Κανείς δεν είναι κανενός...

Όλο αυτό τον καιρό νιώθω την ανάγκη να είμαι συνέχεια με τον εαυτό μου.
Κάθε μέρα βγαίνω για περπάτημα και πηγαίνω στη θάλασσα.
Είμαι τόσο τυχερή που ζω στην εξοχή και μπορώ να χαίρομαι τη φύση.
Έτσι λοιπόν χτες, όπως καθόμουν στη παραλία κάτω από ένα πεύκο, θαύμαζα τα μικρά σπουργίτια που πετούσαν και έψαχναν από δω κι από εκεί για τροφή.
Πόσο ελεύθερα, πόσο ξέγνοιαστα!

Οι γονείς τους τα φέρνουν στον κόσμο, τα αναθρέφουν για όσο χρειάζεται μέχρι να μάθουν να πετούν και να μπορούν να βρουν τροφή και τα ελευθερώνουν!
Και εμείς οι άνθρωποι είμαστε τα μόνα πλάσματα στη γη που γεμάτοι φόβο, κρατάμε τα παιδιά μας και τους δικούς μας ανθρώπους εξαρτημένους κοντά μας.

Κι αυτό δεν είναι αγάπη!
Κανείς δεν είναι κανενός… Κανένα πλάσμα δεν μας ανήκει, ούτε τα παιδιά μας.

Ο ρόλος μας είναι να τα φέρουμε στη ζωή, να τα μεγαλώσουμε, να τα μάθουμε να αγαπούν και να προστατεύουν τον εαυτό τους, να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους, να ανοίξουν τα φτερά τους και να φύγουν από τη φωλιά μας.
Κι αντί να γίνει αυτό, φέρνουμε τα παιδιά μας στον κόσμο, ως συνεχιστές της δικής μας πορείας ζωής, ως προέκταση του εαυτού μας, να εκπληρώσουν τις δικές μας επιθυμίες τα δικά μας όνειρα, να ζουν για εμάς, να μας στηρίζουν.
Τους μαθαίνουμε αυτόν το ρόλο ζωής , που αργότερα επαναλαμβάνεται και στις δικές τους οικογένειες.
Και περνούν τα χρόνια και οι ρόλοι μεταφέρονται από γενιά σε γενιά.
Κι εκεί χρειάζεται η δύναμη το θάρρος, αφού πρώτα συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ποιος είναι, να σπάσει δεσμά χρόνων και να κάνει την μεγάλη ανατροπή να ελευθερώσει τον εαυτό του αλλά και όσους ανθρώπους κρατά με τα δεσμά της εξάρτησης, ελεύθερους.
Ελευθερώνω σημαίνει , αφήνω τον άλλον να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του, τον σέβομαι και τον αγαπώ και τον θέλω κοντά μου για αυτό που πραγματικά είναι κι όχι για τον ρόλο που παίζει.
Ο φόβος σημαίνει εξάρτηση, αγάπη σημαίνει ελευθερία.
Για μένα αυτό το Πάσχα είναι τόσο σημαντικό, είναι ένα πέρασμα μέσα από φόβους και ρόλους χρόνων που καθόριζαν ποια είμαι, σε ένα ακόμα βήμα προς την ελευθερία.
Στο όνειρο της ζωής μου, να ζω ελεύθερη, με τον άντρα μου, το παιδί μου, με έναν άλλο τρόπο πια, μέσα στην αγάπη, σε παράλληλους δρόμους, ο καθένας να ζει για τον εαυτό του.

Ο ρόλος του σωτήρα στη ζωή μας

Διαβάζοντας την πολύ καλή ανάρτηση του Δημήτρη στο «Ξάνθη Φιλοσοφείν» http://nekthl.blogspot.com/2010/03/blog-post_20.html

