Αυτή είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου φωτογραφίες.
Είμαι περίπου πέντε ετών στην αγκαλιά του πατέρα μου.
Τον αγαπώ πάρα πολύ, από μικρό παιδί είμαστε πολύ δεμένοι και μοιάζουμε σε πολλά. Αλλά και πολλές φορές διαφωνούμε γιατί έχουμε και οι δύο το ίδιο πείσμα!
Από μικρή τον θαύμαζα παρά πολύ γιατί ήταν δυναμικός και δημιουργικός.
Ήταν το δυναμικό μέλος της οικογένειας και ήθελα πολύ να του μοιάσω.
Είχα ανάγκη από ένα δυναμικό πρότυπο και ακόμα έχω.
Κι όταν φοβάμαι, σκέφτομαι ότι εμείς οι δύο είμαστε αγωνιστές και δεν το βάζουμε κάτω εύκολα!
Ήταν κι αυτός ένα από τα παιδιά της Κατοχής, μεγάλωσε μέσα στη φτώχεια και στις δυσκολίες. Ξεκινούσε κάθε μέρα με τα πόδια από το χωριό (τη Δροσιά) και πήγαινε στη Χαλκίδα για να δουλέψει και να μάθει τη τέχνη του μηχανουργού.
Αγαπούσε τη «μουτζούρα», την λάτρευε!
Όταν τελείωσε τη θητεία στο στρατό, το 1959 έφυγε για την Αθήνα. Χωρίς τίποτα, χωρίς δραχμή, πήγε και με τη βοήθεια του θείου του που τον φιλοξένησε για κάποιο καιρό, δούλεψε σκληρά και ασταμάτητα και παρόλο που είχε γνώσεις δημοτικού, πέτυχε το όνειρό του.
Έγινε ένας από τους καλύτερους μηχανικούς πλοίων και απέκτησε ένα από τα μεγαλύτερα μηχανουργεία στον Πειραιά.
Τον θαύμαζα τόσο πολύ που πήγαινα με την μητέρα μου στο μαγαζί και τον χάζευα όταν δούλευε.
Έπαιρνα το καρεκλάκι μου και τον κοιτούσα για ώρες να δουλεύει στον τόρνο. Μου φαινόταν σαν κάτι μαγικό!
Θυμάμαι τα πάντα σκληρά και μουτζουρωμένα χέρια του, την μυρωδιά του σιδήρου, τα τεράστια πλοία που έβλεπα στην ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη στο Πέραμα όταν μερικές φορές μας έπαιρνε μαζί του για λίγο.
Ήμουν και είμαι πολύ υπερήφανη για τον πατέρα μου, που είχε τη δύναμη και πέτυχε το στόχο, το όνειρό του.
Γιατί το ήθελε με την ψυχή του και το πέτυχε, γιατί δε φοβήθηκε να προχωρήσει σε δύσκολες εποχές, στηρίχτηκε και πίστεψε αληθινά στον εαυτό του.
Ξέρω ότι όταν λειτουργώ χωρίς φόβο είναι ένα κομμάτι που έχω πάρει από τον πατέρα μου.
Είναι ο δικός μου άνθρωπος που μου έχει σταθεί δίπλα μου σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου πραγματικά με αγάπη!
Και δεν ντρέπομαι να πω ότι αν και είμαι σε αυτή την ηλικία, μέσα μου όταν θέλω να πάρω δύναμη και να ξεπεράσω το φόβο μου για το οτιδήποτε αμέσως φέρνω στο μυαλό και την καρδιά μου τον πατέρα μου.
Τώρα πια έχει αποσυρθεί από τη δουλειά, συνταξιούχος πια, του αρέσει να συζητάμε ιστορίες από εκείνες τις εποχές, αλλά και από τον στρατό, τον ακούω και νιώθω τόσο υπερήφανη!
(Αν και τις έχω ακούσει αμέτρητες φορές, ξέρω πως αυτό τον κάνει τόσο χαρούμενο, που κάνω σαν να είναι η πρώτη φορά!)
Μπαμπά μου σε αγαπώ πολύ!!! Σε ευχαριστώ για όλα!
