Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Κάποιοι άνθρωποι παραμένουν πληγωμένα παιδιά




Είναι κάποιοι άνθρωποι τι κι αν έχουν ενηλικιωθεί χρόνια τώρα, δεν έχουν μεγαλώσει συναισθηματικά.
Είναι  πληγωμένα παιδιά  από την παιδική τους ηλικία που δεν μπόρεσαν ποτέ να κλείσουν οι πληγές τους και πορεύτηκαν στη ζωή με αυτές.
Ότι κι αν πέρασαν είναι ακόμα εδώ, ζουν το παρόν τους μέσα από το εφιαλτικό παρελθόν. Πότε δεν μπορούν να ζήσουν στο τώρα…
Τα φαντάσματα  προηγούμενων χρόνων είναι πάντα εδώ  όταν κι αν συμβεί.
Έχεις μπροστά σου έναν ενήλικο αλλά ουσιαστικά βλέπεις ένα παιδί ανασφαλές, τρομαγμένο, θυμωμένο, αδύναμο, πληγωμένο που δεν μπορεί να εμπιστευτεί, να χαρεί, να αγαπήσει αληθινά και ουσιαστικά να ζήσει.
Ο φόβος σε όλο του το μεγαλείο!
Κι όταν ακόμα αυτοί οι πληγωμένοι άνθρωποι γίνονται γονείς τότε οι ρόλοι αντιστρέφονται.
Το παιδί γίνεται γονιός για τους γονείς που δεν μπόρεσαν ποτέ να μεγαλώσουν.
Παιδί σε ρόλο γονέα.
Πόσο μεγάλο βάρος είναι για αυτό να στηρίζει το γονιό ειδικά την μητέρα, να της δίνει νόημα να ζει, ειδικά όταν η σχέση με τον πατέρα είναι δυσλειτουργική έως ανύπαρκτη.
Αυτό το παιδί να καταπιέζει συνεχώς τον εαυτό του  να είναι το ιδανικό παιδί για να ικανοποιεί τους γονείς του, για να μπορεί να  έχει την αποδοχή και την αγάπη τους.
 Για αυτό το παιδί οι γονείς του είναι όλος του ο κόσμος!
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Ίσως γιατί τα έζησα και βλέποντας την μητέρα μου πια  να επιθυμεί να φύγει από τη ζωή σιγά- σιγά, συνειδητοποιώ ακόμα μια φορά  το  ρόλο που είχα επωμιστεί εδώ και χρόνια, πόσο την στηρίζω και πόσο πολύ θέλω να το αλλάξω όλο αυτό.
Αλλά και πόσο το παρατηρώ να συμβαίνει μέσα σε οικογένειες, σε δικούς μου ανθρώπους αλλά δεν έχω το δικαίωμα να ανακατεύομαι στις ζωές των άλλων, απλά ποτέ δεν ξέρεις διαβάζοντας το κάποιος άνθρωπος κάπου να βοηθηθεί.
Μου είπες προχτές μητέρα ότι ήμουν η ζωή σου…
Άρχισες να μου μιλάς και πάλι για τη ζωή σου, για τα γεγονότα της παιδικής σου ηλικίας που δεν ξεπέρασες ποτέ ...
Μπορεί να είχα μπροστά μου μια γυναίκα εβδομήντα πέντε ετών αλλά αληθινά είχα  μπροστά μου το πληγωμένο κοριτσάκι των πέντε ετών.
Σου χάιδεψα τα μαλλιά κι έφυγα, δεν μπορούσα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο για σένα ήρθε η ώρα να ζήσω για μένα.
Δεν ήθελα να είμαι η ζωή σου, ήθελα η ζωή σου να ήσουν εσύ η ίδια για τον εαυτό σου.
Είναι μεγάλο βάρος να ζούμε για τους άλλους και μέσα από τους άλλους.
 Σε αυτή τη ζωή ερχόμαστε να ζήσουμε για εμάς.



Βάζω φωτογραφίες δικές μου από τα παιδικά μου χρόνια.
Είναι μια επιλογή μιας και δεν θέλω να ξαναβάλω εικόνες από το google λόγω πνευματικών δικαιωμάτων. 
Αλλά και σε ένα βαθύτερο επίπεδο, ένα στόχο ζωής να κάνω αυτό το παιδί όσο πιο ανεξάρτητο,χάρουμενο και ευτυχισμένο γίνεται!

7 σχόλια:

η Γοργονα mare mare είπε...

Ψυχή μου!!Υπέροχη!!
Αναγνωρίζω πολλά στοιχεία του εαυτού μου!!
Δεν είσαι μόνη σου!!
Πράγματι πρέπει να ζήσεις για σένα.
Μεταξύ μας ο καθένας ζει για τον εαυτό του,απλά δεν θέλει να χάσει και τους γύρω του γιαυτό δεν το λέει και δεν το δείχνει.

