Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Adele- Rolling in the deep




Το ακούω ξανά και ξανά! Αν και είναι περσινό τραγούδι,τώρα το ανακάλυψα και  μου αρέσει πάρα πολύ!

Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Διαφημίσεις ίντερνετ και εξάρτηση...και ο φόβος να ζεις!




Κοιτάζω αυτή τη διαφήμιση ξανά και ξανά.
Στην αρχή μπορεί να γελάσεις λίγο μετά αν τη δεις πιο βαθιά, θα δεις έναν νέο άνθρωπο που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το ίντερνετ, είναι τόσο εξαρτημένος που δεν μπορεί να χαρεί την απλότητα,την ομορφιά τη γαλήνη που του προσφέρει η φύση.
Να βρίσκεσαι σε αυτό το όμορφο καφενεδάκι μέσα στη θάλασσα, μπροστά στο κύμα και να μη μπορείς να το απολαύσεις!
Να απολαύσεις ακόμα και τη στιγμή που είσαι μόνος με τον εαυτό σου, πέρα από κάθε θόρυβο από οτιδήποτε καθημερινό, κουραστικό.
Απλά να ζεις τη στιγμή!Όμως η πλύση εγκεφάλου που γίνεται μέσα από την τηλεόραση είναι απίστευτη! Υπάρχουν πάρα πολλές διαφημίσεις εταιριών παροχής ίντερνετ, που σε παροτρύνουν να έχεις ίντερνετ σε κάθε στιγμή της ζωής σου.





Έψαχνα ένα βίντεο με ένα ζευγάρι που η σύντροφος κλείνει δωμάτιο σε ένα όμορφο ξενοδοχείο χωρίς τηλεόραση και ίντερνετ και ο σύντροφος τρέχει να προμηθευτεί από κάποιο κατάστημα ασύρματο στικάκι για ίντερνετ.
Δεν μπορεί να απολαύσει την ηρεμία, την επαφή με τη  γυναίκα του, την επικοινωνία, τον έρωτα αυτό το θεϊκό νησί!
Ο κόσμος δεν είναι έτσι, η ζωή δεν είναι αυτή που μας πλασάρουν μέσα από μια εικονική πραγματικότητα.
Είναι η αληθινή σχέση με τον εαυτό μας, με τον σύντροφο μας, με τους φίλους και συνανθρώπους μας.
Το ίντερνετ είναι ένα μέσο επικοινωνίας, αλλά θέλει ένα μέτρο και μια αυτοπειθαρχία, θέλει μια συνειδητότητα για να μπορείς να βάλεις ένα όριο πόσο και πότε χρειάζεται να το χρησιμοποιείς για να μη χάνεις στιγμές από τη ζωή σου!

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Το παιδί που μεγάλωσε...