Ήθελα να του αφήσω σχόλιο, αλλά με άγγιξε τόσο το θέμα των ρόλων που το έκανα ανάρτηση.
Ήταν και κάτι που με απασχολεί αυτόν τον καιρό.
Ρόλοι που έχουμε μάθει να παίζουμε, από την οικογένειά μας, από την κοινωνία.
Ο ρόλος του θύματος, ο ρόλος του θύτη, ο ρόλος του σωτήρα.
Όλοι αυτοί οι ρόλοι εναλλάσσονται μέσα στις σχέσεις εξάρτησης.
Ο ρόλος του σωτήρα λοιπόν!
Δεν μιλάμε για βοήθεια, για συμπαράσταση.
Μιλάμε για στήριξη, να υπάρχεις για να δίνεις λύσεις στους άλλους, για να δίνεις δύναμη, να ασχολείσαι μαζί τους, ξεχνώντας τον εαυτό σου.
Καμία σχέση με τον αλτρουισμό.
Γιατί αλτρουισμός έχουν για βάση του την αγάπη.
Ενώ ο ρόλος του σωτήρα το φόβο. Και όλοι οι άλλοι ρόλοι το φόβο βέβαια.
Είναι ο ρόλος που μέσα από αυτόν νιώθεις σημαντικός, δυνατός, ικανός, αλλά δεν είναι αλήθεια.
Στηρίζω σημαίνει: Ότι δεν αφήνω τον άλλο να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του, να εξελιχθεί , γιατί μέσα από αυτό νιώθω σημαντικός, έχω τη δύναμη, έχω την εξουσία, ελέγχω και γίνομαι τόσο απαραίτητος για αυτόν ώστε δεν θα με αφήσει ποτέ.
Φοβάμαι ότι αυτός ο άνθρωπος που στηρίζω, αν επικεντρωθεί στο εαυτό του και αναλάβει την ευθύνη της ζωής του θα τον χάσω.
Φοβάμαι να ασχοληθώ με τον εαυτό μου και ασχολούμαι με τους άλλους.

Δεν είναι πιο δυνατός αυτός που στηρίζει από αυτόν που στηρίζεται, είναι και οι δύο αδύναμοι μέσα στον φόβο. Ο ένας χρησιμοποιεί τον άλλον για να μπορεί να υπάρχει η σχέση εξάρτησης.
Και σίγουρα αυτό δεν είναι αγάπη.
Δυνατός είναι ο άνθρωπος που είναι ο εαυτός του.
Θέλει δύναμη να δεις τις αδυναμίες σου, να φωτίσεις και τα πιο σκοτεινά σου κομμάτια.
Να αφήσεις και να στερηθείς τα παιχνίδια σου, έναν τρόπο για να υπάρχεις μέσα από αυτά, ένα κομμάτι του εγωιστικού, φοβισμένου εαυτού σου.
Ακόμα κι αν τελειώνει μια τέτοια σχέση, ενώ θεωρείς ότι τα έχεις δώσει όλα, χρειάζεται να ακούσεις αυτή τη φωνούλα μέσα σου, να γκρεμίσεις τον εγωισμό σου, να αναλάβεις την ευθύνη σου για όσα έκανες για αυτή τη σχέση , αλλά και για όσα δεν έκανες.
Πότε δεν χαραμιζόμαστε , κάθε σχέση κάτι μας έδωσε παρόλα τα αρνητικά της . Θα πεις ότι χαράμισες τα χρόνια σου μόνο αν δεις το γεγονός μέσα από τον ρόλο του θύματος.

Κι αν γκρεμιστούν όλοι αυτοί οι ρόλοι τότε θα χρειαστεί να μείνουμε με τον πραγματικό μας εαυτό.

Πόσοι από εμάς θέλουμε να δούμε ποιοι πραγματικά είμαστε;

Συναίσθημα, ο δρόμος προς την αγάπη!

