Τα τελευταία χρόνια νιώθω το Πάσχα να είναι μια γιορτή που αγγίζει τη ψυχή μου πάρα πολύ.
Τα Θεία Πάθη, ο Γολγοθάς, η Σταύρωση, η Ανάσταση , το Πάσχα.
Χρόνια πριν ζώντας στην άγνοια, ήταν μια γιορτή χωρίς κάποια ιδιαίτερη ουσία για μένα δεν με άγγιζε ψυχικά και ήταν κάτι έξω από μένα.
«Ένα καταναγκαστικό έργο» λόγω άγνοιας από την οικογένεια και κυρίως από τους εκπροσώπους της εκκλησίας.
Κυρίως λειτουργώντας μέσα από «πρέπει» χωρίς να γνωρίζω το βαθύτερο νόημα των πραγμάτων όχι μόνο για το Πάσχα αλλά και για άλλα γεγονότα της ζωής μου.
Χαιρόμουν πολύ όμως όταν έκανα Πάσχα στο χωριό μαζί με τα αγαπημένα πρόσωπα. Στεναχωριόμουν όταν ήμουν παιδί και σκεφτόμουν τι υπέφερε ο Χριστός στον Σταυρό.
Θα μου πείτε: Τώρα θυμήθηκες το Πάσχα , πάει πέρασε!
Μπορεί να πέρασε πριν λίγες μέρες ημερολογιακά.
Όμως είναι κάτι που το βιώνει κάθε άνθρωπος που βρίσκεται εν ζωή.
Κάθε άνθρωπος σηκώνει τον δικό του Σταυρό, ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά, σταυρώνεται, υποφέρει, θρηνεί. Είναι η ψυχή του που υποφέρει και ζητά τη Λύτρωση, την Ανάσταση , την Αιώνια ζωή.
Δύο συγκλονιστικά γεγονότα αυτών των ημερών, ο μικρούλης που χάθηκε το βράδυ της Ανάστασης από τη φωτοβολίδα, τόσο ξαφνικά.
Η απώλεια ενός πολύ νέου ανθρώπου που ήταν συγγενής αγαπημένων μας φίλων, με έναν τρόπο τόσο ξαφνικό, μια απώλεια τόσο τραγικά αναπάντεχη που δεν σου αφήνει περιθώρια να το αποδεχτείς, να αποχαιρετήσεις.
Νιώθοντας μέσα μου ότι τίποτα δεν γίνεται τυχαία, και πιστεύοντας ότι ακόμα και τα πιο τραγικά γεγονότα γίνονται εν σοφία Θεού.
Αυτές οι δοκιμασίες συμβαίνουν για την εξέλιξη της ψυχής των ανθρώπων.
Μέσα από το χάος, το πένθος, τον αβάσταχτο πόνο ο άνθρωπος μπορεί να ξαναγεννηθεί, δύναμη του η πίστη στον εαυτό του, η πίστη στο Θεό, η «παρεξηγημένη»εσωστρέφεια, η στροφή βαθιά μέσα στον εαυτό του,στη ψυχή του, χωρίς άρνηση (αν και αρχικά αυτή είναι η πρώτη αντίδραση μπροστά στην απώλεια) με αποδοχή για όσα βιώνει, με υπομονή, θα οδηγηθεί στην λύτρωση στην Ανάσταση, στο πέρασμα (Πάσχα) στην απέναντι όχθη. Θα είναι πια ένας άνθρωπος καινός.
