Ασθένεια-συγχώρεση-μετάνοια- ίαση

Αναρωτιέμαι….
Σε τι μπορεί να χρησιμεύει μια ασθένεια;

Είναι ο τρόπος να πάρεις συναίσθημα, είναι ένας τραγικός τρόπος να ζητιανεύεις για λίγη αγάπη, ο τρόπος να χρησιμοποιείς τους δικούς σου ανθρώπους για να σε νοιάζονται.
Χρειάζεται να είσαι ελεύθερος, γεμάτος αγάπη για τον εαυτό σου, για να μπορείς να δώσεις αγάπη. Αυτό το διδάσκεσαι από την οικογένειά σου. Αλλιώς χρησιμοποιείς τον οίκτο. Ξεπουλάς τον ίδιο σου τον εαυτό.
Βολεύει να ζεις μέσα στην αδυναμία, στην ανημποριά, για να μην αναλάβεις την ευθύνη της ζωής σου, των πράξεων σου, να μη παραδεχτείς τα λάθη σου.
Βολεύει να είσαι θύμα, γιατί πάντα θα φταίνε οι άλλοι κι όχι εσύ, πάντα θα χρησιμοποιείς τις ενοχές για να κρατήσεις τους ανθρώπους κοντά σου, από ανάγκη για να σε στηρίζουν καταπατώντας τη δική τους ελευθερία.
Πάντα ο φόβος και η ανασφάλεια.
Μπορεί να αλλάξει όλο αυτό; Μπορεί να αλλάξει μέσα από την αυτογνωσία, μέσα από πολύ δουλειά με τον εαυτό μας και μέσα από αφάνταστο πόνο. Μέσα από την ειλικρινή συγχώρεση του εαυτού μας και των άλλων. Όσο δύσκολο κι αν ακούγεται η συγχώρεση είναι ελευθερία, είναι λύτρωση.
Είναι η μετάνοια, η αλλαγή νοοτροπίας, μια επώδυνη επίγνωση, να γκρεμίσεις τον εγωισμό σου, εκεί που ανακαλύπτεις το Θεό, τον εαυτό σου, την αγάπη, την συμπόνια, την αλήθεια, να γκρεμίσεις ρόλους που ήταν ο τρόπος να υπάρχεις για χρόνια και δεν χρειάζονται πια γιατί είσαι ο εαυτός σου. Δεν χρειάζεσαι μάσκες. Μόνο τότε θα έρθει η ίαση, σωματικά και ψυχικά, μόνο τότε μεταμορφώνεσαι.
Αν δεν θες να αλλάξεις πραγματικά, ούτε ο θεός ο ίδιος δεν μπορεί να το αλλάξει. Μας άφησε τόσο ελεύθερους ο θεός ακόμα κι αν επιλέγουμε να παραμένουμε σκλάβοι στα δεσμά μας…

"Ταμπέλες"

Αναρωτιέμαι πόσους ανθρώπους έχουμε περιφρονήσει , επειδή πιστεύουμε για διάφορους λόγους, ότι δεν αξίζουν την προσοχή μας και την αγάπη μας.
Στην προσπάθεια μας να εντάξουμε σε κατηγορίες τους ανθρώπους καταλήγουμε να μειώνουμε την αξία τους ή να τους αποκλείουμε από τη ζωή μας χωρίς κάποιο σοβαρό λόγο απλά βάζοντας τους ταμπέλες που δεν έχουν καμία λογική βάση.
Αυτές οι ταμπέλες που είναι ριζωμένες μέσα μας χρόνια, μέσα από πεποιθήσεις και στερεότυπα που κυριαρχούν μέσα στο μυαλό μας, από φόβο και ανασφάλεια.
Έτσι λοιπόν βάζουμε κριτήρια όπως η ηλικία, η εμφάνιση, η κοινωνική θέση, η οικονομική κατάσταση, η εθνικότητα, η θρησκεία.
Οτιδήποτε είναι διαφορετικό από εμάς το απομακρύνουμε από τη ζωή μας.
Αν όμως ελευθερωθούμε από το φόβο και αφεθούμε στην αγάπη, θα δούμε ότι κάθε άνθρωπος κρύβει έναν θησαυρό μέσα του!
Και παρ όλες τις διαφορές μας, μπορούμε να πορευόμαστε στη ζωή μαζί. Αυτές οι διαφορές θα μας εξελίξουν ακόμη περισσότερο στην πορεία της ζωής μας.
Ας αναπτύξουμε μια αυτόνομη, ώριμη σκέψη να αξιολογήσουμε σωστά αυτούς τους ανθρώπους, ας αφήσουμε την καρδιά μας ελεύθερη…
Ξέρετε κάτι; Έτσι λειτουργούσα για χρόνια, όμως μέσα από την περιπέτεια υγείας μου είδα ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν χαρίσματα, έχουν αγάπη μέσα τους, αν κι εμείς έχουμε την ψυχή μας ανοιχτή, ελεύθερη από φόβους μπορούμε να το εισπράξουμε όλο αυτό.
Κι οι άνθρωποι που μου στάθηκαν περισσότερο όλο αυτόν τον καιρό, ήταν οι άνθρωποι που κάποτε είχα απορρίψει από τη ζωή μου βάζοντάς πολύ εύκολα μια ταμπέλα!