Την εβδομάδα που μας πέρασε έκλεισε ένας σημαντικός γεγονός στη ζωή μου.
Η ψυχοθεραπεία. Βέβαια μπορεί να τελείωσαν αυτά τα τέσσερα συναρπαστικά χρόνια αλλά η εξέλιξη του ανθρώπου δεν σταματά μέχρι να κλείσει τα μάτια του για πάντα.
Το ομορφότερο ταξίδι στη ζωή είναι αυτό της αναζήτησης του εαυτού, της ψυχής, κι ας χρειάζεται να περάσεις μέσα από πόνο και σκοτάδι, μέσα από το χάος,  όλο αυτό το καινούριο που θα αναγεννηθεί δεν περιγράφεται!
Πήγα το 2007 και παρόλο τα τριάντα πέντε μου χρόνια, συναισθηματικά ήμουν ένα παιδί των πέντε ετών. Αφάνταστα τρομαγμένη, μέσα στη θλίψη χωρίς να βλέπω κάπου φως. Μην έχοντας ιδέα τι είναι εαυτός γιατί  ήμουν πλήρως ταυτισμένη με τους γονείς μου, ιδιαίτερα με την μητέρα μου, ζώντας μέσα από το «πρέπει» μέσα σε καλούπια και σε ρόλους που με έπνιγαν μέρα με τη μέρα, ένιωθα χαμένη, διαλυμένη σε κομμάτια…
Κι αυτό το μικρό φοβισμένο παιδί, μάζεψε τα κομμάτια του μέσα από πολύ πόνο, ανακάλυψε τον εαυτό του που δεν είχε ιδέα τι σήμαινε αυτό.
Μπόρεσε να γιατρέψει τις πληγές του, συγχωρώντας τον εαυτό του και τους άλλους, μέσα σε ένα κλίμα αγάπης και αποδοχής που υπήρξε μέσα στην ομάδα και ειδικά από την ψυχοθεραπεύτρια που πήρε ένα ρόλο μάνας, μπόρεσε να ανοίξει το συναίσθημα του, να μοιραστεί τα εσώψυχά του και αυτόν τον πόνο να τον κάνει δύναμη και να ωριμάσει, και να σταματήσει να αναζητά μια μάνα και ένα πατέρα να το αγαπήσουν, να το στηρίζουν και να το προστατεύουν αλλά αυτό το παιδί να είναι αυτό ο γονιός για τον εαυτό του. Και τότε ανακάλυψε ότι μεγάλωσε! 
Μεγάλωσα! Μπορεί να φαίνεται αστείο αλλά πόσοι άνθρωποι γύρω μας μπορεί ηλικιακά να είναι ώριμοι αλλά συναισθηματικά παραμένουν μικρά παιδιά που αναζητούν την αγάπη που δεν πήραν από τους γονείς τους, πονούν και υποφέρουν γι’ αυτό, έχουν θυμό και μέσα από τις σχέσεις τους είτε φιλικές είτε συντροφικές ψάχνουν αυτή τη μάνα ή τον πατέρα που θα ήθελαν να έχουν. Σχέσεις εξαρτημένες, χωρίς να μπορούν να αγαπήσουν πραγματικά τους ανθρώπους που έχουν δίπλα τους, αλλά τον ρόλο που τους προβάλουν. Κι έτσι η ψυχή τους μένει πάντα με ένα κενό, απογοητευμένη γιατί ο συνάνθρωπος τους δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις τους, σε όλο αυτό που είχαν φτιάξει στο μυαλό τους.
Και αν δεν το συνειδητοποιήσουν σε όλη τους τη ζωή θα επαναλαμβάνεται το ίδιο παιχνίδι…και πάντα θα έχουν ένα κενό μέσα στη ψυχή τους.
 Ένα θυμό και ένα φόβο και τη γνωστή απογοήτευση ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι, ότι δεν υπάρχουν σχέσεις, ότι δεν υπάρχει αγάπη σε αυτόν τον κόσμο. Και κάθε φορά θα επιλέγουν ανθρώπους για να τους επιβεβαιώσουν αυτόν τον κανόνα.
Αλήθεια, η πιο σημαντική σχέση της ζωής του ανθρώπου είναι οι γονείς, και ιδιαίτερα η σχέση μητέρας - παιδιού.
Τι ωραία θα ήταν οι γονείς να ήταν συνειδητοποιημένοι και ισορροπημένοι για να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί!
Σίγουρα υπάρχουν και τέτοιοι γονείς, όμως ο κόσμος δεν είναι τέλειος , πολλές φορές φέρνουμε στον κόσμο ένα παιδί εγωιστικά για να γεμίσουμε το κενό της δικής μας εξέλιξης, για να αναπληρώσει ένα κομμάτι του εαυτού μας, κανείς γονιός δεν είναι τέλειος  ας γίνουμε εμείς γονείς για το εσώτερο μας παιδί, ας το αγκαλιάσουμε με αγάπη να ακούσουμε τα θέλω του, τους φόβους του, τις ανασφάλειες του, να το αποδεχτούμε για να  βρούμε γαλήνη στη ψυχή μας.


Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη ψυχολόγο μου αλλά και στην ομάδα μου, στην Μαρία και την Λία που με βοήθησαν πάρα πολύ αυτά τα χρόνια και έχω την τύχη να τις έχω φίλες, σας  αγαπώ πολύ!