περιγράφεις.

Να μοιράσουμε τον εαυτό μας, μέσα από τις κάθε είδους σχέσεις που δημιουργούμε, καλούμαστε σ’ αυτή τη ζωή. Για να τον μοιράσουμε όμως πρέπει πρώτα να τον βρούμε.

Ποιο φως μπορούμε να προσφέρουμε στους συνανθρώπους μας αν δεν ανάψουμε προηγουμένως το εσωτερικό μας φως;

Καλό βράδυ Ειρήνη

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Γεια σου Δημήτρη,μόνο τότε προσφέρουμε πραγματικά χωρίς να περιμένουμε ανταπόδωση κι αυτό είναι αγάπη.
Ύπάρχουν όμως άνθρωποι που ποτέ δεν θα αγαπήσουν πραγματικά,που θάβουν τον ανώτερό τους εαυτό.
Όστοσο θέλω να είμαι δεκτική στα συναισθήματα των συνανθρώπων μου.
Ο καθένας δίνει όπως έχει και μπορεί.Καληνύχτα.

ΑΝΘΗ είπε...

Καλημέρα, Ειρήνη μου!

Φοβάμαι ότι θα διαφωνήσω. Ο ρόλος του σωτήρα δεν εμπεριέχει φόβο, αλλά μόνο αγάπη. Όταν θέλεις να σώσεις κάποιον, τον αγαπάς και είσαι έτοιμος να δώσεις τα πάντα, ώστε να είναι εκείνος ικανός να ανταποκρίνεται μόνος του στα μονοπάτια ή τις δυσκολίες της ζωής. Με μια διαφορά όμως: τον στηρίζεις με λόγια και πράξεις, χωρίς να τον ελέγχεις, μια και δεν είσαι Θεός. Μόνο πνοή μπορείς να δώσεις με τη φωνή των λόγων σου,ακόμα και με την παρουσία του δίπλα σου και χωρίς να περιμένεις την παραμικρή ανταπόκριση. Αν φοβάσαι να αφήσεις ελεύθερο κάποιον, δεν τον αγαπάς, ούτε τον στηρίζεις. Γιατί δεν τον ρώτησες: θέλει να σωθεί ή κι ακόμα, θέλει να σωθεί από σένα;

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Γεια σου Ανθή μου,δεν χρειάζεται να φοβάσαι να διαφωνήσεις,το σέβομαι γιατί ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει τα δικά του πιστεύω.
Όλα όσα γράφω είναι δικές μου συνειδητοποιήσεις και είδικά μέσα από την ψυχοθεραπεία,μέσα από ένα ταξίδι ζωής για την δική μου αυτοπραγμάτωση.Ρόλοι και εξαρτήσεις που θέλω να κόψω.
Κι ένας λόγος που δεν έβαλα στο μπλόγκ μου μετριασμό σχόλιου,ήταν για να μπορεί ο καθένας να εκφράζει ελεύθερα την άποψη του.

RedHat είπε...

καλημέρα Ειρήνη μου...
πόσοι απο εμάς θέλουμε να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε;;..
ολοι νομίζω αλλά φοβόμαστε.
Κι εγώ μέσα απο ψυχοθεραπεία προσπάθησα να πολεμήσω την κατάθλιψη και αυτά που έμαθα για τον εαυτό μου με τρόμαξαν.
Ο σωτήρας ειναι θύτης και θύμα ταυτόχρονα ( την έχω βιώσει αυτή την σχέση σ΄ολο της το μεγαλείο ), ωστόσο δεν ειναι μόνο ο φόβος και ο εγωισμός η κινητήρια δύναμη. Υπάρχει και η αγάπη, μόνο που δεν ξέρει να την εκφράσει σωστά.

να έχεις μια ομορφη μέρα.

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Καλημέρα Red Hat!Έτσι είναι όπως τα λες,τους ίδιους ρόλους έχω παίξει κι εγώ όλα αυτά τα χρόνια στη ζωή μου.Η ψυχοθεραπεία είναι ένα σχολείο που μας μαθαίνει να αγαπάμε πρώτα τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να δώσουμε πραγματική αγάπη στους δικούς μας ανθρώπους,στον κόσμο όλο.

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΕΡΑΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ΠΙΟ ΓΛΥΚΑ ΑΠΟ ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ,ΠΙΟ ΓΕΡΑ ΑΠΟ ΑΒΓΑ,ΠΙΟ ΤΥΧΕΡΑ ΑΠΟ ΑΡΝΙΑ :)))))