Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Το τέλος της ψυχοθεραπείας


Πέρασαν τέσσερα χρόνια από τη μέρα που ξεκίνησα τη ψυχοθεραπεία.
Πήγα στην πρώτη  συνεδρία φοβισμένη, διαλυμένη σε κομμάτια  βλέποντας μόνο στη ζωή μου ένα μαύρο σκοτάδι και πουθενά φως…
Βούλιαζα μέρα με την μέρα και ζητούσα ένα χέρι να με βγάλει από το σκοτάδι, να ζήσω. Παντού έβλεπα αδιέξοδο και αυτό που ένιωθα ήταν ένας μεγάλος θυμός για τους ανθρώπους και τα γεγονότα της ζωής μου.
Την πρώτη μέρα στην ομάδα έτρεμα σαν το μικρό παιδί που πηγαίνει την πρώτη μέρα στο σχολείο.
Προχώρησα και έμεινα αυτά τα χρόνια στην ομάδα, ήμουν τόσο αποφασισμένη να αλλάξω που ερωτεύτηκα όλη αυτή τη διαδικασία κι ας είχε πόνο.
Είχα τόσο ανάγκη από ένα υγιές πρότυπο που ότι κι αν μου έλεγε η ψυχολόγος μου το ακολουθούσα χωρίς δισταγμό.
Έγραφα ασταμάτητα, διάβαζα συνεχώς και έμενα ώρες με τον εαυτό μου.
Και κάθε φορά έμπαινα σε πιο βαθιά σκοτεινά κομμάτια του εαυτού μου και μέσα από τον πόνο, μου ανοιγόταν και μια καινούρια πόρτα στη ζωή,
μια καινούρια πόρτα προς τον εαυτό μου, κάτι που δεν ήξερα ως τώρα.
Τι ήταν εαυτός; Ποια ήταν τα θέλω μου; Ταυτισμένη με τους δικούς μου ανθρώπους, ταυτισμένη με το εγώ μου, με τους ρόλους που έτσι είχα μάθει  να υπάρχω, ήμουν η προσωποποίηση του φόβου.
Ήταν τέσσερα χρόνια αναζήτησης, πόνου αλλά και χαράς, αλλαγών , μαγικών αλλαγών  στον εαυτό μου αλλά και στην οικογένεια μου που παρόλο το φόβο τους πάντα με ακολουθούσαν σε κάθε μου καινούριο βήμα.
Γιατί  υπήρχε και υπάρχει αγάπη, απλά ήταν κρυμμένη κάτω από το φόβο, την εξάρτηση, την έλλειψη επικοινωνίας.
 Η αγάπη ήταν μπροστά στα μάτια μου αλλά δεν μπορούσα να τη δω.
Κι όταν άρχισα να πετώ την πανοπλία του φόβου, το ίδιο έκαναν και οι δικοί μου άνθρωποι, και μας πλημμύρησε το συναίσθημα, η αγάπη που είχε παγώσει ο φόβος.
Ανακάλυψα τον εαυτό μου, ποια  είναι η Ειρήνη κι όχι αυτό που νόμιζε ότι είναι. Κι έτσι όσο περισσότερο είχα τον εαυτό μου τόσο λιγότερο χρειαζόμουν τους άλλους για να υπάρχω.
Απελευθέρωνα κι εμένα αλλά και αυτούς.
Κι έτσι γινόμουν πιο αληθινή και οι σχέσεις μας αληθινές και τα παιχνίδια γκρεμίζονταν και οι ανάγκες επίσης.
Και έφτασε η μέρα που δεν υπήρχε σκοτάδι, μόνο φως και η ζωή μου από κατάρα , έγινε ευχή, ευτυχία, ευγνωμοσύνη, χαρά, αγάπη. Η ευτυχία ήρθε όταν κατάλαβα ότι ήμουν εγώ η ίδια που μου άπλωνα το χέρι να βγω από το σκοτάδι   γιατί ήθελα πολύ να ζήσω. Είχα δίπλα μου τη ψυχολόγο μου, που με καθοδηγούσε, που με βοήθησε σε όλο αυτό.
Την λάτρεψα τόσο ώστε να παραδοθώ σε αυτήν και να αλλάζω μέρα με τη μέρα, ήταν η δεύτερη μου μάνα που μου έμαθε να ζω. Ώσπου  συνειδητοποίησα ότι δεν χρειαζόμουν πρότυπο, είχα τον εαυτό μου.
Όμως όλα κάποτε τελειώνουν και πριν λίγες μέρες μου ανακοίνωσε ότι είναι η τελευταία χρονιά που είμαι εκεί.
Τι να πω; Αν και στην αρχή με πόνεσε, μετά ένιωσα πολύ χαρούμενη!
Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα και δυο σελίδες δεν μπορούν να χωρέσουν όλα όσα ένιωσα, όλα όσα έζησα.
Η αναζήτηση δεν σταματά ποτέ, μόνο όταν κλείσουμε για πάντα τα μάτια μας, η αλλαγή είναι η φύση μας, η ζωή μας.
Είμαστε τόσο ελεύθεροι, έχουμε τη ζωή στα χέρια μας, τίποτα δεν μπορεί να μας περιορίσει, μόνο το μυαλό μας, ο φόβος μας, οι ψευδαισθήσεις μας, όλα αυτά τα παιχνίδια του εγώ που μας κρατούν αλυσοδεμένους.
Ούτε τα γεγονότα, ούτε οι δικοί μας άνθρωποι ,τίποτα πέρα...από εμάς!
 Αυτή η συνειδητοποίηση είναι και η λύτρωση.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ,στη ψυχολόγο μου την Στέλλα και σε όλα τα άτομα της ομάδας, όσα πέρασαν από εκεί, αυτά τα τέσσερα χρόνια.

