Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Προϋποθέσεις Ελευθερίας




Η πρόσμιξη ανάγκης στην αγάπη,  καθιστά  την ανάγκη αυθαίρετη εξουσία και την αγάπη φτωχό υπηρέτη της.
 Η ανάγκη κάνει την αγάπη ανενεργή και την ελευθερία επίσης.
Δεσμεύει σε αλλόκοτα δεσμά και τις δύο.
Υποβιβάζει σε όρους εντολής το άπειρο..
Επιχειρεί να δώσει προοπτική απείρου στο περιορισμένο.
Προοπτική βάθους  έχει εκείνο που έχει Βάθος!
Αγάπη που υπαγορεύεται, ξεπέφτει στο επίπεδο εντολής
Ούτε η Ελευθερία σχετίζεται με την ανάγκη,
ούτε η Αγάπη  φύεται σε έδαφος ανελεύθερο.
Όση Αγάπη μας αναλογεί, εγκαθίσταται στο χώρο που αφήνουν ελεύθερο οι ανάγκες μας.
Η Ελευθερία από αυτές, δίνει τα Φτερά να σηκώσουμε το βάρος της Αγάπης.
Η Ελευθερία είναι Ανάγκη;
Η Αγάπη είναι Ανάγκη;
Η Αγάπη είναι Ελευθερία από Ανάγκες.
 Η Ελευθερία είναι αναγκαία Προϋπόθεση Αγάπης.
Η Αγάπη είναι Αναγκαία Προϋπόθεση Ελευθερίας.
Ο συνδυασμός  Ελευθερίας και  Αγάπης είναι το Αντίδοτο της Ανάγκης
Τα παιδιά συνειδητοποιούν μηδενικές ανάγκες.
Είναι συντονισμένα στην αγάπη κι έχουν τις Προϋποθέσεις ελευθερίας για ν αγαπούν

Εδώ και μέρες διαβάζω ξανά και ξανά την ανάρτηση από το μπλογκ της φίλης Ρεγγίνας, Ιστορίες Καθρέφτη: 

Και πολλές σκέψεις περνούν απ' το μυαλό μου.
Αγάπη, ελευθερία, ένας στόχος ζωής …
Μια υπέροχη ανάρτηση!
Στο μόνο που θα διαφωνήσω είναι ότι η πραγματική αγάπη δεν έχει βάρος. Μόνο η τοξική, εξαρτητική αγάπη μάς βαραίνει.
Έχουμε ανάγκες, υλικές, πνευματικές, συναισθηματικές, αληθινές, πλασματικές.
Οι σχέσεις μας είναι μια ανάγκη, χρειαζόμαστε τους συνάνθρωπους  μας, είμαστε κοινωνικά όντα, εξελισσόμαστε  μέσα από τις σχέσεις, όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι καθρέφτης μας.
Πνευματική ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι πιο ανώτερο από εμάς , στο Θεό.
Υλικές ανάγκες  όπως τροφή, στέγη, εργασία.
Αλλά και πλασματικές υλικές ανάγκες στο επίπεδο του υπερκαταναλωτισμού.
Και πλασματικές συναισθηματικές ανάγκες στο επίπεδο των σχέσεων.
 Οι ανάγκες είναι ένας τρόπος να καλύψουμε το συναισθηματικό μας κενό. Το κενό που αφήνει η έλλειψη επαφής με τον εαυτό μας.
Μπορεί να φτάσουν να γίνουν όλες αυτές οι ανάγκες, ένα είδος αναπηρίας. Ένα δεκανίκι να στηριζόμαστε για να υπάρχουμε.
Είναι οι ανάγκες που κυριαρχούν όταν κυριαρχεί και το εγώ.
Όσο περισσότερο είμαστε ο εαυτός μας , τόσο λιγότερες ανάγκες έχουμε.
Πόσο δύσκολο είναι απλά να είσαι, όταν έχουμε  μάθει να  επιβεβαιωνόμαστε μέσα από το έχω και όχι από το είμαι;
Ταυτισμένοι με ότι έχουμε, και μεγαλωμένοι μέσα σε μια κοινωνία και οικογένεια, όπου η επιτυχία, η ευτυχία, η καταξίωση προέρχεται μέσα από το έχω σε υλικό επίπεδο;
Μπορείς να έχεις τα πάντα αλλά να μην έχεις τον εαυτό σου και να είσαι δυστυχισμένος.
Μπορείς να έχεις τον εαυτό σου και να μην έχεις τίποτα άλλο και να είσαι πανευτυχής.






