Είμαι τρελή!

Σήμερα είχα βγει για ψώνια στο χωριό με το «κουβαδάκι» μου.
Αφού έκανα τα ψώνια μου πήγα στην αγαπημένη μου παραλία.
Στο αγαπημένο μου εκκλησάκι να ανάψω ένα κερί.
Στο προαύλιο είδα μια πανέμορφη γατούλα που μου νιαούριζε πεινασμένη.
Της μίλησα, γιατί πάντα μιλάω στα ζώα γιατί πιστεύω ότι καταλαβαίνουν!
Κι αυτή ήρθε κοντά μου και την χάιδεψα.
Έψαχνε για τροφή και εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι το μόνο που είχα να της δώσω για φαγητό ήταν ένα κομμάτι κοτόπουλο από τα κρεατικά που είχα ψωνίσει!
Την επόμενη φορά σκέφτηκα να έχω πάντα ξηρή τροφή μαζί μου σε μια σακούλα, έτσι όταν πηγαίνω στην παραλία, αλλά και όπου αλλού βρω κάποιο ζωάκι, να το ταΐσω.
Σκέφτηκα να την πάρω στο σπίτι μου, αλλά ήδη έχω δέκα γάτες κι έναν σκύλο!
Το βράδυ το ανέφερα στην οικογένειά μου και το αντιμετώπισαν με φόβο.
Δεν είναι οι μόνοι βέβαια.
Πολλές φορές έχω ακούσει να σχολιάζουν πολλοί , όσους έχουν μια πιο συναισθηματική επαφή με τα ζώα, χαρακτηρίζοντας τους ως τρελούς.
«Δεν φοβάσαι που τα χαϊδεύεις μην αρρωστήσεις;» ή
«Έχουμε μια τρελή στη γειτονιά μας που ταΐζει όλες τις γάτες στους δρόμους» έχω ακούσει να λένε.
Και ρωτώ: Από πότε η αγάπη είναι τρέλα; Η αγάπη που δίνεις σε ένα ζωάκι που χαϊδεύεις τι κακό μπορεί να σου κάνει;
Κι από πότε κάνει κακό το να αγαπάς και να εκφράζεις το συναίσθημα σου;
Αν αυτό το ονομάζουν τρέλα επειδή κάποιοι άνθρωποι φοβούνται την αγάπη, έ λοιπόν είμαι τρελή και μου αρέσει!
Δεν θέλω την «λογική» του φόβου, ευχαριστώ δεν θα πάρω!