Σάββατο 24 Μαρτίου 2012

Ένας άνεργος και αχρείαστος Άτλας!




Κάποια μέρα θα φύγω μακριά και θα είμαι ελεύθερος
 Και θα αφήσω τους στείρους, στη στείρα σιγουριά τους
 Θα φύγω χωρίς ν’ αφήσω νέα διεύθυνση 
Και θα περπατήσω σε κάποια γυμνή ερημιά 
Για να παρατηρήσω τον κόσμο εκεί 
 Και τότε θα περιπλανιέμαι ξέγνοιαστος
 Σαν ένας άνεργος και αχρείαστος Άτλας


 Έχω καιρό να γράψω κάτι προσωπικό και να μοιραστώ σκέψεις και συναισθήματα στο μπλογκ μου. Είχα ανάγκη να μείνω λίγο στη σιωπή, στην εσωστρέφεια, για να δω που βρίσκομαι πραγματικά,τι είναι αλήθεια και τι ψευδαίσθηση. Διάβαζα αυτό το ποίημα που βρήκα σε ένα βιβλίο του Dyer και κάτι μου έκανε. Σαν ένας άνεργος και αχρείαστος Άτλας! Έτσι αισθάνομαι αυτό τον καιρό, πολλές ασφάλειες που είχα καταρρέουν οικονομικές και συναισθηματικές γιατί δεν τις χρειάζομαι πια. Οι δικοί μου άνθρωποι τραβούν το δρόμο τους και εγώ το δικό μου και δεν με έχουν ανάγκη.
 Τελείωσαν ρόλοι που με προσδιόριζαν χρόνια και με φέρνουν μπροστά στον εαυτό μου, στην ευθύνη του εαυτού μου και στο να ζήσω για μένα και όχι για τους άλλους και μέσα από τους άλλους. Τέλειωσε λοιπόν κι ρόλος του Άτλαντα! 
Του ήρωα που στήριζε όλους κι όλα, κι ένιωθε σημαντικός και χρήσιμος μέσα από αυτό τον ρόλο. Πήρα απόφαση ότι για τους γονείς μου δεν μπορώ να κάνω κάτι, πήραν κι αυτοί την αληθινή τους υπόσταση, ο γιος μπήκε είκοσι χρόνων και ο ρόλος της μητέρας τελείωσε. Ο σύζυγος μια χαρά τα πάει, βρίσκεται στην Ιταλία και στην Ισπανία μετά, για επαγγελματικό ταξίδι. Εξελίσσεται και αυτός. Οι σχέσεις έχουν γίνει πιο αληθινές, πιο ανάλαφρες και ουσιαστικές.
 Να ήμαστε λοιπόν Ειρήνη! Έλα μου ντε! Και ελεύθερη είμαι, και στον εαυτό μου στηρίζομαι , διαφοροποιημένη πλήρως από τους γονείς μου, είμαι πια ένας άλλος άνθρωπος.
 Όμως πόσο παράξενο μου φαίνεται αυτό! Πόσο οικείο χρειάζεται να γίνει! 
Δεν υπάρχουν εμπόδια κι όμως τι παράξενη αίσθηση είναι αυτή! Είναι στιγμές που έχει μια θλίψη, νιώθω ότι βρίσκομαι σε ακόμα άλλο ένα μεταβατικό στάδιο στη ζωή μου για την εξέλιξη μου. Μια αλλαγή, μια ευκαιρία για ζωή! 
 Τώρα στα σαράντα μου, μού ανοίγονται δρόμοι ,που δεν είχα την ευκαιρία να ζήσω στα είκοσι μου χρόνια. Θέλω αυτά τα χρόνια της ωριμότητας που έρχονται να είναι όμορφα, δημιουργικά, χαρούμενα! Δεν θέλω να είμαι από τους ανθρώπους που γερνούν και πονούν για όσα δεν έκαναν, για όσα δεν τόλμησαν από φόβο. Αλήθεια! 
Πόσο μας έμαθαν να ζούμε μέσα από τους άλλους, να βάζουμε πρώτα αυτούς και μετά τον εαυτό μας. Ο ρόλος της μάνας! Τα κορίτσια «εκπαιδεύονται» από μικρά να είναι μητέρες. Σου λένε να βάζεις πάνω από όλα το παιδί σου, να ζεις για το παιδί σου, να βλέπεις σε αυτό τον εαυτό σου, να στηρίζεσαι σε αυτό, να προβάλεις σε αυτό όλα σου τα όνειρα, όλες σου τις προσδοκίες, αυτά δηλαδή που συμβαίνουν στις περισσότερες οικογένειες. Ξαφνικά έχω μπροστά μου ένα παλικάρι, που είναι ένας άλλος άνθρωπος, κι όχι εγώ , με όνειρα, με επιθυμίες. 
Αλλά κανείς δεν σε μαθαίνει να ζεις για σένα, να είσαι τόσο πλήρης με τον εαυτό σου ώστε όλη αυτή την αγάπη, την αληθινή αγάπη να την δώσεις ολόψυχα στους δικούς σου ανθρώπους, χωρίς να παίζεις παιχνίδια, χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα. Αυτά εν ολίγης! Τα έγραψα όπως μου ήρθαν χωρίς να διορθώσω κάτι, έτσι σκέψεις και συναισθήματα μέσα από την καρδιά!