10 σχόλια:

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Ειρήνη μου, σ ευχαριστώ για τα γενναιόδωρα λόγια..
Το "Βάρος της Αγάπης" εκεί για μένα είναι η Υπόσταση, το Σώμα της Αγάπης, ο Κόπος να σκαφτείς μέσα σου για να γίνεις δεκτικός της Αγάπης, η Βαθιά Δύσκολη Εμπειρία της Αλληλοπεριχώρησης, της Αποδοχής, του ανοίγματος, της Προσφοράς στον Σημαντικό Άλλο που περιχωρείται μέσα στο δικό σου Πυρήνα..
Αυτό περίπου εννοώ..

Τα φιλιά μου

Pure Honesty είπε...

Καλημέρα Ειρήνη μου, χαίρομαι που έκανες πάλι ανάρτηση μέτά από καιρό!

Από την μικρή και ταπεινή εμπειρία του "είμαι" μου και όχι του "έχω" μου μόνο ένα πράγμα θα ήθελα να πω. Η ελευθερία να αγαπώ είναι η μεγαλύτερη δύναμη που "έχω" αλλά και η μεγαλύτερή μου ανάγκη! Όπως βλέπεις, όλα είναι συνδεδεμένα και σχετικά.
Το θέμα είναι η αγάπη σου να είναι τόσο αληθηνή όσο και ελεύθερη και τότε θα είσαι πανευτυχής... δεν θα σε ενδιαφέρει καν αν είναι αμοιβαία!
Και αν μπορείς να αγαπάς αληθινά και αδιακρίτως πιστεύω πως έχεις βρει το "είναι" σου και το νόημα της ζωής!

Να είσαι πάντα καλά και να έχεις την δύναμη να αγαπάς!
Πολλά φιλιά!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

@Γεια σου Ρεγγίνα μου,αν το αναλύεις έτσι τότε συμφωνώ μαζί σου.Κι εγώ σε ευχαριστώ για τη βοήθεια σου όλο αυτό τον καιρό και χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα κι από κοντά.Αχ αυτές οι αποστάσεις!
Φιλάκια!

@Γεια σου Κέλλυ μου!Που είσαι;
Συμφωνώ μαζί σου,αυτή η αγάπη μπορεί να υπάρχει μόνο αν εισαι ο εαυτός σου.Εχουμε μάθει να αγαπάμε μέσα από το εγώ και να ζητάμε ανταλάγματα,να στηριζούμε τη ζωή μας στους άλλους,να τους έχουμε ανάγκη για να υπάρχουμε.
Πως μπορείς να αγαπάς αν είσαι μέσα στο φόβο και την ανασφάλεια;
Μεγάλο θέμα η αγάπη και ανεξάντλητο.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!Φιλάκια!

ANAZHTHΣH είπε...

Αγάπη κι ελευθερία ,εύκολα χρησιμοποιούμε τις λέξεις, δύσκολο να κατακτήσουμε τις έννοιες...
Όμορφη η προσέγγιση που κάνετε κορίτσια. Η μέχρι τώρα εμπειρία μου ,μου λέει ότι ως πρόθεση τις αγγίζουμε, η πραγματική βίωσή τους όμως θα συμβεί στο τέλος μιας ουσιαστικής πορείας και με την φώτιση Εκείνου.
Φιλιά.

ΑΝΘΗ είπε...

Καλησπέρα, Ειρήνη!

