Και θα αφήσω τους στείρους, στη στείρα σιγουριά τους
Θα φύγω χωρίς ν’ αφήσω νέα διεύθυνση
Και θα περπατήσω σε κάποια γυμνή ερημιά
Για να παρατηρήσω τον κόσμο εκεί
Και τότε θα περιπλανιέμαι ξέγνοιαστος
Σαν ένας άνεργος και αχρείαστος Άτλας
Έχω καιρό να γράψω κάτι προσωπικό και να μοιραστώ σκέψεις και συναισθήματα στο μπλογκ μου. Είχα ανάγκη να μείνω λίγο στη σιωπή, στην εσωστρέφεια, για να δω που βρίσκομαι πραγματικά,τι είναι αλήθεια και τι ψευδαίσθηση. Διάβαζα αυτό το ποίημα που βρήκα σε ένα βιβλίο του Dyer και κάτι μου έκανε. Σαν ένας άνεργος και αχρείαστος Άτλας! Έτσι αισθάνομαι αυτό τον καιρό, πολλές ασφάλειες που είχα καταρρέουν οικονομικές και συναισθηματικές γιατί δεν τις χρειάζομαι πια. Οι δικοί μου άνθρωποι τραβούν το δρόμο τους και εγώ το δικό μου και δεν με έχουν ανάγκη.
Τελείωσαν ρόλοι που με προσδιόριζαν χρόνια και με φέρνουν μπροστά στον εαυτό μου, στην ευθύνη του εαυτού μου και στο να ζήσω για μένα και όχι για τους άλλους και μέσα από τους άλλους. Τέλειωσε λοιπόν κι ρόλος του Άτλαντα!
Του ήρωα που στήριζε όλους κι όλα, κι ένιωθε σημαντικός και χρήσιμος μέσα από αυτό τον ρόλο. Πήρα απόφαση ότι για τους γονείς μου δεν μπορώ να κάνω κάτι, πήραν κι αυτοί την αληθινή τους υπόσταση, ο γιος μπήκε είκοσι χρόνων και ο ρόλος της μητέρας τελείωσε. Ο σύζυγος μια χαρά τα πάει, βρίσκεται στην Ιταλία και στην Ισπανία μετά, για επαγγελματικό ταξίδι. Εξελίσσεται και αυτός. Οι σχέσεις έχουν γίνει πιο αληθινές, πιο ανάλαφρες και ουσιαστικές.
Να ήμαστε λοιπόν Ειρήνη! Έλα μου ντε! Και ελεύθερη είμαι, και στον εαυτό μου στηρίζομαι , διαφοροποιημένη πλήρως από τους γονείς μου, είμαι πια ένας άλλος άνθρωπος.
Όμως πόσο παράξενο μου φαίνεται αυτό! Πόσο οικείο χρειάζεται να γίνει!
Δεν υπάρχουν εμπόδια κι όμως τι παράξενη αίσθηση είναι αυτή! Είναι στιγμές που έχει μια θλίψη, νιώθω ότι βρίσκομαι σε ακόμα άλλο ένα μεταβατικό στάδιο στη ζωή μου για την εξέλιξη μου. Μια αλλαγή, μια ευκαιρία για ζωή!
Τώρα στα σαράντα μου, μού ανοίγονται δρόμοι ,που δεν είχα την ευκαιρία να ζήσω στα είκοσι μου χρόνια. Θέλω αυτά τα χρόνια της ωριμότητας που έρχονται να είναι όμορφα, δημιουργικά, χαρούμενα! Δεν θέλω να είμαι από τους ανθρώπους που γερνούν και πονούν για όσα δεν έκαναν, για όσα δεν τόλμησαν από φόβο. Αλήθεια!
Πόσο μας έμαθαν να ζούμε μέσα από τους άλλους, να βάζουμε πρώτα αυτούς και μετά τον εαυτό μας. Ο ρόλος της μάνας! Τα κορίτσια «εκπαιδεύονται» από μικρά να είναι μητέρες. Σου λένε να βάζεις πάνω από όλα το παιδί σου, να ζεις για το παιδί σου, να βλέπεις σε αυτό τον εαυτό σου, να στηρίζεσαι σε αυτό, να προβάλεις σε αυτό όλα σου τα όνειρα, όλες σου τις προσδοκίες, αυτά δηλαδή που συμβαίνουν στις περισσότερες οικογένειες. Ξαφνικά έχω μπροστά μου ένα παλικάρι, που είναι ένας άλλος άνθρωπος, κι όχι εγώ , με όνειρα, με επιθυμίες.
Αλλά κανείς δεν σε μαθαίνει να ζεις για σένα, να είσαι τόσο πλήρης με τον εαυτό σου ώστε όλη αυτή την αγάπη, την αληθινή αγάπη να την δώσεις ολόψυχα στους δικούς σου ανθρώπους, χωρίς να παίζεις παιχνίδια, χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα. Αυτά εν ολίγης! Τα έγραψα όπως μου ήρθαν χωρίς να διορθώσω κάτι, έτσι σκέψεις και συναισθήματα μέσα από την καρδιά!
