Με τα φτερά της ψυχής ξανά...: Μαΐου 2010

" Λέει, λοιπόν, ο Νίκος Καββαδίας “κατάκτησε το αδύνατο”. Η ζωή μας, ξέρετε, δικαιώνεται εάν κάθε φορά ξεπερνάμε τα προδιαγεγραμμένα μας όρια.Κατακτάμε το αδύνατο εάν σπάσουμε το τσόφλι τού αβγού. Κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσει ο καθένας ότι αυτά που έμαθε, αυτά που θέλει να κάνει έχουν έναν κύκλο πέρα από τον οποίο δεν μπορεί να πάει.Εάν αυτό το αποδεχτούμε ως τρόπο ζωής,, στο τέλος θα καμπουριάσουμε...
Αν όμως αυτά τα όρια μπορούμε να τα σπρώξουμε, να τα ξεπεράσουμε, να τα σπάσουμε, τότε μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας όνειρο. Αυτό ακριβώς είναι η ποίηση του Καββαδία."
Θάνος Μικρούτσικος

Παρακολουθώντας τα θλιβερά γεγονότα για την κατάντια της πατρίδας μας, τον άδικο χαμό αυτών των τεσσάρων ψυχών, αναλογίζομαι την ευθύνη του καθενός μας.
Αυτό που με συγκλόνισε ήταν ότι ενώ ήταν πολύς κόσμος παρών σε ότι συνέβη έξω από την τράπεζα, κανείς δεν έκανε κάποια κίνηση να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους να σωθούν, ούτε και να αποτρέψει τους δολοφόνους.
Μάλιστα σε κάποιο ρεπορτάζ στην τηλεόραση, αυτόπτης μάρτυρας δήλωσε ότι υπήρχαν άνθρωποι που φώναζαν:
«Αφήστε τους να καούν! Υπάλληλοι τράπεζας είναι.»
Γίναμε τόσο απάνθρωποι πια, ένας λαός με ψυχή, με συναίσθημα, με αξίες, με δύναμη!
Πως χάθηκαν όλα; Πως φτάσαμε ως εδώ;
Έχουμε όλοι ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για όσα συμβαίνουν.
Ψηφίζαμε ανάξιους πολιτικούς να μας κυβερνούν, όχι για το καλό της πατρίδας, του λαού, αλλά για το δικό μας βόλεμα.
Μια αδιαφορία, μια απάθεια, μπροστά σε όσα γεγονότα διαδραματίζονται τα τελευταία χρόνια.
Πουληθήκαμε στο χρήμα, το κάναμε θεό, κι από ένα μέσο να καλυτερεύσουμε τη ζωή μας, το κάναμε αυτοσκοπό, μπήκαμε σε ένα κυνήγι να βρούμε την ευτυχία, τη χαρά μέσα από την απόκτηση υλικών αγαθών.
Σε ένα ασύδοτο καταναλωτισμό χωρίς ουσία και σε έναν ανταγωνισμό ποιος θα αποκτήσει τα περισσότερα.
Δάνειο για σπίτι, δάνειο για αυτοκίνητο, δάνειο για διακοπές…
Να αλλάξουμε επίπλωση στο σπίτι, να έχουμε το καλύτερο κινητό τελευταίας τεχνολογίας, το πιο ακριβό τζιπ, το ρούχο το επώνυμο, κι ότι άλλο μας πλασάρουν μέσα από αυτό το άχρηστο αντικείμενο που έχουμε στο σπίτι μας, την τηλεόραση!
Γίναμε σκλάβοι των επιθυμιών μας, μιας επιφάνειας άνευ ουσίας.
Μια ζωής χωρίς ουσία που ότι κι αν αποκτούσες μετά ένιωθες ένα κενό…
Και δεν ζούσαμε πραγματικά, ούτε απλουστεύσαμε τη ζωή μας, την κάναμε πιο δύσκολη, πιο πολύπλοκη.
Χάσαμε το μπούσουλα! Το « έχω» αντικατέστησε το «είμαι»
Που είναι η αγάπη, η συμπόνια, η χαρά, το συναίσθημα, η ηθική, οι αξίες, η προσφορά και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο;
Οι περισσότεροι άνθρωποι ξέχασαν ότι αυτός είναι ο πραγματικός λόγος της ύπαρξης τους. Τα μάτια και τα αυτιά της ψυχής κλειστά. Που είναι η συνειδητότητα, η πνευματικότητα;
Πώς να είναι ο άνθρωπος ισορροπημένος κι ευτυχισμένος καλύπτοντας μόνο την υλική του πλευρά;
Μόνο το μυαλό να λειτουργούμε σαν ρομπότ; Που είναι η καρδιά; Καμία επαφή με τη ψυχή μας, περιχαρακωμένοι μέσα σε ένα καβούκι, σε μια πανοπλία, πάντα με το φόβο μη πληγωθούμε, μην πονέσουμε, με ένα θυμό, με έναν εγωισμό.
Φτιάξαμε αυτόν τον κόσμο και δεν σκεφτήκαμε τα παιδιά μας.
Αλλά αν δεν αγαπάς και δεν σέβεσαι τον εαυτό σου πως θα αγαπήσεις το παιδί σου.
Όμως τίποτα δεν γίνεται τυχαία, εμείς δημιουργούμε τη ζωή μας, εμείς μπορούμε να την ανατρέψουμε.
Μήπως μέσα από όλο αυτό το σκοτάδι που περνάμε, στραφούμε προς τον εαυτό μας, αναλάβουμε τις ευθύνες μας, πάρουμε ένα μεγάλο μάθημα και κάνουμε έναν επαναπροσδιορισμό της ζωής μας σε νέα βάση.
Και δούμε τελικά ότι μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το χρήμα και τις πλασματικές ανάγκες που έχουμε δημιουργήσει.
Μπορείς να έχεις τα πάντα από υλικά αγαθά και να είσαι δυστυχισμένος και να μην έχεις μια δραχμή και να περπατάς και να πετάς από ευτυχία! Πιστέψτε με γίνεται!
Είχαμε λανθασμένη αντίληψη για τη ζωή, την αρνηθήκαμε…
Θέλω και πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα!
Μπορεί ποτέ το σκοτάδι να νικήσει το φως;