Υ.Γ βέβαια θέλω να κάνω κάποιες αλλαγές ακόμα, αλλά έχω όλο το χρόνο μπροστά μου.
Ίσως όλη η ομορφιά να είναι το ταξίδι προς την Ιθάκη...



15 σχόλια:

Pure Honesty είπε...

Ειρήνη μου χαίρομαι που τελειώνει αυτό το κεφάλαιο της ζωής σου, μα πιο πολύ χαίρομαι που ακούγεσαι τόσο ευτυχισμένη! Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είσαι πάντα έτσι!

Πλώρη είπε...

Μου λειψες και σε αγαπώ πολυ!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

@Γεια σου Κέλλυ μου,σε ευχαριστώ!
Αυτά τα τέσσερα χρόνια άλλαξε όλη μου η ζωή και συνεχίζει να αλλάζει.
Έφυγες κοπέλα μου και δεν σε είδα...Εύχομαι να σου πάνε όλα καλά!Σου στέλνω τα φιλιά μου και την αγάπη μου!

@Γιώργο μου και σε μένα το ίδιο,μακάρι να μέναμε πιο κοντά.
Σε αγαπώ πολύ κι εγώ!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Ειρήνη μου, είχες το Θάρρος να δεις κατάματα τις κρυφές πτυχές της ύπαρξης και τις αθέατες σκιές και να τις μεταβολίσεις σε Δύναμη! 'Όλος αυτός ο Πόνος έγινε Δύναμη! Κράτα τη Δύναμη και το Χαμόγελό σου.

Σε φιλώ πολύ

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Σε ευχαριστώ Ρεγγίνα μου!
Πολύς κόσμος φοβάται ή έχει μια λαθεμένη άποψη για τη ψυχοθεραπεία.
Καταλαβαίνω το φόβο για την αλλαγή.
Όλα ξεκινούν από το αν έχουμε πάρει την απόφαση να αλλάξουμε.
Όλη αυτή η διαδικασία έχει πολύ πόνο και φόβο, αλλά μόνο αν περάσεις μέσα από κει λυτρώνεσαι.
Σου στέλνω τα φιλιά μου και την αγάπη μου!

Ανώνυμος είπε...

Ρηνακι καλη δυναμη ,γιατι τωρα αρχίζουν τα δύσκολα...μήν φοβασαι,ο θανατος υπαρχει μονο στην στασιμότητα.

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Γεια σου Ναντιέζντα,σε ευχαριστώ!
Τα δύσκολα πέρασαν φίλη μου,έχεις απόλυτο δίκιο,κάθε στασιμότητα είναι θάνατος,δεν ζεις απλά υπάρχεις.Σε σκεφτόμουν αυτές τις μέρες.Φιλάκια!

stivio είπε...

Μεσα στα λογια σου αναγνωρισα
ενα δρομο βοηθειας για μας
που φοραμε μασκες απο φοβο.
Μηπως θα μπορουσες να μας
πεις που μπορουμε να βγαλουμε
τις μασκες μας για να
βοηθηθουμε κι εμεις.

