Συνειδητοποιώ πόσο συρρικνώνουμε τον πραγματικό μας εαυτό για διάφορους λόγους όπως για να νιώθουμε ότι ανήκουμε κάπου ,για να είμαστε αποδεκτοί από τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε, από ανασφάλεια και από φόβο μήπως μείνουμε μόνοι, μήπως μας κακοχαρακτηρίσουν από τα λεγόμενα μας, μήπως πούμε και χάσουμε την ταμπέλα του «καλού παιδιού» μια ταμπέλα που φορτωθήκαμε στην πλάτη μας από παιδιά από την οικογένεια μας, από την κοινωνία, φτάνοντας στο σημείο να τρέχουμε πάντα για να αποδείξουμε ότι είμαστε αυτό, λέγοντας πάντα ναι και πολλές φορές καταπιέζοντας τον εαυτό μας να πούμε όχι, ακόμα και για κάτι απλό, πόσο μάλλον για κάτι σημαντικό.
Υποχωρούμε, παραχωρούμε, αφήνοντας χώρο στους άλλους να εισβάλουν στη ζωή μας, ανεχόμαστε, καταπιεζόμαστε, φοβούμενοι να δείξουμε αυτό που πραγματικά είμαστε, αυτό που αληθινά θέλουμε, αυτό που αληθινά πιστεύουμε και μένουμε σε σχέσεις που δεν μας γεμίζουν αλλά καλύπτουν ανάγκες και καθησυχάζουν τους φόβους μας, ή και από μια άλλη εκδοχή της αιώνιας υποχρέωσης.
Αυτοί οι άνθρωποι κάποτε έκαναν κάτι σημαντικό για μας και για αυτό νιώθουμε ότι τους οφείλουμε κάτι για πάντα.
Ρόλοι, προσωπεία, ψευδαισθήσεις
Πολλοί άνθρωποι δεν συνειδητοποιούν όλο αυτό το παιχνίδι που παίζει το εγώ και θεωρούν ότι αυτό είναι η ζωή!
Αν όμως έχεις τα μάτια της ψυχής ανοιχτά, βλέπεις ότι αυτό δεν είναι η ζωή αλλά ένας ρόλος που έμαθες αλλά και επέλεξες να συναναστρέφεσαι γιατί εξυπηρετούσε ανάγκες σε κάποια φάση της ζωής σου για να κατευνάζει τους φόβους σου!
Λες κι αν πεις όχι σταματάς να είσαι καλός άνθρωπος, γιατί μάθαμε λανθασμένα ότι το να προστατεύουμε τον εαυτό μας και να μας θέτουμε ως προτεραιότητα είναι εγωισμός.
Και δεν είναι εγωισμός το να προσφέρεις συνέχεια και να νοιάζεσαι πρώτα τους άλλους, πάντα πρώτα οι άλλοι, οι συνάνθρωποι μας να είναι ευχαριστημένοι πρώτα οι άλλοι και μετά εμείς, πολλές φορές ξεχνώντας τον εαυτό μας και αυτό το ονομάζουμε αγάπη προς τους άλλους. Ένα παιχνίδι εξάρτησης είναι κι αυτό, ένα παιχνίδι να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας, να μη δούμε εμάς, κατάβαθα και αληθινά, τους φόβους μας, τον πόνο μας, τις ανησυχίες μας, τα θέλω μας αλλά ζώντας τη ζωή μας μέσα από τους άλλους, γαντζωμένοι σε ότι είναι έξω από εμάς.
Κι αυτό το ονομάζουμε αγάπη και αλτρουισμό;
Ο άνθρωπος που έχει αγαπήσει πραγματικά τον εαυτό του, που έχει εμπιστοσύνη και αγάπη και σεβασμό για τον εαυτό του και είναι ανεξάρτητος μπορεί και να αγαπήσει αληθινά τους συνανθρώπους του χωρίς να ξεπέφτει σε παιχνίδια ανάγκης, μόνο τότε μπορεί να προσφέρει αληθινά, να συμπονήσει, να αγαπήσει με όλο του το είναι, όλα τα αλλά είναι υποκατάστατα αγάπης για να γεμίσει ο άνθρωπος το κενό του εαυτού του.
Ναι μπορείς να είσαι καλά όταν δεν είναι ο άλλος καλά, γιατί δεν χρειάζεται να καταρρέεις όταν καταρρέει ο άλλος αλλά κρατώντας ισορροπία μπορείς να τον βοηθήσεις.
Μόνο οι άνθρωποι που είναι εξαρτημένοι που στηρίζονται σε ότι είναι έξω από αυτούς καταρρέουν.
Μπορεί όσα γράφουν να εμπεριέχουν κι ένα θυμό, ναι έχουν ένα θυμό, γιατί βαρέθηκα όλα αυτά τα παιχνίδια που παίζονται, βαρέθηκα να τρέχω να αποδείξω , θέλω να είμαι ένας ελεύθερος άνθρωπος, ανεξάρτητος και να μην υπάρχει αυτό το «για να» είμαι με κάποιον άνθρωπο.
Βαρέθηκα τη γκρίνια, τη μιζέρια που επικρατεί παντού, θέλω αληθινές και απλές σχέσεις, ανθρώπους, υπευθύνους, αισιόδοξους, χαρούμενους.
Ανθρώπους που να ζουν στο ΤΩΡΑ χωρίς φαντάσματα και εμμονές του παρελθόντος, πέρα από καλούπια.
