Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Η πόρτα στη ζωή...


Είναι η πόρτα του παράδεισου, της ευτυχίας, της αγάπης, της ψυχής της. .Κάτι την κάνει να διστάζει, να φοβάται, περιεργάζεται το χώρο όσο μπορεί να δει να ελέγξει. Αν είναι δυνατόν!Είναι καθαρά επιλογή της αν θα μπει και θα ζήσει ελεύθερη, όπως κι αν θα γυρίσει πίσω στα "αγκάθια" όχι τόσο γιατί της αρέσει ,αλλά γιατί είναι κάτι γνώριμο.
Αν θέλει να ζήσει πραγματικά, χρειάζεται να μπει χωρίς φόβο και να κλείσει για πάντα την πόρτα στο παλιό.
Αν μπει και ζήσει ελεύθερη, θα πεθάνει μια φορά.Αν δεν μπει και μείνει πίσω θα πεθαίνει κάθε μέρα.Για κάθε ναι υπάρχει και ένα όχι...
Είμαι πολύ στεναχωρημένη που δεν ήρθα στην πανελλήνια συνάντηση των μπλόγκερς στο Πήλιο.
Η πραγματική αλήθεια είναι ότι άφησα τους φόβους που μου περιτριγυρίζουν το μυαλό να με κυριεύσουν.
Φοβάμαι να ζήσω, φοβάμαι τον εαυτό μου, φοβάμαι να αρέσω, φοβάμαι να αγαπήσω, φοβάμαι να αγαπηθώ, φοβάμαι να πετύχω, φοβάμαι όσα νιώθω, φοβάμαι να ελευθερωθώ, φοβάμαι να μοιραστώ, φοβάμαι να χαρώ, φοβάμαι να αφεθώ. Φοβάμαι την ανασφάλεια κι ας ξέρω ότι αυτό είναι ζωή, κι όσο θέλω, τόσο περισσότερο φοβάμαι.
Πίστευα ότι μετά από όσα πέρασα, ότι θα "άρπαζα τη ζωή από τα μαλλιά", ότι δε θα φοβόμουν να ζήσω. Ότι κανένας φόβος δεν θα μπορούσε να με σταματήσει.
Ο αληθινός μου εαυτός μου ζητάει να ζήσω και να τον ελευθερώσω κι αυτό το φοβισμένο εγώ τον κυνηγά ασταμάτητα να τον εξοντώσει…
Μεγάλωσα και έζησα όλα τα χρόνια μου μέσα στο φόβο, αυτά τα τελευταία τρία χρόνια έμαθα μέσα από τη ψυχοθεραπεία και από τα γεγονότα στη ζωή μου, τι είναι αγάπη.
Κι ήρθε η ώρα να επιλέξω στη ζωή μου πιο δρόμο θέλω να ακολουθήσω από εδώ και πέρα.
Και με έναν τρόπο πεισματικό και παιδιάστικο, τον τελευταίο καιρό αντιστέκομαι.
Κάνεις δεν με περιορίζει πέρα από τον εαυτό μου.
Η ευθύνη είναι όλη δική μου.
Η φωτογραφία είναι από το ιστολόγιο: Ιστορίες Καθρέφτη

14 σχόλια:

delta είπε...

Ήσουν συνέχεια στη σκέψη μας Ειρήνη, ειδικά μετά το τελευταίο σχόλιο σου στην ανάρτηση «το γέλιο είναι το καλύτερο φάρμακο» στο Ξάνθη Φιλοσοφείν. Αλλά την απόφαση έπρεπε να την πάρεις μόνη σου. Όλοι, λιγότερο ή περισσότερο έχουμε τις φοβίες και τις ανασφάλειες μας και στη συνάντηση αυτή μας δόθηκε η ευκαιρία μέσα από τον «καθρέπτη των σχέσεων» να τις αναγνωρίσουμε, να τις αποδεχτούμε, να αυτοσαρκαστούμε και πάνω από όλα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας με τα προβλήματα του και να τον συγχωρήσουμε. Εξάλλου η αναγνώριση του προβλήματος είναι το πρώτο και κύριο βήμα για να το ξεπεράσουμε. Αυτό μόλις έκανες κι εσύ με αυτήν την ανάρτηση σου. Η 1η συνάντηση των bloggers εσωτερικής αναζήτησης είναι πλέον παρελθόν. Και το παρελθόν πρέπει να το αφήσουμε πίσω. Η θετική ενέργεια αυτής της συνάντησης γρήγορα θα διαχυθεί σε πολλά blogs. Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι έγινε η αρχή, γράφτηκε ιστορία και θα ακολουθήσουν σύντομα και άλλες συναντήσεις με ακόμη περισσότερα άτομα. Και είμαι σίγουρος ότι τότε δεν θα απουσιάζεις.