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Γεια σου stivio,καλώς ήρθες!
Κι εγώ φοβάμαι φίλε μου, όπως φοβούνται όλοι οι άνθρωποι κι ας μην το συνειδητοποιούν πολλές φορές.
Όμως μόνο αν περάσεις μέσα από το φόβο τον ξεπερνάς.
Αυτό που μαθαίνεις στη ψυχοθεραπεία είναι:Κάν το κι ας φοβάσαι,δεν έχεις να χάσεις τίποτα στη ζωή σου γιατί ακόμα και μέσα από τα λάθη σου κερδίζεις,μαθαίνεις,εξελίσεσαι.
Όσο για το "εγώ" δεν θα απάλαχτούμε ποτέ μόνο όταν πεθάνουμε, όμως μέσα από την γνώση του εαυτού μας,μπορούμε να ζήσουμε αληθινά.
Όλα είναι θέμα απόφασης αν θέλουμε να αλλάξουμε πραγματικά, να μπούμε σε σκοτεινά κομμάτια της ψυχής μας,να γκρεμίσουμε όλα αυτά που έχουμε φτιάξει μέσα στο μυαλό μας,να πάρουμε την ευθύνη της ζωής μας ακόμα και για τα λάθη μας,να ξεβολευτούμε.
Η ψυχοθεραπεία είναι ένα μεγαλο σχολείο και σου μαθαίνει να ζεις με ένα άλλο τρόπο που δεν μάθαμε στην οικογένεια μας, στην κοινωνία.
Σου μαθαίνει να εχεις μια άλλη θέαση της ζωής πιο θετική,πιο ουσιαστική, να στηρίζεσαι στον εαυτό σου,να αγαπάς τους συνανθρώπους σου χωρίς να στηρίζεσαι σε αυτούς μέσα από εξαρτήσεις.Σίγουρα με δουλειά και πολύ πόνο.
Ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι το φοβούνται και έχουν μια διαστρεβλωμένη άποψη για τη ψυχοθεραπεία, όμως είναι κάτι που σου αλλάζει τη ζωή.Μάκαρι όλο και περισσότεροι άνθρωποι να μπορούσαν να κάνουν, ειδικά στους δύσκολους καιρούς που ζούμε και χρειάζεται να κρατήσουμε ισορροπίες.

Καλό βράδυ!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΕΡΑΣΜΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΩ ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΗ,ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣ.

Ε είπε...

Μπράβο σου Ειρήνη!!
Να έχεις καλές γιορτές και πάντα να προχωράς μπροστά με δύναμη και πίστη, πίστη στον Θεό μας αλλά και πίστη στον εαυτό σου!!

Να είσαι πάντα χαρούμενη και ευτυχισμένη!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Σκρουτζάκο και Ε.Π,σας ευχαριστώ πολύ!Καλές γιορτές να έχετε και να περάσετε όμορφα!Ο καινούριος χρόνος να σας φέρει ότι καλύτερο!

panagiwths είπε...

Σου χαρίζω ένα μεγάλο χαμόγελο για την ΄΄νίκη σου΄΄μέσα στην λύπη που είμαι βυθισμένος.Συνέχισε ειρήνη,είναι ανηφόρα τώρα αλλά τράβα

Sonia είπε...

Μόλις τώρα διάβασα το άρθρο σου, τυχαία πέφτοντας πάνω του σε μια αναζήτηση στο google.
Σε λίγο καιρό ολοκληρώνω τη δική μου θεραπεία και ήταν σαν να διάβαζα τον εαυτό μου. Δεν ξέρεις πόσο συγκινήθηκα.
Είναι ένα υπέροχο ταξίδι, με πόνο, χαρά και ΛΥΤΡΩΣΗ! Και πολλή, πολλή αγάπη!!!

Ανώνυμος είπε...

Άργησα μερικά χρόνια, αλλά διάβασα τις σκέψεις σου και ήθελα να σε ρωτήσω τώρα που έχει περάσει καιρός από την ολοκλήρωση της ψυχοθεραπείας σου, πρώτον, εάν σου λείπει και δεύτερον εάν κράτησες κάποια επαφή με τη θεραπεύτριά σου. Είμαι ήδη στον 3ο χρόνο και τρέμω στην ιδέα ότι μια μέρα απλώς δεν θα ξαναδώ τον θεραπευτή μου..