Η ελευθερία δεν μπορεί να είναι ανάγκη, γιατί τότε η έννοια της περιορίζεται, δαμάζεται (αν και απεριόριστη μορφή δεν υφίσταται).Περισσότερο θα έλεγα ότι είναι έκφραση και ανθρώπινο δικαίωμα. Επίσης: η πραγματική αγάπη δεν έχει όρια, μια και πρώτα ο ίδιος ο Δημιουργός του Κόσμου, ο Κύριος, τη δίδαξε και τη διδάσκει στα πλάσματά Του. Ακόμα, αν κυριαρχεί το εγώ, δεν υπάρχει ελευθερία, εφόσον καταστρατηγείται ο πλησίον.
Τέλος, λόγω του ενστίκτου επιβίωσης, αλλά και της ανθρώπινης τάσης για εγωισμό, δημιουργούνται οι ανάγκες: έτσι δεν εμπεριέχουν συναίσθημα, αφού πρώτα εμάς σκεφτόμαστε, όχι τα αδέρφια δίπλα μας.
Καλή εβδομάδα!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Καλημέρα Ανθή!Αναζήτηση!
Συγνώμη για την καθυστέρηση να απαντήσω στα σχόλια σας.
Δεν παύουμε να ελπίζουμε και να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι,με ένα εγώ που μας συντροφεύει ολόκληρη τη ζωή μας αλλά και μια ψυχή που διψά για αγάπη,γαλήνη,ελευθερία συνεχίζουμε τον αγώνα και προσπαθούμε να λειτουργούμε με τον ανώτερο μας εαυτό περισσότερο και λιγότερο με το εγώ.
Σίγουρα σκεφτόμαστε πρώτα τον εαυτό μας αυτό δεν είναι και πάντοτε κακό,γιατί φροντίζοντας και αγαπώντας εμάς,μπορούμε να μοιραστούμε και να αγαπήσουμε,να συμπονέσουμε και τους συνανθρώπους μας.Να είστε καλά,φιλάκια!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Eιρήνη μου καλημέρα.

Μπες εδώ:

http://anemondixtia.blogspot.com/2010/11/blogging.html

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Γεια σου φίλη μου,ήδη έχω μπει και έχω γράψει στο μπλογκ σου.

fragoulinos είπε...

μεγαλη κουφαλα αυτη η αγαπη
δες
τα μεγαλυτερα εγκληματα εχουν γινει στ ονομα της...
οσο κι αν ειμαστε καλα γαντζωμενοι στα γλυκα κουταλιου στις ταρτες στην φασολαδα στα ζουμερα παϊδακια και τις απελπισιες μας
καποια στιγμη ο θανατος
σα θειος ευεργετης τελειωνει τον εφιαλτη
και τοτε αντιλαμβανομαστε την αγαπη
εξωλογικα
με αλλους τροπους σκεψης
ετσι
που καμια λεξη οσο θεοσταλτη κι αν ειναι δεν μπορει να περιγραψη...
ανθρωπε
ζησε και πεθανε ανοητε
ομως ζησε
μην αφηνοντας κανεναν ΣΩΤΗΡΑ καθισμενο να σε κραταει σ εναν καναπε χοντρενοντας σε
δεν το καταλαβαινεις; θα γουρουνιασεις
και τα γουρουνια σε κοσμο γουρουνιων τσαλαβουτανε...
την καλησπερα μου

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Γεια σου Fragoulino,καλώς όρισες!
Αυτό το "ζήσε" το φρενάρει το εγώ που φοβάται και δεν θέλει να αλλάξει τίποτα.Δεν μπορούμε να απαλαγούμε από το εγώ μας,μόνο όταν πεθάνουμε.Όμως μπορούμε να αναζητάμε την αγαπη,να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να περιορίσουμε το εγώ μας,ανακαλύπτωντας όλο και περισσότερο τον εαυτό μας.
Θα συμφωνήσω μαζί μαζί σου ότι τα μεγαλυτερα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα της "αγάπης",που μόνο αγάπη δεν είναι.
Η αληθινή αγάπη δεν βλάπτει κανέναν,είναι σεβασμός είναι ελευθερία και μπορεί να υπάρχει μόνο σε ανθρώπους που πατούν στα πόδια τους,που αγαπούν τον εαυτό τους και νιώθουν ασφάλεια και δεν χρησιμοποιούν τους άλλους για να υπάρχουν.