Καλή εποικοδομητική εβδομάδα να έχεις

delta είπε...

Το να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι, ακόμα κι αν δεν πετύχει, είναι πηγή έμπνευσης, επειδή δεν έχουμε την τάση να μετανιώνουμε για όσα κάνουμε, αλλά για όσα δεν έχουμε κάνει. Ακόμα κι αν η προσπάθειά μας αποδειχθεί άκαρπη, εμπνεόμαστε επειδή γνωρίζουμε ότι προσπαθήσαμε.

Το να αναρωτιόμαστε αν πρέπει ή όχι, να δοκιμάσουμε κάτι, είναι που μας προκαλεί άγχος και μας δημιουργεί την αίσθηση του ανολοκλήρωτου.

Wayne Dyer

ANAZHTHΣH είπε...

Σε καταλαβαίνω γιατί είναι και δικός μου εχθρός ο φόβος - ίσως σε άλλη μορφή....Ίσως είναι κληρονομιά μας από τη διαπαιδαγώγησή μας.Ό,τι κι αν είναι θα τον παλεύω διαρκώς και το λέω εγώ που έπεσα καταγής αρκετές φορές τα δυο τελευταία χρόνια.Τώρα όμως τον κοιτώ κατάματα, έχω την εμπειρία...
Φιλιά!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

ακριβώς όπως τα είπε ο δελτα Ειρήνη.
και επαναλαμβάνω κι εγω :
..απλά, στην επόμενη συνάντηση θα εισαι εκει.

φιλιά και καλημέρα!!!!!!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΕΡΑΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ.ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.ΩΣ ΤΟΤΕ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ.

Ευρύνοος είπε...

Να σου πώ λιγάκι ένα μυστικό;

πολλές φορές έσπασα τον εαυτό μου κομματάκια για να μπορέσω να τον συναρμολογήσω μετά..
έτσι.. σαν άσκηση..

το κέρδος ήταν το εξής..

δέν φοβάμαι τίποτα!

δέν φοβάμαι να ανοιχτώ σε όλους, έστω κι αν είναι κακοπροαίρετοι μιά και το μόνο που υπάρχει εντός μου, είναι αγάπη..

και μέσα απο αυτή την άσκηση γίνεσαι άτρωτος..!

όταν πολλοί το βλέπουν αυτό, τότε λειτουργούν παρομοίως και όλος ο κόσμος γίνεται μιά αγκαλιά :)

να είσαι καλά και την επόμενη θα είσαι εκεί μαζί μας :)

Savvina είπε...

Ειρήνη μου
όσο και να φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τον μεγαλύτερο μας εχθρό, δεν θα πρέπει να του δίνουμε το έπαθλο της νίκης.
Μπορεί σε αυτή την συνάντηση να μην αισθανόσουν ακόμη έτοιμη να τον αντιμετωπίσεις, όμως στην επόμενη θα περάσω να σε πάρω από το σπίτι σου.
Δεν πρέπει να χάνουμε καμιά στιγμή και απόλαυση από την ζωή, και εσύ θα έπρεπε μετά από τόσα που έχεις περάσει να είσαι εκείνη που θα κάνει προτάσεις για γνωριμίες.
Η ζωή είναι μικρή και δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει.
Βάλτο καλά στο μυαλό σου λοιπόν ότι την επόμενη φορά θα περάσουμε πρώτα από εσένα και μετά στην συνάντηση.
Εντάξει? (δεν πιστεύω να ακούγομαι απειλητική!!!! χα χα χα)
Πολλά φιλιά.
Καλό μήνα και καλή εβδομάδα να έχεις.
Να είσαι καλά.