Το συναίσθημα είναι το μέσο για να έχουμε επαφή με τον εαυτό μας. Είναι ο τρόπος να επικοινωνήσουμε και πάλι με το παιδί των παιδικών μας χρόνων. Τον ανώτερο μας εαυτό, που με τα χρόνια μάθαμε να ξεχνάμε. Κι άνθρωπος στην εποχή μας είναι δυστυχισμένος όσο ποτέ άλλοτε.
Γιατί έχει χάσει την επαφή με τον εαυτό του.
Είναι κλεισμένος μέσα σε ένα καβούκι , φοβισμένος, πληγωμένος σε μια αμυντική στάση, ετοιμοπόλεμος απέναντι στον συνάνθρωπό του, στην επικοινωνία , στα πάντα.
Κι αναρωτιέται γιατί είναι μόνος, δυστυχισμένος, άδειος.
Ο συναισθηματικός μας κόσμος είναι ο πλούτος μας!
Το συναίσθημα είναι ο δρόμος για να ανακαλύψει ο άνθρωπος αυτό που πάντα είναι , την πραγματική του υπόσταση, την αγάπη!
Κι όταν ανοίγεις το συναίσθημα όλα αλλάζουν, οι στιγμές γίνονται μαγικές! Πλημυρίζεις γαλήνη, συμπόνια.
Οι άνθρωποι έρχονται πιο κοντά σου! Τα παιχνίδια του μυαλού σταματούν και βιώνεις με την καρδιά!
Γιατί να φοβόμαστε τόσο την αγάπη; Είναι τόσο όμορφη! Σου δίνει φτερά, δύναμη, χαρά, πληρότητα, ευτυχία, νόημα στη ζωή!
Ο φόβος υψώνει τοίχους κι αγάπη φτιάχνει γέφυρες!

Έκανα ανάρτηση κι ένα αγαπημένο τραγουδάκι που αυτές τις μέρες το τραγουδώ στον εαυτό μου!Σας το αφιερώνω!

Να ξαναγίνουμε παιδιά!

Όλες αυτές τις μέρες δεν ανάρτησα κάτι. Ήθελα να επικεντρωθώ στον εαυτό μου.
Κάναμε το Σαββατοκύριακο ένα σεμινάριο για το εσώτερο παιδί κι όλα αυτά που βιώσαμε και ακούσαμε σε αυτό είναι μέσα στο μυαλό μου. Σκέψεις και συναισθήματα…
Έτσι λοιπόν είχα τόση ανάγκη να μείνω μόνη μου, όσο το δυνατόν μπορούσα. Να έρθω σε επαφή με τα συναισθήματα μου, τον εαυτό μου, να γυρίσω πίσω στα παιδικά μου χρόνια.
Είχα και μια συζήτηση με τον γιο μου πολύ όμορφη, γεμάτη συναίσθημα!
Μου είπε ότι μας έχει συγχωρέσει για τα λάθη που έχουμε κάνει και εμένα και τον πατέρα του.
Ότι τώρα είναι ευτυχισμένος γιατί στην οικογένειά μας υπάρχει αγάπη!
Πόσο πολύ αγαπούν τα παιδιά τους γονείς τους! Πιστεύω πολύ περισσότερο από ότι οι γονείς τα παιδιά τους!
Παιδιά που είναι εκεί και στηρίζουν τους γονείς τους κι ας έχουν τα ίδια μεγαλώσει.
Πως αντιστρέφονται οι ρόλοι, κι αυτά τα παιδιά χάνουν την παιδικότητα τους και την ξενοιασιά τους.
Όμως τα παιδιά συγχωρούν. Έχουν την δύναμη και την αγάπη και το κάνουν!
Εμείς οι μεγάλοι όχι εύκολα. Ισως και κάποιοι άνθρωποι ποτέ.
Πως όμως περνούν τα χρόνια, μεγαλώνουμε και ότι έχουμε βιώσει έρχεται και πάλι στο προσκήνιο, αλλά δεν είναι το ίδιο.
Πολλές φορές γιγαντώνουμε και διαστρεβλώνουμε ότι έχουμε ζήσει. Γιατί θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα γεγονότα για κάποιο λόγο.
Για να μην αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας.
Για να νιώθουμε θύματα της ζωής και να ελκύουμε την προσοχή των άλλων με τον οίκτο. Γιατί μας αρέσει να είμαστε βολεμένοι.Για να πάρουμε συναίσθημα. Αλυσίδες που δημιουργήσαμε για να περιορίζουμε τον εαυτό μας.