Βγες απ' τα δικά σου όρια

Το άκουσα σήμερα στο αυτοκίνητο για πρώτη φορά, είναι τόσο χαρούμενο και όσο απλό κι αν φαίνεται, περνά τόσα πολλά μηνύματα! Από το πρωί το ακούω συνέχεια!

Όσο για το φόβο που είχα γράψει στην ίδια ανάρτηση και το διέγραψα, δεν ...υπάρχει!Καλά που έχω τη ψυχολόγο μου και με φέρνει σε ισορροπία.

Κανείς δεν είναι τέλειος!

Ξανά παιδί για λίγες ώρες!

Χτες ήταν μια πολύ όμορφη μέρα, πιο ωραία κι από την μέρα του Πάσχα.
Είχαμε μαζευτεί τα ξαδέλφια μαζί και κάναμε παρέα από νωρίς το μεσημέρι. Ώσπου μου έρχεται η ιδέα έτσι όπως καθόμασταν να παίξουμε! Να παίξουμε τα ίδια παιχνίδια όπως όταν ήμασταν παιδιά.
Μήλα, αμπάριζα, κορόιδο, ποδόσφαιρο.
Να ξαναζήσουμε λίγες στιγμές από εκείνες της ξεγνοιασιάς, του παιχνιδιού, του γέλιου, της χαράς.
Έ λοιπόν το ξαναέζησα για λίγες ώρες! Βγήκαμε στο δρόμο, πήραμε μια μπάλα και αρχίσαμε να παίζουμε μήλα.
Έπαιξα κι εγώ παρόλο που δεν μπορούσα να τρέξω καθότι είμαι χοντρούλα.
Γίναμε όλοι μικρά παιδιά!
Ξαναζωντάνεψαν οι αναμνήσεις όταν ήμουν μικρή που περίμενα το Σαββατοκύριακο και τα καλοκαίρια για να πάω στο χωριό, να δω τα ξαδέλφια μου και να παίξω μαζί τους, μια και ήμουν ένα παιδί της πόλης, κλεισμένο μέσα σε μια πολυκατοικία.
Δεν έχω φωτογραφίες ή βίντεο από χτες , όμως ακόμα στα αυτιά μου αντηχούν οι φωνές και τα γέλια μας, παρόλο που έφαγα μια τούμπα στο ίσιωμα και απλώθηκα φαρδιά πλατιά στο χώμα!
Στραμπούλιξα το πόδι μου και αναγκάστηκα να σταματήσω να παίζω και να κάνω… την εξέδρα στο γήπεδο.
Η γενιά του ’80 και πάλι στους δρόμους, με λίγα παραπανίσια κιλά, με τσιγαρόβηχα, όμως με την ίδια χαρά και αθωότητα.
Η άλλη μέρα μας βρήκε όλους πιασμένους λες και μας είχαν σπάσει στο ξύλο, με παυσίπονα κι εμένα αραγμένη στον καναπέ γιατί με πονάει το πόδι μου, αλλά η καρδιά μου γεμάτη γιατί ήμουν ο πραγματικός εαυτός μου πέρα από φόβους, πεποιθήσεις,εγωισμούς, προβλήματα, πέρα από τον χρόνο...
Όλοι είμασταν ο εαυτός μας !Το παιδί που έχουμε μέσα μας!