Pure Honesty είπε...

Ειρήνη μου γλυκιά, όσο κι αν λέμε ότι δεν φοβόμαστε, ότι δεν έχουμε ανασφάλειες, όσο κι αν λέμε ότι είμαστε ελεύθεροι, ότι ζούμε την ζωή μας στο 100%, να ξέρεις ότι ΟΛΟΙ μα ΟΛΟΙ έχουν φόβους κι ανασφάλειες κι ότι ΚΑΝΕΙΣ μα ΚΑΝΕΙΣ δεν νιώθει τελείως ελεύθερος και δεν ζει το 100% της ζωής του! Κι αν νομίζεις ότι όσοι πήγαν στο Πήλιο δεν έχουν φόβους είσαι γελασμένη. Έχουν άλλους φόβους και ανασφάλειες που μπορεί να μην έχεις εσύ! Κι αν άλλοι δεν φοβούνται να πάρουν το αμάξι και να ταξιδέψουν για 6 ώρες κατά πάσα πιθανότητα έχουν άλλους μεγάλους φόβους που τους κυριεύουν!
Και μην ξεχνας μικρή μου... καμιά φορά για να πας ένα βήμα μπροστά ίσως χρειάζεται πρώτα να κάνεις ένα βήμα πίσω. Πάρε λοιπόν όση φόρα χρειάζεσαι και προχώρα με με τους δικούς σου ρυθμούς! Μην απογοητεύεσαι... το Πήλιο θα είναι πάντα εκεί!
Να είσαι πάντα χαμογελαστή!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Καλημέρα Δημήτρη,Αναζήτηση,Πεταλούδα,Σκρουτζάκο,Ευρύνοε,Σαββίνα,Κέλυ.
Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη σας.Υπήρχαν κι άλλοι λόγοι που είχαν ως βάση το φόβο,σε σχέση με δικούς μου ανθρώπους,που δεν θα ήθελα να αναφέρω.
Τελικά θα συμφωνήσω με τον Δημήτρη ότι μετανιώνεις για ότι δεν κάνεις,ή όπως είπε και η Σαββίνα,να μην ήμουν έτοιμη.
Τελικά κατάλαβα ότι στη ζωή μου με αγαπούν πολλοί άνθρωποι,εγώ δεν αγαπώ τον εαυτό μου όσο θα έπρεπε και είμαι πολύ αυστηρή μαζί του.
που θα πάει, θα το αλλάξω!
Να είστε όλοι καλά,να περνάτε όμορφα!

delta είπε...

Ειρήνη μου

Εμείς όλοι είμαστε εδώ για να σε βοηθήσουμε να το αλλάξεις...

όπως ακριβώς κι εσύ είσαι εδώ για να μας βοηθήσεις να αλλάξουμε...

προς το καλύτερο

είσαι σημαντικός κρίκος στην αλυσίδα της ζωής μας

μην μας τον στερείς

κάθε άνθρωπος πρέπει να λειτουργεί για τους συνοδοιπόρους του σαν καμπάνα για να τους αφυπνίζει...

καμπάνα είπα ???

αααααχ τι θυμήθηκα πάλι :)))

Φώτης είπε...

Καταρχήν, καταλαβαίνω τη λύπη σου.
Κι εγώ θα έσκαγα από στενοχώρια αν μαζεύονταν κάπου οι υπόλοιποι και δε μπορούσα να είμαι μαζί τους!

Δεν υπάρχει όμως λόγος να διαιωνίζεται μια αίσθηση θυμού, θλίψης και ενοχής...Μην είσαι τόσο αυστηρή με τον εαυτό σου, Ρηνούλα μου.
Όπως είπε και ο Δημήτρης, η συνάντηση του Πηλίου είναι πλέον παρελθόν, όμως ήταν μονάχα η αρχή.
Σε αγαπάμε και σε θέλουμε κοντά μας!