Θέλω ΑΛΗΘΕΙΑ και ΟΥΣΙΑ και όλα όσα ζητώ να βρω στους άλλους
ΤΑ ΖΗΤΩ ΠΡΩΤΑ ΑΠΌ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.
5 σχόλια:
Για ακόμα μια φορά σε διαβάζω
και ταιριάζω απόλυτα με το σκηνικό σαν γάντι!
Σε κάθε λέξη , σε κάθε θέλω, σε κάθε παράγραφο, μα θα διαφωνήσω σε ένα ….
πως δεν μπορώ να εγκαταλείψω κάποιον που μου πρόσφερε και που έχει πια την ανάγκη μου.
Όπως το λες και εσύ δεν θα καταρρεύσω γιατί καταρρέει, θα χρειαστώ δύναμη για να τον κρατήσω όρθιο.
Αλλά όπως ακριβώς το γράφεις
αν δεν αγαπάμε το εαυτό μας δεν μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς στους άλλους και καλά θα κάνουμε να βάζουμε προτεραιότητες στην ζωή μας, σε όποιον αρέσουμε στην τελική, το να παραμένουμε σε ζωές κρυμμένες πίσω από μάσκες μας καταστρέφει χωρίς καν να το καταλαβαίνουμε,
μας βυθίζει στην μιζέρια, στην αυτολύπηση, στον μαρασμό
και η ζωή είναι λίγη, πολύ λίγη για να την αναλώνουμε με ανόητες κινήσεις.
Υπέροχο ποστ.
Γεια σου Λεβίνα,πόσα κοινά έχουμε εμείς οι άνθρωποι και πόσο καθρεπτίζουμε ο ένας τον άλλον!
Αλλά υπάρχουν σχέσεις που σου δημιουργούν μέσα από το "σχετίζεσθαι" ένα μεγάλο βάρος,σου αποροφούν τεράστια ενέργεια και αυτό που χρειάζεται να αλλάξει είναι ο τρόπος που λειτουργούν οι σχέσεις.
Όσο για την εγκατάλειψη,δεν εννοώ να χρεισημοποιείς ανθρωπους και μετά να τους πετάς,αλλά να έχεις το θάρρος να φύγεις από μια σχέση που έχει ήδη τελειώσει,ώστε να απελευθερώνεις και τον εαυτό σου και τον άλλον όταν όλο αυτό δεν κυλάει,ή να αποδεχτείς ότι στη ζωή σου άνθρωποι έρχονται και άνθρωποι φεύγουν γιατί χωρίζουν οι δρόμοι μας.
Κι αν εσύ νιώθεις ότι θέλεις να είσαι με τους συνανθρώπους σου μέσα σε μια οποιαδήποτε σχέση,να είσαι πια με έναν άλλο τρόπο,μια σχέση πιο αληθινή,με όρια,πιο υγιείς.
Δεν θα φύγεις αν ο άλλος δεν θέλει να καταλάβει και εμένει στα ίδια και στα ίδια χωρίς να θέλει να εξελίξει την σχέση του;
Υπό αυτές τις συνθήκες θα φύγεις για να προστατέψεις τον εαυτό σου.
Σίγουρα δεν θα καταρεύσεις όταν υποφέρει ο συνάνθρωπός σου αλλά με τη διαφορά ότι θα τον βοηθήσεις για να σταθεί ο ίδιος μόνος στα πόδια του.
Μεγάλο θέμα οι σχέσεις και η αλήθεια είναι ότι παιζονται πολλά παιχνίδια ανάμεσα στους ανθρώπους.
Είναι που με απασχολεί πολύ το πως λειτουργούν οι σχέσεις στη ζωή μου.
Καλησπέρα Γκλοριάνα,σε ευχαριστώ πολύ!
Απλά ένιωθα την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου,πόσα πολλά πράγματα μπορούμε να αλλάξουμε στη ζωή μας,είναι θέμα απόφασης!
Απόστολος Παύλος πρς Κορινθίους:
"Εκείνος που αγαπάει έχει μακροθυμία,έχει και καλοσύνη.Εκείνος που αγαπάει δεν ζηλοφθονεί.Εκείνος που αγαπάει δεν κομπάζει ούτε περιφανεύεται.Είναι ευπρεπής,δεν είναι εγωιστής ούτε ευερέθιστος.Ξεχνάει το κακό που του έχουν κάνει.Δεν χαίρεται για το στραβό που γίνεται,αλλά μετέχει στην χαρά για το σωστό.Εκείνος που αγαπάει,όλα τα ανέχεται.Σε όλα εμπιστεύεται,για όλα ελπίζει,όλα τα υπομένει."
Αν Ειρήνη μου αυτό το βάλεις σε δυο πλευρές, όχι μόνο σε μια μα απέναντι-απένταντι, σε άντρα και γυναίκα, σε αδελφό και αδελφή, σε μάνα και παιδί, σε φίλο και φίλη, τότε το αποτέλεσμα είναι ευτυχία...
Γεια σου Κέλλυ μου,την γνωρίζω αυτή την επιστολή και είναι ότι πιο όμορφο και αληθινό που έχει γραφτεί για την αγάπη!
Να είσαι καλά κοπέλα μου και να τα που σύντομα από κοντά,να πάμε και για μπανάκι!
Φιλάκια!
Δημοσίευση σχολίου