Ακόμα και η Κουκουβάγια θέλει αγάπη!

'Ενα βίντεο που είδα στην τηλεόραση και μου άρεσε πολύ!
Ακόμα και τα "άγρια" ζώα έχουν ανάγκη από αγάπη και τρυφερότητα!

Κάποιοι άνθρωποι παραμένουν πληγωμένα παιδιά

Είναι κάποιοι άνθρωποι τι κι αν έχουν ενηλικιωθεί χρόνια τώρα, δεν έχουν μεγαλώσει συναισθηματικά.

Είναι  πληγωμένα παιδιά  από την παιδική τους ηλικία που δεν μπόρεσαν ποτέ να κλείσουν οι πληγές τους και πορεύτηκαν στη ζωή με αυτές.

Ότι κι αν πέρασαν είναι ακόμα εδώ, ζουν το παρόν τους μέσα από το εφιαλτικό παρελθόν. Πότε δεν μπορούν να ζήσουν στο τώρα…

Τα φαντάσματα  προηγούμενων χρόνων είναι πάντα εδώ  όταν κι αν συμβεί.

Έχεις μπροστά σου έναν ενήλικο αλλά ουσιαστικά βλέπεις ένα παιδί ανασφαλές, τρομαγμένο, θυμωμένο, αδύναμο, πληγωμένο που δεν μπορεί να εμπιστευτεί, να χαρεί, να αγαπήσει αληθινά και ουσιαστικά να ζήσει.

Ο φόβος σε όλο του το μεγαλείο!

Κι όταν ακόμα αυτοί οι πληγωμένοι άνθρωποι γίνονται γονείς τότε οι ρόλοι αντιστρέφονται.

Το παιδί γίνεται γονιός για τους γονείς που δεν μπόρεσαν ποτέ να μεγαλώσουν.

Παιδί σε ρόλο γονέα.

Πόσο μεγάλο βάρος είναι για αυτό να στηρίζει το γονιό ειδικά την μητέρα, να της δίνει νόημα να ζει, ειδικά όταν η σχέση με τον πατέρα είναι δυσλειτουργική έως ανύπαρκτη.

Αυτό το παιδί να καταπιέζει συνεχώς τον εαυτό του  να είναι το ιδανικό παιδί για να ικανοποιεί τους γονείς του, για να μπορεί να  έχει την αποδοχή και την αγάπη τους.
 Για αυτό το παιδί οι γονείς του είναι όλος του ο κόσμος!

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ίσως γιατί τα έζησα και βλέποντας την μητέρα μου πια  να επιθυμεί να φύγει από τη ζωή σιγά- σιγά, συνειδητοποιώ ακόμα μια φορά  το  ρόλο που είχα επωμιστεί εδώ και χρόνια, πόσο την στηρίζω και πόσο πολύ θέλω να το αλλάξω όλο αυτό.

Αλλά και πόσο το παρατηρώ να συμβαίνει μέσα σε οικογένειες, σε δικούς μου ανθρώπους αλλά δεν έχω το δικαίωμα να ανακατεύομαι στις ζωές των άλλων, απλά ποτέ δεν ξέρεις διαβάζοντας το κάποιος άνθρωπος κάπου να βοηθηθεί.

Μου είπες προχτές μητέρα ότι ήμουν η ζωή σου…

Άρχισες να μου μιλάς και πάλι για τη ζωή σου, για τα γεγονότα της παιδικής σου ηλικίας που δεν ξεπέρασες ποτέ ...

Μπορεί να είχα μπροστά μου μια γυναίκα εβδομήντα πέντε ετών αλλά αληθινά είχα  μπροστά μου το πληγωμένο κοριτσάκι των πέντε ετών.

Σου χάιδεψα τα μαλλιά κι έφυγα, δεν μπορούσα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο για σένα ήρθε η ώρα να ζήσω για μένα.

Δεν ήθελα να είμαι η ζωή σου, ήθελα η ζωή σου να ήσουν εσύ η ίδια για τον εαυτό σου.

Είναι μεγάλο βάρος να ζούμε για τους άλλους και μέσα από τους άλλους.

 Σε αυτή τη ζωή ερχόμαστε να ζήσουμε για εμάς.

Βάζω φωτογραφίες δικές μου από τα παιδικά μου χρόνια.

Είναι μια επιλογή μιας και δεν θέλω να ξαναβάλω εικόνες από το google λόγω πνευματικών δικαιωμάτων. 

Αλλά και σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ένα στόχο ζωής να κάνω αυτό το παιδί όσο πιο ανεξάρτητο,χάρουμενο και ευτυχισμένο γίνεται!

Είμαι ο εαυτός μου-ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΣΑΤΙΡ

Είμαι εγώ.