Αν υπήρχαν κι άλλοι λόγοι προσωπικοί, είναι απόλυτα σεβαστό και κατανοητό.
Όμως εγώ προσωπικά θα επιδιώξω και θα οργανώσω μες στους επόμενους μήνες (πιθανότατα στις αρχές του 2011) μία χειμερινή συνάντηση και τότε θα έρθουμε στη Χαλκίδα και ΘΑ ΣΕ ΑΠΑΓΑΓΟΥΜΕ! (συντάσσομαι με το απειλητικό ύφος της Σαββίνας!...)

Ειρήνη μου, όλοι φοβόμαστε κάποια στιγμή, όμως κανείς δε μας υποχρεώνει να παντρευτούμε αυτούς τους φόβους!
Μία κινέζικη παροιμία λέει:
"Δε μπορείς να εμποδίσεις τα πουλιά του φόβου να πετάξουν πάνω απ' το κεφάλι σου...Είναι όμως δική σου υπόθεση να μην τα αφήσεις να χτίουν φωλιά μέσα του..."

Φιλιά και καληνύχτα!

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Ειρήνη μου δΕΝ υπάρχει κανένας που να μην έχει φόβους και ανασφάλειες.ολα όμως θέλουν τον χρόνο τους, για να τα ξεπεράσουμε. όσο μπορούμε και όπως μπορούμε..
Βοηθώντας ο ένας τον άλλον..
Δεν σου κρύβω ότι μεχρι τελευταία στιγμη και εγώ έτσι ήμουν..ακόμη και στην επιστροφή..όταν είδα ΌΜΩς λαμπερα χαμογελαστα πρόσωπα να με περιμένουν και να χαίρονται που πέρασα καλά..τότε συνειδητοποίησα ακόμη μια φορά ότι όλα ειναι του μυαλού μας οι θολοί καθρέφτες..και.. τους έλαμψα..πίστεψε με..
Γι'αυτό πάρε τον χρόνο σου γλυκειά μου,και θα υπάρχουν και επόμενες στιγμές!!
Μια αγκαλιά και από μένα!!!

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

να όμως δες και το θετικό:
παρόλο που δεν ηρθες για τους οποιους λόγους, μας δοθηκε η ευκαιρία να μιλησουμε στο τηλεφωνο την ωρα που εμεις ειμαστε όλοι μαζι στην πλατεια κι εσυ ησουν τοσα χιλιομετρα μακρια.
αυτο που εισεπραξα απο αυτό το συντομο τηλεφωνο (και με τις καμπανες να διακοπτουν τον ειρμό της ηδη διαχυτης και πολυυυυ αναλαφρης σκεψης μου) ηταν μια ζεστη αισθηση επικοινωνιας, σα να μιλαγα με μια φιλη που δεν καταφερε ναρθει γιατι το καραβι της γραμμης δεν απεπλευσε απο το λιμανι λογω θυεωλλωδων ανεμων....
αυτοι οι "θυελλωδεις άνεμοι" κοπαζουν οταν ερχεται η ωρα τους.
Μην γεμιζεις τον εαυτό σου με ενοχες.Δεν θα εχει νοημα κανενα.
Ο φοβος δεν αντιμετωπιζεται ευκολα, αλλά αντιμετωπιζεται.
Μην εισαι σκληρη με τον εαυτό σου.
Κι απο υπερβασεις εσυ ξερεις πολυ καλα ποσο κοπο χρειαζονται.
Απλα, στην επόμενη συναντηση θα εισαι εκει.
Και μην ξεχνας, το οτι μιλησαμε ηταν κι αυτο μια αρχη απο μονη της πολυ σημαντικη.
καλη σου μερα Ειρηνη
Ανυπομονω να ξαναμιλησουμε!

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Καλημέρα φίλοι μου!Με έχετε συγκινήσει πολύ με την αγάπη σας!
Πως τα είχα φτιάξει στο μυαλό μου και τελικά δεν ήρθα.
Έμαθα όμως μέσα από αυτό.
Οπότε την επόμενη φορά θα είμαι εκεί,χωρίς φόβο.
Σαε έχω συνεχώς στο μυαλό μου,να είστε καλά!Σας στέλνω τα φιλιά μου και την αγάπη μου!