Κι έτσι χειριζόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας. Ήταν ο τρόπος που είχαμε μάθει από παιδιά, γιατί το μάθαμε από τους γονείς μας που ήταν κι αυτοί ανασφαλείς και φοβισμένοι άνθρωποι . Κι ήταν κι ο τρόπος να καταφέρνουμε αυτό που θέλουμε.
Κι είναι τόσο εύκολο τελικά να ζητήσουμε μια αγκαλιά , ένα χάδι όταν νιώθουμε ότι το έχουμε ανάγκη, πάρα να χρησιμοποιούμε διάφορα τεχνάσματα και να ζητιανεύουμε για αγάπη!
Κι ακόμα συνειδητοποιώ ότι, κι αν υπήρχαν δύσκολες στιγμές, πάντα ως μικρά παιδιά είχαμε τον τρόπο να ξεφεύγουμε και να μην μας βαραίνει όλο αυτό.
Υπήρχαν τρόποι όπως το παιχνίδι, η μουσική, η ζωγραφική που μας έκαναν να ξεχνιόμαστε.
Να ξαναγίνουμε παιδιά, να ξαναβρούμε τον ατρόμητο πυρήνα μας, την επαφή με τον εαυτό μας, με την αγάπη, με τα χαρίσματα μας, με τη χαρά, τη φαντασία, τον θαυμασμό, την μαγεία για αυτό το ταξίδι που λέγεται ζωή!
Να σπάσουμε τις αλυσίδες που περιορίζουν τον εαυτό μας και να ζήσουμε το απεριόριστο που είναι η πραγματική μας υπόσταση!

Αγάπη ή φόβος

Oι ανθρώπινες πράξεις έχουν ως κίνητρο στο βαθύτερο επίπεδο τους, δυο συναισθήματα: το φόβο ή την αγάπη.
Αυτά τα δυο μας καθοδηγούν ως μοναδικές σκέψεις της ψυχής.
Κάθε ανθρώπινη πράξη ή σκέψη βασίζεται σε αυτά τα δυο μόνο.
Όλες οι άλλες- σκέψεις ή πράξεις – είναι παραλλαγές με την ίδια πάντα κυτταρική υλη, είτε παράγωγα αυτών των δυο συναισθημάτων.

Αγαπάμε γιατί φοβόμαστε και φοβόμαστε γιατί αγαπάμε.

Το πρώτο πράγμα που φοβόμαστε όταν λέμε αγαπώ, είναι αν θα μας ανταποδοθεί αυτή η αγάπη.
Κι όταν μας ανταποδίδεται, φοβόμαστε μήπως την χάσουμε.
Μας διδάξαν να ζούμε με τον φόβο. Από τον φόβο της επικράτησης του ισχυρότερου, της νίκης του δυνατότερου, έως τον φόβο του θανάτου. Δρούμε και κινούμαστε και μεγαλώνουμε με αυτόν το φόβο.
Αν διδασκόμασταν όμως, αν δρούσαμε, αν καθοδηγούμασταν από το άλλο συναίσθημα, την αγάπη θα παλεύαμε για κάτι περισσότερο από την κενή επιβίωση μας, να είμαστε πάντα οι νικητές και οι επιτυχημένοι. Τότε ίσως βιώναμε την μεγαλύτερη δόξα του ποιοι πραγματικά είμαστε.
Ο φόβος μάς τυλίγει με ρούχα, ενώ η αγάπη μάς κάνει να στεκόμαστε γυμνοί.

Ο φόβος μάς κάνει να κρατάμε γερά και να προσκολλάμε σε ότι έχουμε. Η αγάπη να χαρίζουμε ότι έχουμε.
Ο φόβος σφίγγει δυνατά, η αγάπη αγκαλιάζει τρυφερά.
Ο φόβος φυλακίζει, η αγάπη ελευθερώνει.
Ο φόβος προκαλεί τον πόνο, η αγάπη την ανακούφιση.
Ο φόβος επιτίθεται η αγάπη συγχωρεί και επανορθώνει.
Ο φόβος είναι το συναίσθημα που συστέλλει, συσσωρεύει, κρύβεται, βλάπτει, το βάζει στα πόδια.
Η αγάπη είναι το συναίσθημα, που διαστέλλει, ανοίγει, μοιράζεται, μένει, γιατρεύει, συγχωρεί, σπρώχνει προς τα έξω.
Χαρά, αλήθεια, αγάπη.
Το πρώτο η ύψιστη σκέψη, το δεύτερο ο καθαρότερος λόγος, το τρίτο το υπέρτατο συναίσθημα.
Το ένα οδηγεί το άλλο, και το καθένα υποκαθιστά αρκετές φορές το άλλο.

Απόσπασμα από το βιβλίο "Συζήτηση με το Θεό"