Η πρόσμιξη ανάγκης στην αγάπη, καθιστά την ανάγκη αυθαίρετη εξουσία και την αγάπη φτωχό υπηρέτη της.
Η ανάγκη κάνει την αγάπη ανενεργή και την ελευθερία επίσης.
Η ανάγκη κάνει την αγάπη ανενεργή και την ελευθερία επίσης.
Δεσμεύει σε αλλόκοτα δεσμά και τις δύο.
Υποβιβάζει σε όρους εντολής το άπειρο..
Επιχειρεί να δώσει προοπτική απείρου στο περιορισμένο.
Προοπτική βάθους έχει εκείνο που έχει Βάθος!
Αγάπη που υπαγορεύεται, ξεπέφτει στο επίπεδο εντολής
Ούτε η Ελευθερία σχετίζεται με την ανάγκη,
ούτε η Αγάπη φύεται σε έδαφος ανελεύθερο.
Όση Αγάπη μας αναλογεί, εγκαθίσταται στο χώρο που αφήνουν ελεύθερο οι ανάγκες μας.
Η Ελευθερία από αυτές, δίνει τα Φτερά να σηκώσουμε το βάρος της Αγάπης.
Η Ελευθερία είναι Ανάγκη;
Η Ελευθερία είναι Ανάγκη;
Η Αγάπη είναι Ανάγκη;
Η Αγάπη είναι Ελευθερία από Ανάγκες.
Η Ελευθερία είναι αναγκαία Προϋπόθεση Αγάπης.
Η Αγάπη είναι Αναγκαία Προϋπόθεση Ελευθερίας.
Η Αγάπη είναι Αναγκαία Προϋπόθεση Ελευθερίας.
Ο συνδυασμός Ελευθερίας και Αγάπης είναι το Αντίδοτο της Ανάγκης
Τα παιδιά συνειδητοποιούν μηδενικές ανάγκες.
Είναι συντονισμένα στην αγάπη κι έχουν τις Προϋποθέσεις ελευθερίας για ν αγαπούν
Είναι συντονισμένα στην αγάπη κι έχουν τις Προϋποθέσεις ελευθερίας για ν αγαπούν
Εδώ και μέρες διαβάζω ξανά και ξανά την ανάρτηση από το μπλογκ της φίλης Ρεγγίνας, Ιστορίες Καθρέφτη:
Και πολλές σκέψεις περνούν απ' το μυαλό μου.
Αγάπη, ελευθερία, ένας στόχος ζωής …
Μια υπέροχη ανάρτηση!
Στο μόνο που θα διαφωνήσω είναι ότι η πραγματική αγάπη δεν έχει βάρος. Μόνο η τοξική, εξαρτητική αγάπη μάς βαραίνει.
Έχουμε ανάγκες, υλικές, πνευματικές, συναισθηματικές, αληθινές, πλασματικές.
Οι σχέσεις μας είναι μια ανάγκη, χρειαζόμαστε τους συνάνθρωπους μας, είμαστε κοινωνικά όντα, εξελισσόμαστε μέσα από τις σχέσεις, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι καθρέφτης μας.
Πνευματική ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι πιο ανώτερο από εμάς , στο Θεό.
Πνευματική ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι πιο ανώτερο από εμάς , στο Θεό.
Υλικές ανάγκες όπως τροφή, στέγη, εργασία.
Αλλά και πλασματικές υλικές ανάγκες στο επίπεδο του υπερκαταναλωτισμού.
Και πλασματικές συναισθηματικές ανάγκες στο επίπεδο των σχέσεων.
Οι ανάγκες είναι ένας τρόπος να καλύψουμε το συναισθηματικό μας κενό. Το κενό που αφήνει η έλλειψη επαφής με τον εαυτό μας.
Μπορεί να φτάσουν να γίνουν όλες αυτές οι ανάγκες, ένα είδος αναπηρίας. Ένα δεκανίκι να στηριζόμαστε για να υπάρχουμε.
Είναι οι ανάγκες που κυριαρχούν όταν κυριαρχεί και το εγώ.
Όσο περισσότερο είμαστε ο εαυτός μας , τόσο λιγότερες ανάγκες έχουμε.
Πόσο δύσκολο είναι απλά να είσαι, όταν έχουμε μάθει να επιβεβαιωνόμαστε μέσα από το έχω και όχι από το είμαι;
Ταυτισμένοι με ότι έχουμε, και μεγαλωμένοι μέσα σε μια κοινωνία και οικογένεια, όπου η επιτυχία, η ευτυχία, η καταξίωση προέρχεται μέσα από το έχω σε υλικό επίπεδο;
Μπορείς να έχεις τα πάντα αλλά να μην έχεις τον εαυτό σου και να είσαι δυστυχισμένος.
Μπορείς να έχεις τον εαυτό σου και να μην έχεις τίποτα άλλο και να είσαι πανευτυχής.