Όσο για τη μητέρα σου να ξέρεις πως καμαρώνει που εσύ μπορείς και το ξέρεις και το λες.Αυτή δεν το έκανε ποτέ όπως κι η δική μου.
Για κείνες είναι αυτό μια ατέλειωτη Ιστορία που μας την λένε και δεν είναι και ποτέ σαφής και συγκεκριμένη.
Φιλάκια πολλά
Μου λείπεις!!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Αχ Γοργονίτσα μου με συγκίνησες!
Δεν ξέρω να καμαρώνει και δεν με νοιάζει πια.Αλλά την βλέπω να ταλαιπωρείται,την νιάζομαι αλλά δεν θα μπορούσα να της πω κάτι δεν έχει σημασία πια,είναι αργά για αυτήν.
Σίγουρα ότι κάνουμε το κάνουμε πρώτα για τον εαυτό μας.
Τα παιχνίδια εξάρτησης θέλουν δύο για να παιχτούν.Άπλά δεν θέλω να συμμετέχω άλλο σε αυτό,θέλω να φροντίζω όσο μπορώ καλύτερα τον εαυτό μου,για μένα αλλά και για τον γιο μου που αν και έχει ενηλικιωθεί
να έχει ένα πρότυπο προς μίμηση κι όχι προς αποφυγή.
Με την έννοια ότι τα παιδιά θέλουν να βλέπουν έυτυχισμένους τους γονείς τους.
Και φυσικά για τον άντρα μου.
Θέλω να διαφοροποιηθώ όσο μπορώ περισσότερο.
Σε ευχαριστώ Μαρία μου και περιμένω πως και πως να βρεθούμε από κοντά!
Σου στέλνω τα φιλιά μου σε σένα και στον Φώτη σου!

η Γοργονα mare mare είπε...

Ψυχούλα μου, τώρα ξέρεις κι εσύ τι να κάνεις!!

Σας αγαπάμε πολύ!!

Φιλάκια κι από τους δυό μας!!

SofiaX είπε...

Όπως τα λες είναι και το χειρότερο πως δεν είναι κάποιοι αυτοί οι ανήλικοι συναισθηματικά άνθρωποι, αλλά πολλοί... Βασανίζονται άσκοπα και βασανίζουν και άλλους...

Δε θα 'πρεπε στο σχολείο εκτός από όλα αυτά τα ωραία θεωρητικά μαθήματα να μας διδάσκουν και τη συναισθηματική ενηλικίωση?

Όταν έχει κάνει κανείς θεραπεία βρίσκεται ξαφνικά μπροστά σε μια φοβερή συνειδητοποίηση: ερμηνεύει με ευκολία τις συμπεριφορές των ανθρώπων, νιώθει περισσότερη συμπόνοια γι' αυτούς αλλά αρκετές φορές νιώθει και μοναξιά... τον εκπλήσσει όμως πάντα ευχάριστα ότι τελικά οι γενναιόδωροι άνθρωποι εκεί έξω είναι περισσότεροι απ' ότι πίστευε!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

@Ξέρω Μαρία μου αλλά φοβάμαι!
όπως ξέρω ότι χρειάζεται να περάσω πάλι μέσα από το φόβο και να πάρω την ευθύνη της διατροφής μου και της ζωής μου στα χέρια μου, ώστε να διαφοροποιηθώ πλήρως από την μητέρα μου.
Και εγώ σας αγαπώ!Μακάρι να μέναμε πιο κοντά!

@Γεια σου Gloriana!Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι πληγωμένα παιδιά και το θέμα είναι αυτό το παιδί που είναι κομμάτι του εαυτού μας να το αποδεχτούμε,να το αγκαλιάσουμε, να το αγαπήσουμε, για να μπορέσουμε να πάμε ένα βήμα παρά πέρα στη ζωή μας.
Τι θα μπορούσε να κάνει το σχολείο,πολλά.
Αλλα η βάση είναι η οικογένεια,η σχέση μάνας- παιδιού σε πρώτο επίπεδο αλλά και ο πατέρας.
Κι αν μπορούσα να φωνάξω δυνατά θα έλεγα:Ακούστε τα παιδιά σας,τους φόβους τα συναισθήματα τους, δεν είναι κτήμα σας,μάθετε τους να στηρίζονται στα πόδια τους.
Δεν πιστεύω ότι νιώθεις μοναξιά μέσα απο την ψυχοθεραπεία αλλά επικοινωνείς πιο ουσιαστικά και αληθινά όταν μπλοκαρίσματα.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου,να είσαι καλά!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

Χαίρομαι για σένα.
όλα αυτά που τόσο απλόχερα μοιράζεσαι με όλους μας,
θέλουν μεγαλο θάρρος όχι μόνο να τα καταθέσεις,
αλλά πολύ περισσότερο να φτάσεις μέσα από την προσωπική σου δουλειά, να τα κατανοήσεις, να τα αντικρισεις και να αποφασίσεις να πάψεις να τους επιτρέπεις να σε ελέγχουν...
Μη φοβάσαι τίποτα. Αρχικό σταδιο καθε εξελικτικής περεταίρω αναπτυξης είναι ο φόβος...
Και μετα, απλά φεύγει...Και ανασαίνεις ακόμα πιο ελεύθερος,
ακόμα πιο ανάλαφρος
και το μικρό παιδάκι αυτο που περιγράφεις,
όλο και περισσότερο "αποθεραπευμένο" και ενήλικο.
Να είσαι πάντα καλά.
φιλάκια

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Καλημέρα Πεταλούδα μου,σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!
Κάθε γεγονός που γίνεται είναι για να πάρουμε ένα μάθημα ζωής.
Συνειδητόποιώ πολλά αυτό τον καιρό ή μάλλον τα βλέπω πιο έντονα μπροστά μου,για να τα λύσω,γιατί μπορώ και είναι στο χέρι μου και το θέλω πολύ!
Αχ! μεγαλώνω Πεταλουδίτσα μου μέρα με την μέρα!Μπορεί να έχει τον πόνο του αλλά έχει και την ομορφιά του!
Φιλάκια!