Σ’ όλο τον κόσμο δεν υπάρχει κανένας άλλος ακριβώς σαν κι εμένα. Υπάρχουν άνθρωποι, που μου μοιάζουν σε μερικά σημεία, αλλά κανένας δεν είναι ολότελα όμοιος με εμένα. Επομένως ότι προέρχεται από εμένα είναι απόλυτα δικό μου γιατί εγώ μόνος μου το διάλεξα. Μου ανήκει ότι έχω: το σώμα μου και όλα όσα κάνει, το μυαλό μου με τις ιδέες του και τις σκέψεις του, τα μάτια μου και οι εικόνες όσων βλέπουν, τα συναισθήματά μου, όποια κι αν είναι αυτά: θυμός, χαρά, αποκάρδιωση, αγάπη, απογοήτευση, ενθουσιασμός, το στόμα μου και τα λόγια που ξεστομίζω: ευγενικά, γλυκά ή σκληρά, σωστά ή λαθεμένα. Η φωνή μου δυνατή ή σιγανή και όλες μου οι πράξεις, άσχετα αν κατευθύνονται προς εμένα ή προς τους άλλους.

Δικές μου είναι όλες μου οι φαντασιώσεις, τα όνειρά μου, οι ελπίδες μου, οι φόβοι μου.

Δικοί μου οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες μου και όλες μου οι αποτυχίες και τα λάθη μου.

Γιατί σε μένα ανήκει όλος ο εαυτός μου, μπορώ να γνωριστώ βαθιά, στενά μαζί του. Έτσι μπορώ να τον αγαπάω και να ‘μαι φίλος μαζί του, με όλες τις πλευρές. Μπορώ λοιπόν να βάλω όλο τον εαυτό μου να δουλέψει για το συμφέρον μου. Μερικές πλευρές του εαυτού μου με βάζουν σε απορία, το ξέρω και άλλες μου είναι τελείως άγνωστες. Όσο όμως διατηρώ φιλικές σχέσεις μαζί του και τον αγαπάω, μπορώ με θάρρος και ελπίδα να αναζητώ λύσεις για τα αινίγματα και τρόπους για να ανακαλύψω πιο πολλά πράγματα για μένα. Όπως κι αν μοιάζω κι αν φαίνομαι, ότι λέω και κάνω, ότι σκέφτομαι κι αισθάνομαι σε οποιαδήποτε στιγμή, όλα αυτά είμαι εγώ. Κι αυτό είναι κάτι αυθεντικό και δείχνει που βρισκόμουν εκείνη τη στιγμή.

Όταν αργότερα εξετάσω πώς έμοιαζα και πώς φαινόμουν, τι έκανα και τι είπα, τι σκέφτηκα και πως αισθάνθηκα, κάποια σημεία μπορεί να είναι ακατάλληλα. Μπορώ να τα πετάξω τα ακατάλληλα και να κρατήσω όσα αποδείχθηκαν κατάλληλα και να εφεύρω κάτι καινούριο για να αντικαταστήσω ότι πέταξα.

Βλέπω, ακούω, αισθάνομαι, σκέπτομαι, λέγω και πράττω.

Έχω τα εργαλεία που χρειάζομαι για να επιζήσω, να ‘μαι κοντά με τους άλλους, να ‘μαι παραγωγικός, να καταλαβαίνω και να βάζω σε τάξη μες το νου μου το πλήθος των ανθρώπων και των πραγμάτων έξω από εμένα.

Είμαι κύριος του εαυτού μου και, επομένως, μπορώ να τον οργανώσω.

Είμαι εγώ και είμαι πολύ εντάξει.

ΒΙΡΤΖΙΝΙΑ ΣΑΤΙΡ

Παυλοπέτρι Λακωνίας

Αν και τα πρώτα χρόνια δεν είχα και την καλύτερη σχέση με τα Βάτικα Λακωνίας- δηλαδή με τους ανθρώπους του, αλλάζοντας με τα χρόνια ως άνθρωπος, άλλαξε κι αυτό!

Άρχισα να βλέπω με άλλο μάτι αυτόν τον τόπο!

Ανακάλυψα ένα πολύ πρόσφατο ντοκιμαντέρ του BBC που αναφέρεται στην βυθισμένη πόλη στο Παυλοπέτρι Λακωνίας, κοντά στην Νεάπολη Βοιών και ακόμα πιο κοντά στην όμορφη Ελαφόνησο!

Αξίζει πραγματικά να το δείτε κι ας μην έχει ελληνικούς υπότιτλους.

Για περισσότερες πληροφορίες ρίξτε μια ματιά εδώ:

http://www.pinnokio.gr/2011/10/blog-post_1829.html

Έτσι για να μην ξεχναμε τι όμορφη πατρίδα που έχουμε, πόσο αξίζει και δυστυχώς που φτάσαμε!