Στο νησί της Γαύδου, στον οικισμό Βατσιανά, ζουν περισσότερα από 10χρόνια, εφτά Ρώσοι. Στην πλειοψηφία τους πυρηνικοί επιστήμονες, που βρέθηκαν στο Τσέρνομπιλ, ώστε να αξιολογήσουν την καταστροφή. Από τους ελάχιστους που επέζησαν του πυρηνικού όλεθρου, αποφάσισαν να ζήσουν στην Γαύδο, στο νοτιότερο μέρος της Ελλάδας, εφαρμόζοντας ένα πρότυπο τρόπο ζωής, βασισμένο στη χρήση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και κυρίως «σε όσα τους προσφέρει η ίδια η φύση».
Για τους 7 «νέους» κατοίκους του νησιού, η Γαύδος είναι το μέρος όπου μπόρεσαν να εφαρμόσουν τα επιστημονικά τους «πιστεύω» στην πράξη, δημιουργώντας, φιλοσοφώντας, δουλεύοντας, ανακαλύπτοντας μέσα από τη φύση για την ζωή. Μέλημά τους είναι η προσωπική τους συμβολή στο νησί και στους κατοίκους, που με τόση θέρμη τους υποδέχτηκαν και αγκάλιασαν.
«Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε βρει καλύτερο μέρος στο κόσμο για να ζήσουμε από τη Γαύδο. Εδώ κάνουμε τα πάντα, όλες τις δουλειές. Είμαστε επιστήμονες, φιλόσοφοι, εργάτες, μηχανικοί αυτοκινήτων.
Αν και οι ίδιοι μίλησαν αρχικά για ένα «πείραμα» που επιχειρούν στο νησί, γρήγορα ανέπτυξαν τη δική τους καθημερινότητα, επενδύοντας με ιδέες και κατασκευές στο χώρο που τους «φιλοξενεί» πάνω από μία δεκαετία.
Το σπίτι τους, χτισμένο στα Βατσιανά από τους ίδιους, βρίσκεται στο υπέδαφος κάτω από μία αυτοσχέδια καταπακτή. Επιστημονικά αρχεία, βιβλία, αλλά και χώροι ξεκούρασης έχουν τη δικής τους θέση. Αξιοποιώντας την αιολική ενέργεια έχουν φτιάξει το δικό τους ανεμόμυλο, που βρίσκεται στην αυλή του σπιτιού, ενώ για έκτακτες περιστάσεις -και μόνο- υπάρχει μία ντιζελογεννήτρια. Την έλλειψη νερού που αποτελεί σοβαρό πρόβλημα κυρίως σε ακριτικά νησιά , «καταπολεμούν» με την αφαλάτωση του θαλασσινού νερού και με μία συσκευή συμπύκνωσης της ατμοσφαιρικής υγρασίας... φερμένη από τα μέρη τους.
Διάφορες παράξενες κατασκευές έχουν την τιμητική τους στο σπίτι των επιστημόνων. Ένας θερμοσίφωνας, φτιαγμένος από άδεια γυάλινα μπουκάλια σε σχήμα πυραμίδας, ζεσταίνει το νερό που καταλήγει στη ντουζιέρα, ενώ μία συσκευή που λειτουργεί με κρητική «τσικουδιά» αντικαθιστά την οξυγονοκόλληση.
Στο σπίτι τους δεν θα χρειαστεί ποτέ να εγκαταστήσουν κλιματιστικό, όση ζέστη κι αν έχει. Φύκια, λάσπη και πέτρες έχουν μονώσει με εξαιρετικό τρόπο την ταράτσα, καταφέρνοντας να διατηρούν εσωτερική θερμοκρασία 10 βαθμούς μικρότερη από την εξωτερική.
Παράλληλα, δεν αρκούνται σε κατασκευές απαραίτητες για την διευκόλυνση της καθημερινότητας. Έχουν δημιουργήσει μία δεξαμενή με καθρέφτες σε διαφορετικές γωνίες. Τοποθετώντας μία λάμπα κάθετα, το βράδυ το σημείο γίνεται ορατό «ακόμα και από τους δορυφόρους», ενώ -όπως υποστηρίζουν- «το έκαναν για πλάκα όπως και πολλά άλλα».
Με μεθόδους διαβίωσης πρωτότυπες και φιλικές προς το περιβάλλον προσπαθούν να συμβάλλουν όσο μπορούν στην ενεργειακή αυτονομία του νησιού. Με την ίδια αποφασιστικότητα που αρνήθηκαν να υποβληθούν σε χημικές φαρμακευτικές αγωγές, λόγω της έκθεσης στη ραδιενέργεια, επιλέγοντας ένα πιο «καθαρό» τρόπο ζωής.
πηγή tvxs.gr
Βλέποντας το σχετικό βίντεο σε πρωινή εκπομπή στην τηλεόραση πριν δυο μέρες και σε σχέση με τα τραγικά γεγονότα στην Ιαπωνία, πολλές σκέψεις τριγυρίζουν στο μυαλό μου αλλά και μια διαίσθηση ότι η ανθρωπότητα θα επιστρέψει στον αυθεντικό τρόπο ζωής κοντά στη φύση , χωρίς την τεχνολογική εξέλιξη, χωρίς καταναλωτικά αγαθά.
Εκεί που ο άνθρωπος είναι ευτυχισμένος μέσα από το «είμαι» κι όχι από το «έχω».
Στον τρόπο ζωής που ζούσαν και οι πρόγονοί μας και έχουμε ξεφύγει τραγικά οι σημερινοί άνθρωποι.
Δεν είμαι άνθρωπος που με θρέφει η τρομολαγνεία , όμως νιώθω ότι αυτή η νοσηρή κατάσταση του ανθρώπου να υπερκαταναλώνει, να ζει χωρίς συνειδητότητα, χωρίς πνευματική υπόσταση, με εγκλωβισμένο το συναίσθημα, με ένα τεράστιο κενό μέσα στην ψυχή του που προσπαθεί να γεμίσει με όλο περισσότερα καταναλωτικά αγαθά, που ουσιαστικά ζει με το μυαλό του και προσπαθεί να ικανοποιήσει τον εγωισμό του και να νιώθει άξιος και σημαντικός μέσα από το «έχω», θα τερματιστεί.
Και χρειάζεται να τερματιστεί αν θέλουμε να σωθούμε, να αφυπνιστούμε.
Συνήθως οι αλλαγές αυτές γίνονται μέσα από δύσκολες καταστάσεις, γεγονότα που φέρνουν πόνο και χάος, όμως μέσα από το χάος έρχεται η δημιουργία ενός ανθρώπου ολοκληρωμένου, ευτυχισμένου από την πληρότητα της ψυχής του, των συναισθημάτων του, της αγάπης.
Η εξέλιξη της ψυχής μέσα από την αντίθεση, για να εκτιμήσουμε τα αληθινά, τα ουσιαστικά κι ότι τελικά αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε για να υπάρχουμε είναι αυτά έχουμε μέσα στην καρδιά μας.