11 σχόλια:

Δια Βίου Ανέλιξη ΚοινΣΕπ είπε...

Ίσως γιατί Ειρήνη μου το να μάθεις να ζεις για σένα είναι ένα μάθημα που δεν μπορεί κανένας να σου το μάθει.
Πρέπει να το ανακαλύψεις μόνος σου και σταδιακά

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Καλημέρα Βάσω μου,έχεις δίκιο.
Έχω τόσα πολλά θέλω αλλά και είναι στιγμές που φοβάμαι...
Όλα αυτά τα χρόνια προσδιόριζόμουν μέσα από τους άλλους,ζούσα για τους άλλους.
Τώρα ήρθε η ώρα για μένα και μόνο εγώ μπορώ να κάνω τις αλλαγές που θέλω και μόνο από μένα εξαρτάται η εξέλιξη μου.

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Υπέροχα τα βρίσκω Ειρήνη μου..
Όντως είναι έτσι τα πράγματα και βαδίζεις ήδη μέσα στη μεστή ωριμότητα της σκέψης..
Ένα μόνο είναι αυτό στο οποίο έχω..Ένσταση!!!!!!!!!!!
Πώς και δεν πήγες και συ μια Ιταλία και μία Ισπανία πουλάκι μου;; Δεν θα με κρατούσε απ το ταξίδι ούτε ..βίντσι!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Γεια σου Ρεγγίνα μου!Τι κάνεις;Χαθήκαμε!
Αχ,δεν μπορουσα να πάω γιατί κρατώ ενα μωράκι,αλλα και γιατί ο αντρας μου πηγε μαζί με συνοδηγό λόγω των μεγάλων αποστάσεων.
Αλλιώς υπήρχε περίπτωση να ήμουν εδώ τώρα;
Να είσαι καλά,σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Φιλάκια κοπέλα μου!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Δεν χάνονται Ποτέ όποιο Συναντήθηκαν μια φορά..!

Καλή Κυριακή Ειρήνη μου

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Ρηνη!!!καλο μήνα!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Ναι!Σε εχω στο μυαλό μου και στην καρδιά μου!

Γεια σου!Καλό μήνα και σε σένα φίλη μου!

Thalassenia είπε...

Είσαι ψυχούλα Ειρήνη μου, είσαι δυνατό κορίτσι!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Σε ευχαριστώ Θαλασσένια μου!
Δεν το βάζω κάτω!Θέλω να αλλάξω κι άλλο!
Φιλάκια!

ΕΙΡΗΝΗ είπε...

ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΦΙΛΗ ΜΟΥ. ΤΟ ΠΟΣΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΖΩΗ ΤΟ ΒΛΕΠΩ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ.ΕΛΠΙΖΩ ΕΓΩ ΝΑ ΜΗ ΤΟ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΟΥΤΕ ΣΕ ΜΕΝΑ ΟΥΤΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Καλημέρα!Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Το "ελπίζω" δεν φτάνει,χρειάζεται πολύ δουλειά για να διαφοροποιηθούμε από τους γονείς μας και να μην επαναλαβούμε στις σχέσεις μας όσα βιώσαμε και πήραμε από την οικογένεια μας στην παιδική μας ηλικία,ωστε να μην μεγαλώσουμε με τον ίδιο τρόπο τα παιδιά μας.
Να έχουμε τη δύναμη να αλλαξουμε και να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, ο εαυτός μας κι όχι αυτό που μας "προγραμμάτισαν" να είμαστε μεσα από εξαρτήσεις και ανασφάλειες.